Τα δάκρυα

Σ' εκείνον που επιδιώκει την άνεση, στερεύουν τα δάκρυα. Αναβλύζουν σ' εκείνον που αγάπησε το στενό δρόμο.

* * *

Αν τα λόγια της προσευχής δεν εισχωρούν στο βάθος της ψυχής, δεν θα αφεθούν τα δάκρυα να ξεχυθούν στην επιφάνεια του προσώπου.

* * *

Θα βλαστήσουν τα στάχυα του γεωργού που δεν άφησε το σπόρο στην επιφάνεια της γης. Και θ' αναβλύσουν τα δάκρυα του μοναχού εκείνου που δεν αφήνει να περάσουν χωρίς κόπο τα λόγια της προσευχής.

* * *

Οι σταγόνες της δροσιάς ποτίζουν τη γη. Τις διαθέσεις της ψυχής κατά την προσευχή, τις ποτίζουν στεναγμοί με δάκρυα που βγαίνουν από την καρδιά.

Όσος Ηλίας ο Έκδικος

Λάμπα φωτός λειτουργεί από το… 1901!

Η πόλη Livermore της Καλιφόρνια των Η.Π.Α. ετοιμάζεται να γιορτάσει τα γενέθλια μίας… λάμπας φωτός, που καίει ασταμάτητα και εκπέμπει φως από το 1901!

Η τεσσάρων Watt λάμπα βρίσκεται στον πυροσβεστικό σταθμό της πόλης και κατέχει θέση στο βιβλίο των ρεκόρ Guinness ως η πιο παλιά λάμπα φωτός που λειτουργεί ακόμη.

Ήταν δώρο από έναν επιχειρηματία το 1901 και με εξαίρεση κάποιες λίγες πτώσεις στην τάση του ρεύματος όλα αυτά τα χρόνια, συνεχίζει και λειτουργεί ακόμη.

Ο Lynn Owens, κάτοικος της πόλης, ανέφερε: “η μακροζωία της λάμπας ανησυχεί τους επιστήμονες! Κανείς δε γνωρίζει πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μας επισκέπτονται συνεχώς ερευνητές και ειδικοί από διάφορα μέρη αλλά κανείς έως σήμερα δεν έχει καταφέρει να δώσει μία σαφή και ικανοποιητική εξήγηση για το φαινόμενο αυτό”.

Πηγή: Weird News — Παράξενα νέα από όλο τον κόσμο

Τα πιο παράξενα μέρη του κόσμου για να ζει κανείς!

Πατήστε εδώ για να περιηγηθείτε!!!

Ἕνα χαριτωμένο ἀνέκδοτο γιά τόν ἱερό Κολομβῖνο

Ὁ ἅγιος αὐτός ἦταν πάρα πολύ φτωχός, καί εἶχε μαζί του ἕνα γαϊδουράκι, ζῶο ἀπό τήν φύσι του ἥσυχο καί ὑπομονετικό, πού τοῦ μετέφερε τίς φτωχές του ἀποσκευές κατά τίς ἀποστολικές περιοδεῖες του. Ὅταν μιάν ἡμέρα ἐπερνοῦσε ἀπό ἕνα βαθύσκιο δάσος, ἐπήδηξε μέσα ἀπό τά δένδρα μιά ἀρκοῦδα ἔπεσε καταπάνω στό φτωχό ζῶο καί τό κατασπάραξε. Καί τότε τί ἔκανε ὁ ἅγιος; Χωρίς ἴχνος φόβου ἐπλησίασε τήν ἀρκοῦδα, ἐφόρτωσε στήν ράχι της τις ἀποσκευές του καί τῆς εἶπε: «Ἀδελφῆ, ἀφοῦ ἐσκότωσες τό καϋμένο τό γαϊδουράκι μου, πρέπει ἐσύ νά σηκώσῃς τά πράγματά μου». Καί τό ἄγριο θηρίο, ἄν καί αἱμοσταγές πλάσμα, ὅμως χωρίς ἀντίστασι, προσέφερε τήν ράχι του καί στό ἑξῆς ἐξυπηρετοῦσε τόν ἀσκητή μέ πραότητα καί ὑποταγή προβάτου.

Τό πάθος εἶναι σάν τόν ἄνεμο, πού φυσάει ἐπάνω ἀπό τήν θάλασσα.
Χωρίς ἄνεμο ἱστιοπλοΐα δέν γίνεται, καί τά πανιά στέκονται σάν πένθιμες κουρτίνες.

Μή παραπονῆσαι, παιδί μου, ποτέ, διότι ἔχεις πάθη, ὀργίζεσαι, εἶσαι ζωηρός, φιλόδοξος κλπ. Ἀντιθέτως φρόντιζε νά δαμάζῃς τίς ἄγριες ἀρκοῦδες, ὅπως εἶναι τά πάθη σου, καί νά τά δένῃς στό ἅρμα σου.

Αὐτό καθ’ ἑαυτό τό πάθος δέν εἶναι δυστήχημα· καταντᾷ ὅμως δυστυχία, ἄν δέν τό κυριεύσης.

Ἀδύνατον νά πραγματοποίηση κανείς μεγάλα ἔργα, νά γίνη μεγάλος ἄνθρωπος, μεγάλος ἅγιος, χωρίς ἕνα μεγάλο πάθος. Τό πάθος εἶναι σάν τόν ἄνεμο, πού φυσάει ἐπάνω ἀπό τήν θάλασσα. Χωρίς ἄνεμο ἱστιοπλοΐα δέν γίνεται, καί τά πανιά στέκονται σάν πένθιμες κουρτίνες. Δέν εἶναι ἀρκετό ὅμως νά φυσάη ὁ ἀέρας. Τό πᾶν ἐξαρτᾶται ἀπό τήν δύναμι καί τήν ἐπιδεξιοσύνη τοῦ ναύτη, πού μέ κατάλληλες κινήσεις θά τόν φέρη πίσω ἀπό τά πανιά, ὥστε νά τά φουσκώσῃ καί ν’ ἀρχίσῃ τό ταξεῖδι. Ἀλλιῶς φυσάει, φεύγει καί χάνεται ἀχρησιμοποίητος ὁ ἄνεμος. Ἐπίσης ἄν δέν κάνῃ ὁ ναύτης τήν δουλειά του μέ λεπτότητα, εὐστροφία καί φροντίδα πολλή, ὁ ἄνεμος εὔκολα μπορεῖ ν’ ἀνατρέψῃ τό καράβι του. Τό ἴδιο καί στό ἔργο τῆς διαπλάσεως· δέν θά σοῦ ζητηθῇ νά ξερριζώσῃς τά πάθη, ἀλλά νά τά ἐκμεταλλευθῇς ἐπιδέξια, νά τά κάνῃς σύμμαχά σου, συμπολεμιστάς σου. Μή δίνῃς προσοχή στίς συμβουλές τους, χρησιμοποίησε ὅμως τήν δύναμί τους. Ἄν τά πάθη εἶναι κακοί σύμβουλοι, εἶναι ὅμως ἀνεκτίμητοι βοηθοί. Τό πάθος, πού ἔχει ὑποταχθῃ κανονικά, κάνει τήν θέλησι σταθερή. Ἀδύνατον νά ξεπεράσῃς ὅλα τά ἐμπόδια, ἄν δέν ἐπιδιώκῃς μέ πάθος ἕναν εὐγενικό σκοπό. Τά πάθη σου εἶναι δυό ὁρμητικά ἄλογα, ζεμμένα στό ἅρμα τῆς ζωῆς σου. Ἄν τ’ ἀφήσῃς νά καλπάζουν ὅπως θέλουν, θά σέ ἀνατρέψουν· ἄν ὅμως κρατᾷς τά ἡνία μέ στιβαρά χέρια, θά σέ φέρνουν ὁλοταχῶς πρός τό ποθητό ἰδανικό σου. Τό πάθος μοιάζει μέ τήν φωτιά· μπορεῖ νά εἶναι εὐλογία ἤ κατάρα, ὅπως εὐφυέστατα λέει ὁ Schiller στό «Τραγοῦδι τῆς καμπάνας»:

«Ἄν καταφέρῃ τή φωτιά κανείς νά χαλινώση

καλό μεγάλο θά μπορῇ ἐκείνη νά μᾶς δώσῃ».

Μήν ἀπογοητεύεσαι λοιπόν, καί μή παραπονιέσαι πιά, ἄν ἡ ἰδιοσυγκρασία σου εἶναι μέ πάθη, κι’ ἄν ἔχῃς κληρονομήσει κακές κλίσεις. Δέν φταῖς σ’ αὐτό. Κάνε ὅμως ὅ,τι μπορεῖς γιά τόν ἐξευγενισμό τῆς ψυχῆς σου, ἔχοντας στό νοῦ σου τήν μεγάλη καί παρήγορη αὐτήν ἀλήθεια:

«Facienti quod est in te, Deus non degerat gratiam».

Δέν θά ἀρνηθῇ ὁ Θεός τήν χάρι του σ’ ἐκεῖνον,

πού κάνει ὅτι εἶναι μέσα στίς δυνατότητές του.

Η μνήμη των ιερομαρτύρων της Μικρασιατικής Καταστροφής

Εικόνα των αγίων εθνοϊερομαρτύρων Ιεραρχών της Μικρασίας.
Βόλος (έργο Ζαχαρ. Καραφέργια).

Τήν Κυ­ρι­α­κή πρό τῆς Ὑ­ψώ­σε­ως τοῦ Τι­μί­ου Σταυ­ροῦ, ἑ­ορ­τά­ζε­ται ἡ μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου ἱ­ε­ρο­μάρ­τυ­ρος Χρυ­σο­στό­μου, Μη­τρο­πο­λί­του Σμύρ­νης, καί τῶν σύν αὐ­τῷ ἀ­ναι­ρε­θέ­ντων μαρ­τύ­ρων, κλη­ρι­κῶν καί λαϊ­κῶν, κα­τά τή Μι­κρα­σι­α­τι­κή Κα­τα­στρο­φή (1922).

Το μαρτυρικό τέλος
του Χρυσοστόμου Σμύρνης

Ο “αυτόπτης και δεινοπαθητής αιδεσιμώτατος” Γεράσιμος Χαροκόπος περί του μαρτυρίου του μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομου,

30 Αυγούστου, Κυριακή πρωί 1922

Μόλις εισήλθον οι Τούρκοι και κατέλαβον το Διοικητήριον αμέσως διαταγή του Νουρεδίν-Πασά εις τον Συνταγματάρχην Καράν Καζήμ Βέην και δι’ αυτού εις τον Αρχιαστυνόμον να ειδοποιήσουν εις τον Μητροπολίτην, όπως υπάγη εις το Διοικητήριον. Ο Αρχιαστυνόμος παρέλαβεν εκ της Μητροπόλεως φιλοφρόνως τον Μητροπολίτην και διηυθύνθη εις το Διοικητήριον όπου φιλοφρόνως και πάλιν του εδόθησαν συστάσεις, ότι ουδέν το έκτροπον θα λάβη χώραν και να καθησυχάση τον αγωνιώντα λαόν. Ο Μητροπολίτης μετά του Αρχιαστυνόμου δι’ αυτοκινήτου διηυθύνθη εις την Μητρόπολιν, ένθα διά λόγων παραμυθητικών καθησύχασε τον λαόν και ο Αρχιαστυνόμος απήλθεν.

Ο Μητροπολίτης, όμως, καλώς γνωρίζων τα άγρια ένστικτα και τα προσχήματα των Τούρκων, έλεγεν εις τους περί αυτόν, “εγκατελήφθημεν εις την τύχην μας, ο απαίσιος τυραννίσκος Στεργιάδης και ο αμφίρροπος Χατζηανέστης θα μας προσφέρωσι πλήρες άχρι τρυγός το ποτήριον της Πικρίας, οι άγριοι Τούρκοι αναμφιβόλως θα μας σφάξουν και, όσοι δύνασθε, απέλθετε, εγώ θα μείνω με το ποίμνιόν μου να υποστώ την αυτήν τύχην”. Κρατών όμως την χαρακτηρίζουσαν αυτόν αφοβίαν και ψυχραιμίαν. Ότε προς εσπέραν Σαββάτου έρχεται πάλιν ο Αρχιαστυνόμος μετά δυο λογχοφόρων και ζητεί τον Μητροπολίτην και τέσσαρας άλλους προύχοντας, οπότε έχων την κεφαλήν ακουμπισμένην επί της χειρός είπεν εις τους περί αυτού ο Μολώχ της κομματικής μας εμπαθείας, ας κορεσθή πλέον από το αίμα τόσων μυριάδων θυμάτων, και το Ελληνικόν Έθνος ας διδαχθή, ότι κανείς εξωτερικός εχθρός δεν κατέβαλε ποτέ την δύναμιν του Ελληνισμού, αλλ’ ο εσωτερικός σπαραγμός και τα κομματικά πάθη κατέστρεψαν πάντοτε, όπως και τώρα, τας ενδοξοτέρας εποχάς του Εθνικού μας βίου.

Παρέλαβον λοιπόν τον Μητροπολίτην, τον Γκιουριουκτσόγλου και δυο άλλους προύχοντας, του τετάρτου μη ευρεθέντος, και απήλθον εις το Διοικητήριον. Ο Νουρεδίν-πασάς προσκαλέσας παρ’ εαυτώ τον Μητροπολίτην του λέγει: “Πολλαί κατηγορίαι και εγκλήματα καθοσιώσεως υπάρχουν και τώρα και προηγουμένως εναντίον σου, διότι ουδέποτε έπαυσας εργαζόμενος ως προπαγανδιστής εναντίον του κυριάρχου σου καθεστώτος και διά τούτο παρά της Εθνοσυνελεύσεως της Αγκύρας είσαι καταδεδικασμένος εις θάνατον, εγώ όμως απέσχων της τοιαύτης καταδίκης, τούτο μόνον θα κάμω, θα σε παραδώσω εις τον Λαόν, ο οποίος μαίνεται εναντίον σου και εκείνος, αν θέλη, ας σε αθωώση ή θα καταδικάση”. Και διέταξεν αμέσως την φυλάκισιν του Μητροπολίτου και των συν αυτώ τριών προυχόντων. Κατά μέσης νυκτός εκ της φυλακής αποστέλλει εις τον αδελφόν του Ευγένιον [...] μίαν κάρταν εν η λέγει: “Αδελφέ, κρατούμαι ως αρχηγός της Αμύνης”. Αυτό είναι και το τελευταίον σημείωμά του. Το πρωί Κυριακής παραδίδεται δέσμιος τας χείρας και με χιτώνα λευκόν εις την διάθεσιν του αγρίου Όχλου, την αυτήν όμως στιγμήν απόσπασμα Γάλλων λογχοφόρων έφθασεν προς διάσωσιν του Μητροπολίτου, αλλ’ ο Μητροπολίτης τούς είπεν: “Αν δύνησθε, σώσατε τον Λαόν”. Και τότε το μαινόμενον πλήθος ήρχισεν διά μαχαιρών, ροπάλων, λίθων να κτυπά τον ιερόν άνδρα, άλλοι τον εκαβαλίκευον, τον έπτυον, του απέσπασαν τους όνυχας, του έκοψαν την ρίνα, του έβγαλον τον έναν οφθαλμόν και ότε τέλος του έμεινεν ολίγη πνοή, έδεσαν ανά έν μέλος του εις ίππους και τον διεμέλισαν, ταύτα πράττοντες διερχόμενον διάφορα μέρη, οπότε τέλος έφθασαν εις τον Τουρκομαχαλάν, οπόθεν δεν εφαίνοντο από τα ξένα πλοία και εκεί συνετελέσθη το κακούργον έργον τους. Όλον δε αυτό το τραγικόν μαρτύριον παρηκολούθει και το απόσπασμα των Γάλλων με εστραμμένα τα όπλα. Τέλος εμάζευσαν τα τεμάχια του ιερού σώματος, τα έρριψαν εις μίαν κάσαν και τα απέστειλαν εις το νεκροταφείον. Αλλά οι εν τω νεκροταφείω κρυμμένοι Χριστιανοί, άμα έμαθον ότι είναι το σώμα του Μητροπολίτου, απεφάσισαν, ίνα κρύφα τον ενταφιάσουν, αλλ’ όσοι ετόλμων να πλησιάσουν το κιβώτιον ετυφεκίζοντο μακρόθεν, το κιβώτιον έμεινεν εκεί, άγνωστον όμως τι απέγινεν. Τοιούτον υπήρξεν το τραγικόν τέλος του Μεγάλου ανδρός.

Οι τρεις προύχοντες απηγχονίσθησαν και τα νεκρά σώματά των υπέστησαν διάφορα βασανιστήρια. Οφθαλμοφανώς είδον να αρπάζωνται κόραι εκ των οικείων τους και να ατιμάζωνται. Όπου η παραμικρά παρακλητική παρατήρησις αμέσως και φόνος, όπου και αν διευθύνεσο, παντού πτώματα ανδρών, γυναικών, παιδιών. Εν ενί λόγω παντού η κόλασις. Τους ιερείς όλους τους είχον προγραμμένους κατ’ αλφαβητικήν τάξιν, διά να τους απαγχονίσουν εκτός πολλών, των οποίων δεν ενθυμούμαι τα ονόματα και του Αρχητοικάκων ιερέα και ιεροκήρυκα του ναού της Ευαγγελιστρίας εν Βουτσά απηγχονισμένους. Βεβαίως αδυνατεί κανείς να περιγράψη όσα είδεν εις αυτήν την κόλασιν, της οποίας η επισφράγισις υπήρξεν η πυρκαϊά, η οποία εξήρχετο από διάφορα μέρη και μετέτρεπε τα πάντα εις σωρόν άμορφον. Εγώ δε τέλος συλληφθείς και φυλακισθείς διά τετρακοσίων λιρών προς τον φύλακα της ειρκτής φίλος μου αρχαίον Αλή Βέην ονόματι, κατώρθωσα, μετεμφιεσθείς εις χότζαν να σωθώ.

Από το βιβλίο “‘Διάφορα’. Σημειώσεις του Ηρακλή Α. Τσίτερ. Κωνσταντινούπολη - Τρίγλια - Σμύρνη”, επιμέλεια Εριφύλη Κοντοπούλου, εκδόσεις ΠΑΚΕΘΡΑ, Ξάνθη 2006

Μή φοβάσαι τούς ἀνθρώπους...

Περιοδικό Αγία Λυδία, τεύχος Ιουνίου

Πατήστε εδώ για να διαβάσετε το τεύχος Ιουνίου, του περιοδικού ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ

Συνηθίζουμε να βάζουμε αλάτι και πιπέρι στο φαγητό μας. Γιατί;

Το χλωριούχο νάτριο, το γνωστό μαγειρικό αλάτι, διεγείρει στη γλώσσα μας τους γευστικούς υποδοχείς του αλμυρού, ένα από τα κύρια είδη γευστικών υποδοχέων. Το ότι η γεύση αυτή ήταν εύκολα αναγνωρίσιμη φαίνεται ότι άρεσε από παλιά στους προγόνους μας. Επιπλέον, το αλάτι είναι το μόνο καρύκευμα που, σε συγκεκριμένες ποσότητες, είναι αναγκαίο τόσο για τους ανθρώπους όσο και για τα ζώα.

Όσον αφορά το πιπέρι, πρόκειται μάλλον για μια «μόδα» αρκετών χιλιετιών, που αντέχει ακόμη. Το πιπέρι ήταν δημοφιλές ήδη στην αρχαία Ρώμη και, επειδή οι κόκκοι του είναι εύχρηστοι και η γεύση του ταιριάζει σε όλα σχεδόν τα φαγητά, η δημοτικότητά του επιβίωσε στο πέρασμα του χρόνου. 

Ὁ ἀσκητής, πού δαμάζει τά ζῷα.

Πολλοί νέοι εἶναι ἴσως πρόθυμοι νά σκοτώσουν τόν δράκο τῶν δασῶν, ὅπως ὁ Siegfrie ἄλλοτε· ἀλλά ὅταν πρόκειται γιά τόν δράκο τῶν κακῶν τους κλίσεων, δέν ἔχουν τήν ἀντοχή νά δώσουν τήν μάχη ἐναντίον του. Προτιμοῦν ν’ ἀλλάξουν δρόμο.

Κάποιο ἀπόβραδο ἐρώτησε ὁ ἡγούμενος ἑνός μοναστηριοῦ ἕνα μοναχό:

– Τί ἔκανες σήμερα;

– Ὅπως ὅλες τίς ἄλλες μέρες, ἀπάντησε ὁ μοναχός, ἤμουν τόσο ἀπασχολημένος, ὥστε, ἄν δέν εἶχα τήν βοήθεια τῆς Θείας Χάριτος, δέν θά ἦσαν ἀρκετές οἱ δυνάμεις μου. Κάθε μέρα εἶμαι ὑποχρεωμένος νά κρατῶ δυό γεράκια νά κάνουν τό θέλημά μου, νά νικῶ ἕνα φεῖδι, νά δαμάζω μιάν ἀρκοῦδα καί νά περιποιοῦμαι ἕναν ἄρρωστο.

– Τί λές; ἀποκρίθηκε ὁ ἡγούμενος μέ χαμόγελο. Τέτοιες δουλειές δέν γίνονται στό μοναστῆρι μας!

– Καί ὅμως αὐτά ἔγιναν ξαναβεβαίωσε ὁ μοναχός. Τά δυό γεράκια εἶναι τά μάτια μου, πού πρέπει συνεχῶς νά τά προσέχω, γιά νά μή πέσουν σέ κάτι ἀπηγορευμένο, τά δυό ζαρκάδια εἶναι τά πόδια μου, πού τό βάδισμά τους πρέπει νά κανονίζω, ἄν δέν θέλω νά μέ φέρουν στόν δρόμο τοῦ κακοῦ, τά δυό κυνηγετικά γεράκια εἶναι τά χέρια μου, πού ὀφείλω νά τά ὑποχρεώνω νά ἐργάζωνται καί νά κάνουν τό καλό. Καί τό φεῖδι εἶναι ἡ γλῶσσα μου, πού ἔχει ἀνάγκη, χιλιάδες φορές τήν ἡμέρα, νά χαλιναγωγῆται, γιά νά μή μιλάη ἄκριτα καί ἐπιπόλαια. Ὕστερα ἀρκοῦδα εἶναι ἡ καρδιά μου, πού πρέπει νά τῆς δαμάζω τόν ἐγωϊσμό καί τήν καινοδοξία. Καί τέλος ὁ ἄρρωστος εἶναι τό σῶμα μου, πού ἔχω ὑποχρέωσι συνεχῶς νά τό προσέχω γιά νά μή τό κυριεύσῃ ἡ ἀρρώστια τῆς φιληδονίας».

Πολύ δίκιο εἶχε ὁ μοναχός αὐτός. Ἡ πάλη μέ τίς ἄτακτες ὁρμές μοιάζει μέ τό ἔργο τοῦ δαμαστοῦ· κι’ ὅσοι θέλουν νά διαπλάσουν χαρακτῆρα, εἶναι ὑποχρεωμένοι νά καταπιάνωνται μ’ αὐτή τήν ἄσκησι κάθε μέρα... Καί σύ, παιδί  μου.

Ὁ νέος, πού ἐνδιαφέρεται γά γίνῃ χαρακτῆρας, ποτέ δέν θά δικαιολογήσῃ τά ἐλαττώματά του, λέγοντας: «Δέν εἶναι δυνατόν νά γίνῃ τίποτα, ἐγεννήθηκα τέτοιος πού εἶμαι, αὐτή εἶναι ἡ φύσι μου». Ἀλλά θά ἐργασθῇ σκόπιμα γιά τήν τελειοποίησι τῆς ψυχῆς του. Λέγε λοιπόν συχνά στόν ἑαυτό σου: «Ἄν ἡ ψυχή μου εἶναι γεμάτη ἄγρια θηρία, θά τά δαμάσω· δέν θά μείνω ὅπως ἐγεννήθηκα, θά γίνω ὅπως θέλω νά εἶμαι». «Δέν γεννηθήκαμε γιά νά εἴμαστε ἀλλά γιά νά γίνωμε» (Sailer). 


(Από το βιβλίο του Tihamer Toth, Ἡ πιό ὑπέροχη νίκη).

Περιοδικό Αγία Λυδία, τεύχος Μαΐου

Πατήστε εδώ για να διαβάσετε το τεύχος Μαΐου, του περιοδικού ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ

Μπορείτε να ξεφυλλίσετε το τεύχος, πατώντας με το ποντίκι σας στις γωνίες του.

Γρηγορίου Παλαμᾶ, Λόγος εἰς Γέννησιν

Σήμερα βλάστησε ἀπό τή ρίζα τοῦ Ἰεσσαί ἡ ράβδος γιά τήν ὁποία μίλησαν οἱ Προφῆτες, ἀπό τήν ὁποία «βγῆκε ἄνθος» πού δέν μαραίνεται, ἡ ὁποία καί τή μαραμένη φύση μας πού ἐξέπεσε ἀπό τόν ἀμάραντο κῆπο τῆς τρυφῆς, τήν ἀνακαλεῖ καί τήν ἐπαναφέρει στήν εὐδοκίμηση καί τῆς χαρίζει αἰώνια καρποφορία, τήν ἀνεβάζει στόν οὐρανό καί τήν εἰσάγει στόν παράδεισο. Μία ράβδος μέ τήν ὁποία ὁ μέγας Ποιμένας ὁδήγησε τό λογικό ποίμνιο στίς αἰώνιες βοσκές. Σ’ αὐτήν τή ράβδο στηρίχθηκε ἡ φύση μας καί ἀπαλλάχθηκε ἀπό τήν παλαιότητά της καί τή γεροντική της ἀπραξία καί εὔκολα πλέον βαδίζει πρός τόν οὐρανό, ἀφήνοντας τή γῆ σ’ αὐτούς πού δέν ἔχουν ποῦ νά στηριχθοῦν καί ἕλκονται πρός τά κάτω.

Ὅμως ποιός εἶναι ὁ καινούργιος κόσμος, ὁ παράδοξος παράδεισος, τό παράδοξο βιβλίο, ἡ ζωντανή σκηνή καί κιβωτός τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀλήθεια πού πηγάζει ἀπό τή γῆ καί ἡ πολυθρύλητη ράβδος τοῦ Ἰεσσαί; Εἶναι ἡ πρίν ἀπό τή γέννα, ἀλλά καί μετά τή γέννα ἀειπάρθενη κόρη, τῆς ὁποίας τή γέννηση ἀπό στείρα μητέρα γιορτάζουμε σήμερα. Ὁ Ἰωακείμ καί ἡ Ἄννα ζοῦσαν μαζί καί ἐνῶ ἦταν ἄμεμπτοι μπροστά στόν Θεό, τούς κατηγοροῦσαν οἱ Ἰσραηλίτες σύμφωνα μέ τόν νόμο τους γιατί ἦταν ἄτεκνοι. Ἐπειδή τότε δέν ὑπῆρχε ἀκόμη ἐλπίδα ἀθανασίας, γι’ αὐτό πίστευαν πώς ἡ διαδοχή τοῦ γένους ἦταν τελείως ἀπαραίτητη. Σήμερα ὅμως δέν εἶναι καθόλου ἀπαραίτητη ἡ διαδοχή μέ τήν τεκνογονία, ἐπειδή ἡ παρθένος, πού γεννήθηκε σήμερα, μέ τή γέννα πού ἔκανε ἐνῶ ἦταν παρθένος, μᾶς χάρισε τήν αἰωνιότητα. Στούς Ἰσραηλίτες ὅμως θεωροῦνταν ἡ πολυτεκνία ἀνώτερη ἀπό τήν ἀρετή καί ἡ ἀτεκνία τόσο μεγάλη συμφορά, ὥστε αὐτούς τούς δίκαιους (τόν Ἰωακείμ καί τήν Ἄννα) νά μήν τούς ἐπαινοῦν τόσο πολύ γιά τήν ἀρετή τους, ἀλλά νά τούς προσβάλλουν περισσότερο ἐξαιτίας τῆς ἀτεκνίας τους.

Περίλυποι γιά τούς ὀνειδισμούς οἱ δίκαιοι, ἀφοῦ ἔφεραν στόν νοῦ τους τόν Ἀβραάμ καί τή Σάρρα καί ὅλους τούς ἄλλους πού δοκίμασαν τή θλίψη τῆς ἀτεκνίας, ἔπειτα θυμήθηκαν τό φάρμακο πού βρῆκαν πολλοί γιά νά ἐξουδετερώσουν τή θλίψη τους καί γι’ αὐτό ἀποφάσισαν καί αὐτοί νά καταφύγουν στήν ἱκεσία πρός τόν Θεό. Ὁ ἐνάρετος Ἰωακείμ πηγαίνει στήν ἔρημο, ὅπου ἐγκαθίσταται, νηστεύει καί προσεύχεται στόν Θεό νά γίνει πατέρας. Δέν σταμάτησε τήν προσευχή οὔτε ἐπέστρεψε ἀπό τήν ἔρημο, προτοῦ πάρει τήν πληροφορία ὅτι ἔγινε δεκτό τό αἴτημά του. Ἡ ἐνάρετη Ἄννα κλείνεται στόν κοντινό κῆπο της καί μέ πονεμένη καρδιά κραυγάζει πρός τόν Κύριο· «Ἄκουσέ με, Θεέ τῶν πατέρων μου, καί εὐλόγησέ με, ὅπως εὐλόγησες τή μήτρα τῆς Σάρρας».

Τούς ἄκουσε ὁ Κύριος, τούς εὐλόγησε καί ὑποσχέθηκε νά ἱκανοποιήσει τήν ἐπιθυμία τους. Τώρα λοιπόν ἐκπλήρωσε τήν ὑπόσχεσή του ὁ Θεός καί τούς ἔδωσε κόρη, τήν πιό θαυμάσια ἀπ’ ὅλες τίς θαυμάσιες πού φάνηκαν ὡς τώρα, αὐτήν πού γέννησε τόν κτίστη τῶν πάντων, αὐτήν πού θέωσε τό ἀνθρώπινο γένος καί μεταποίησε τή γῆ σέ οὐρανό καί πού ἔκανε ἀκόμη τόν Θεό υἱό τοῦ ἀνθρώπου καί τούς ἀνθρώπους υἱούς τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ συνέλαβε μόνη της χωρίς σπέρμα καί ἔδωσε σάρκα μέ ὑπερφυσικό τρόπο σ’ Αὐτόν πού δημιούργησε τά πάντα ἀπό τήν ἀνυπαρξία καί πού τά βελτιώνει πρός τό καλύτερο καί πού δέν ἐπιτρέπει νά πέσουν στήν ἀνυπαρξία.

* * *

Ἐσεῖς ὅμως οἱ ἀκροατές τῶν λόγων μου, πού εἴσαστε σάν ἕνα ἱερό θέατρο, τό λογικό μου ποίμνιο καί ἡ καλλιεργήσιμη γῆ ἐν Χριστῷ, νά προσφέρετε ὡς δῶρο στά γενέθλια τῆς μητέρας τοῦ Θεοῦ τήν ἄσκησή σας καί τήν ἐπίδοσή σας στίς ἀρετές· ἄνδρες καί γυναῖκες, πρεσβύτεροι καί νεώτεροι, πλούσιοι καί φτωχοί, ἄρχοντες καί ἀρχόμενοι καί γενικά κάθε γένος καί ἡλικία, κάθε ἀξίωμα καί ἐπάγγελμα καί ἐπιστήμη. Κανείς ἀπό σᾶς νά μήν εἶναι ἄγονος καί ἄκαρπος στήν ψυχή του, ὅλοι νά ἐπιδιώκετε καί νά προοδεύετε στήν πνευματική καρποφορία. Ὅλοι νά δέχεστε πρόθυμα τό οὐράνιο σπέρμα, τόν λόγο τῆς σωτηρίας καί μόνοι σας μέσα σας νά τό γονιμοποιεῖτε καί νά παράγετε οὐράνιο καί θεάρεστο ἔργο καί καρπό. Κανείς νά μήν ἀφήνει μισοτελειωμένη κάθε προσπάθεια ἀγαθοεργίας πού ἀρχίζει, κανείς νά μήν δείχνει τήν πίστη του στόν Χριστό μόνο μέ λόγια. Λέει ἡ Γραφή· «Δέν θά εἰσέλθει στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν καθένας πού μέ προσφωνεῖ Κύριε, Κύριε, ἀλλά μόνον αὐτός πού ἐκτελεῖ τό θέλημα τοῦ οὐράνιου Πατέρα μου» καί «Ὅποιος βάζει τό χέρι του πάνω στό ἀλέτρι καί κοιτάζει πρός τά πίσω, δέν εἶναι κατάλληλος γιά τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν».

* * *

Νά προσφέρετε τώρα ὅλοι μαζί τό πιό εὐχάριστο καί τό πιό κατάλληλο δῶρο στήν Παρθένο, πού σήμερα γιορτάζουμε, δηλαδή τόν ἁγιασμό καί τήν ἁγνότητα τῶν σωμάτων σας μέ ἐγκράτεια καί προσευχή. Βλέπετε ὅλοι πώς ὅταν συναντήθηκαν ἡ σωφροσύνη, ἡ νηστεία καί ἡ προσευχή μέ τήν κατάνυξη, δημιούργησαν τόν Ἰωακείμ καί τήν Ἄννα, τούς γεννήτορες ἑνός  θεϊκοῦ σκεύους, τόσο ἐκλεκτοῦ μάλιστα, πού δέν βάσταξε μόνον τό θεϊκό ὄνομα, ὅπως εἶπε ἀργότερα ὁ Παῦλος, ἀλλά καί αὐτόν τόν ἴδιο τοῦ ὁποίου καί «τό ὄνομα εἶναι θαυμαστό».

Ἄν λοιπόν καί μεῖς εἴμαστε προσανατολισμένοι πρός τίς ἄλλες ἀρετές καί στίς προσευχές, καί παραμένουμε στόν ναό τοῦ Θεοῦ μέ σύνεση, θά βροῦμε μέσα μας ἀποθησαυρισμένη τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς, ἡ ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ καί μᾶς παρουσιάζει τόν Θεό. Αὐτήν τήν καθαρότητα καί τήν ψυχική διάθεση πρός τόν Θεό, πού ὁ Ἠσαΐας τήν ὀνομάζει πνεῦμα σωτηρίας πού κυοφορεῖται μέσα μας, ὅταν λέγει πρός τόν Θεό· «Ἐξαιτίας τοῦ φόβου σου, Κύριε, συλλάβαμε πνευματικῶς, δοκιμάσαμε τούς πόνους τοῦ τοκετοῦ καί γεννήσαμε πνεῦμα σωτηρίας γιά τούς ἀνθρώπους τῆς γῆς». Βλέπετε πῶς οἱ στεῖρες καί ἄγονες ψυχές ἀποκτοῦν ὡραῖα τέκνα;

Πηγή: Ἀπό το βιβλίο τοῦ Δημητρίου Γ. Τσάμη, Θεομητορικόν, τόμος Α΄, Ἐκδόσεις Ὀρθ. Χριστ. Ἀδελφ. Λυδία.

Σύλληψη και γέννηση της Παρθένου Μαρίας

Η Μαρία γεννήθηκε ως απλός άνθρωπος, όπως όλοι οι έλκοντες την καταγωγή από τον Αδάμ παρά την αντίθετη άποψη της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Η Δυτική Εκκλησία ανήγαγε σε δόγμα την αποκαλούμενη «άσπιλο» σύλληψη της Θεοτόκου. Με το δόγμα όμως αυτό θίγεται συνολικά το πλαίσιο προετοιμασίας και της προσωπικής πορείας της Παρθένου προς την τελείωση για την υποδοχή του Θεού. Επίσης αποδυναμώνεται η ισχύς του προτύπου αγιότητος που η ίδια οικοδόμησε, αφού λογικά πλέον ο τέλειος δεν χρειάζεται να τελειωθεί. Αυτό που φαίνεται καθαρά στα κείμενα της Αγίας Γραφής είναι ότι «η Θεοτόκος εξ επαγγελίας προέρχεται· άγγελος γαρ καταμηνύει της γενησομένης την σύλληφιν», Έπρεπε έτσι να γίνει, αφού επρόκειτο για τη μέλλουσα κατά σάρκα λοχεύτρια του μόνου και τέλειου Θεού.

Στην Παλαιά Διαθήκη οι προφήτες προανήγγειλαν την έλευση του Μεσσία από το γένος Δαυίδ, πράγμα που υποδηλώνει την καταγωγή της Παρθένου από το ανθρώπινο γένος: «Ώμοσεν κύριος τω Δαυίδ αλήθειαν και ου μη αθετήσει αυτήν. Εκ καρπού της κοιλίας σου θήσομαι επί τον θρόνον σου». Στην Καινή Διαθήκη οι Ευαγγελιστές και οι Απόστολοι επιβεβαιώνουν έμμεσα ή άμεσα αυτά που προείπαν οι προφήτες για την «κατά σάρκα» γέννηση του Ιησού Χριστού και για το «κέρας σωτηρίας» από τον οίκο Δαυίδ, από όπου προήλθε η Παρθένος Μαρία. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος στο υπόμνημά του στον Ευαγγελιστή Ματθαίο, αναφερόμενος στην καταγωγή του Ιησού από το γένος Δαυίδ, διερευνά έμμεσα μέσω του μνηστήρα Ιωσήφ την καταγωγή της Μαρίας, αφού οι Ιουδαίοι δεν συνήθιζαν να γενεαλογούν τις γυναίκες. Αφού λοιπόν ο Ιωσήφ καταγόταν από τη φυλή Ιούδα και το γένος Δαυίδ, και με δεδομένη την ιουδαϊκή πρακτική των κλειστών γάμων, η Παρθένος Μαρία καταγόταν από το ίδιο με εκείνον γένος .

 Ο Ιωάννης Δαμασκηνός και άλλοι Πατέρες συνδέουν τη γέννηση τής Παρθένου με την ευλογία των άτεκνων γονέων της Ιωακείμ και Άννας. Χαρακτηριστικά γράφει ότι «ο αγαθός Θεός επιδών και κατοικτειρήσας της οικείας χειρός το πλαστούργημα, και τούτο βουληθείς ανασώσασθαι, λύει την της χάριτος στείρωσιν, φημί της θεόφρονος, και τίκτει παίδα». Με τη δυνατή πίστη και την ελπίδα στον Θεό ο Ιωακείμ και η Άννα υπέμειναν καρτερικά τη δοκιμασία της ατεκνίας που την εποχή εκείνη εθεωρείτο όνειδος κυρίως για τη γυναίκα. Με θαυμαστή πραότητα, αγαθά έργα και δάκρυα ικεσίας κατόρθωσαν να υπερβούν τη θλίψη, τις επικρίσεις και το χλευασμό εκ μέρους των ιερέων, αρχιερέων και των συγγενών τους για την ατεκνία. Η ζωή τους, παρά τη βασιλική καταγωγή, υπήρξε αθόρυβη, σεμνή και άκρως ταπεινή, μακριά από κάθε υψηλοφροσύνη ή κοινωνικές διεκδικήσεις, αφού ήταν συντεταγμένη καθόλα με το θείο θέλημα. Γι’ αυτό και ο κοινός βίος τους παραμένει πάντοτε οδηγός αληθινής σωφροσύνης και μελέτημα των προσόντων της αυθεντικής συζυγίας.

Η Άννα ήταν στείρα, αλλά όχι και άτεκνη. Ο ίδιος ο Θεός την προόρισε πριν από πολλές γενεές να γίνει μητέρα της Παρθένου, εκείνης που θα προσέφερε σάρκα για την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του. Είναι χαρακτηριστικό το Τροπάριο που αναφέρεται ειδικά στη σύλληψη της Παρθένου Μαρίας: «Όθεν ο της κτίσεως εβλάστησε, Κτίστης εν δούλου μορφή».  Ο Ανδρέας Κρήτης αποκαλεί τήν Άννα «θεόφρονα» και την μακαρίζει ως ρίζα της ζωής, αφού γέννησε «παρ’ ελπίδα και εξ επαγγελίας παρθενόφυτον άνθος». Θα πρέπει να αγάλλεται ολόκληρη η κτίση, γιατί «γυνή…της σωτηρίας άρτι την απαρχήν εισκεκόμικε· και η πάλαι κατάκριτος, εδείχθη Θεόκριτος» .

 Από τους μητρικούς κόλπους της αγίας Άννας αρχίζει να διαφαίνεται η ελπίδα για τη σωτηρία και λύτρωση του γένους που ολίσθησε στην πτώση και βυθίστηκε στην απόγνωση. Με τη σύλληψη όμως της Παρθένου καταλύεται η οδύνη της λύπης και τη θέση της διαδέχεται η παρηγοριά που δεν έχει πλέον τέλος· και αυτό γιατί ήδη άρχισε η αναζήτηση του χαμένου ανθρώπου και η αποκάλυψη της ευσπλαχνίας του Θεού για την ανάκληση αυτού, που έπλασε κατ’ εικόνα του, στο αρχέγονο αξίωμα και κάλλος. Με τη γέννηση της Παρθένου Μαρίας, ο Ιωακείμ και η Άννα ελευθερώθηκαν από τον ονειδισμό της ατεκνίας και πέρασαν από την κατάσταση της θλίψεως στην προοπτική της χάριτος, σε μια νέα ζωή, πλήρη χαράς και ευφροσύνης.

(Ευτυχίας Γιούλτση, «Η Παναγία πρότυπο πνευματικής τελειώσεως», εκδ. Π. Πουρναρά, Θεσ/νίκη, σ. 65-68, 73-76)

Γιατί έχουμε διαφορετικές ομάδες αίματος;

Είναι γεγονός ότι πρέπει να τρεφόμαστε με βάση την ομάδα αίματος που έχουμε; Τι σημαίνουν, αλήθεια, οι διαφορετικές ομάδες αίματος;

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι υπάρχει καποια σχέση ανάμεσα στην ομάδα αίματος και την προσωπικότητα, όπως επίσης ότι θα πρέπει να τρέφεται και να γυμνάζεται κανείς ανάλογα με την ομάδα αίματος που έχει. Ωστόσο, οι θεωρίες αυτές στερούνται επιστημονικής βάσης. Με βάση τα επιστημονικά δεδομένα, η ομάδα αίματος παίζει μεγάλο ρόλο σε συγκεκριμένες μόνο περιπτώσεις, από τις οποίες η πιο συνηθισμένη είναι η μετάγγιση.Τότε, είναι απολύτως απαραίτητο η ομάδα του δότη και του δέκτη να είναι συμβατές. Μέχρι το 1900 περίπου, όταν ο Carl Landsteiner ανακάλυψε τηn ύπαρξη διαφορετικών ομάδων αίματος, πολλοί είχαν χάσει τη ζωή τους μετά τη λήψη ασύμβατου αίματος.

Στο αίμα διακρίνουμε πολλές διαφοροποιήσεις, αλλά μόνο η διάκριση των ομάδων Α,Β, και 0 και ο παράγοντας Ρέζους έχουν πρακτική σημασία.Στην επιφάνεια των ερυθρών αιμοσφαιρίων υπάρχουν 2 τύποι πρωτεινών, η Α και η Β.Ανάλογα με το αν έχει κανείς τη μία ή και τις 2 πρωτείνες, ή καμιά από αυτές, τότε έχει ομάδα αίματος Α ή Β ή ΑΒ ή 0, κατά σειρά.Ταυτόχρονα, υπάρχουν στο αίμα αντιγόνα κατά των πρωτεινών που δε διαθέτει κάποιος.Εάν κάποιος έχει, για παράδειγμα, ομάδα αίματος ΑΒ, δεν έχει καθόλου αντιγόνα, και μπορεί συνεπώς να δεχτεί οποιοδήποτε τύπο αίματος.Απεναντίας, τα άτομα με ομάδα αίματος 0 δέχονται μόνο τον ίδιο τύπο αίματος, επειδή διαθέτουν αντιγόνα τόσο κατά των Α όσο και κατά των Β πρωτεινών.Το ίδιο συμβαίνει και με σύστημα Ρέζους, όπου είτε διαθέτει κανείς είτε δε διαθέτει τις συγκεκριμένες πρωτείνες (Ρέζους θετικό ή αρνητικό αντίστοιχα).

Κόλασις ἡ ζωή μας

Πλούσιο τό Ἀστυνομικό δελτίο σέ ἐγκλήματα, σέ διακίνησι ναρκωτικῶν, σέ παιδεραστές, σέ ἐμπορία λευκῆς σαρκός, σέ κλοπές καί σέ ληστεῖες τραπεζῶν, οἰκιῶν, καταστημάτων, ὑπερηλίκων ἀτόμων, σέ συμμορίες μικρῶν παιδιῶν, σέ συνδικάτα θανατικῶν ἐκτελέσεων, σέ παράνομη μεταφορά μεταναστῶν, σέ ἀλλοίωσι δημοσίων ἐγγράφων, φανταστικές ἑταιρεῖες ὀφσόρ, ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, σέ δολοφονίες ἀνδρῶν ἀπό τίς συζύγους, σέ ἐγκλήματα εἰ­δε­χθῆ καί ἀποτρόπαια.

Διαβάζοντας ὅλα αὐτά, δέν μνημονεύουμε τά ἄλλα ἠθικά τῆς κοινωνίας ἁμαρτήματα, τίς ἀμβλώσεις, τῶν ὁμοφυλοφίλων τά ἡρωϊκά κατορθώματα, τά πολυάριθμα διαζύγια, τήν καταδυνάστευσι τῶν ἀδυνάμων ἀπό τούς ἰσχυροτέρους, τῶν πτωχῶν ἀπό τούς καρχαρίες τοῦ πλούτου.

Ἀλλά δέν πρέπει νά μᾶς διαλανθάνη τήν προσοχή καί ἡ λύσσα καί ἡ μανία τοῦ ἀφηνιάσαντος ἀνθρώπου, τοῦ ἀποστατήσαντος ἀπό τόν Θεό, ὁ ὁποῖος, σέ καθημερινή βάσι, ὑβρίζει τόν Χριστό καί μετέρχεται ποικίλους τρόπους καί μέσα νά ἀποκόψη τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό, τόν λαό μας ἀπό τήν Ὀρθοδοξία, δημιουργώντας ἕνα ἄθεο κράτος χωρίς ἀξίες καί τίς ἀρχές τοῦ Εὐαγγελίου.

Ὁδηγούμεθα, λοιπόν, στήν ἀποχριστιανοποίησι τοῦ Ἔ­θνους μας; Πᾶμε γιά ἄθεο κράτος; Ποιός ἀπεφάσισε τήν αὐτοκτονία τῆς Ἑλλάδος;

Πηγή: Περιοδικό «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», τεῦχος 439, Σεπτέμβριος 2009.

Τι ρόλο παίζει το γέλιο στην ανθρώπινη συμπεριφορά;

Πολλοί ερευνητές συσχετίζουν το γέλιο με τη δημιουργία και τη σύσφιξη των ανθρώπινων σχέσεων. Ο ανθρωπολόγος Mahadev Apte υποστηρίζει ότι το γέλιο προκύπτει όταν οι άνθρωποι αισθάνονται άνετα με την παρουσία άλλων ανθρώπων, και αποκαλύπτει ότι αισθάνονται ανοιχτοί και ελεύθεροι. Επιπλέον, όσο περισσότερο γέλιο υπάρχει σε μια συγκέντρωση ανθρώπων, τόσο περισσότερο συσφίγγονται οι σχέσεις μεταξύ των ατόμων. Αυτό, σε συνδυασμό με την κοινή επιθυμία των μελών της ομάδας να μην απομονωθούν από το σύνολο, ίσως να αποτελεί και το λόγο για τον οποίο το γέλιο είναι «μεταδοτικό».

Έρευνες δείχνουν, επίσης, ότι οι κυρίαρχες προσωπικότητες σε ένα περιβάλλον –το «αφεντικό», ο φύλαρχος ή ο αρχηγός της οικογένειας– χρησιμοποιούν το χιούμορ πιο συχνά από τους «υφισταμένους» τους. Αυτό μπορεί να το παρατηρήσει κανείς, για παράδειγμα, σε ένα γραφείο, όπου όλοι γελούν όταν γελάει ο διευθυντής. Ο φιλόσοφος John Moreall πιστεύει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις ο έλεγχος του γέλιου σε μία ομάδα είναι ένας τρόπος άσκησης εξουσίας, μέσω του ελέγχου της συναισθηματικής κατάστασης της ομάδας. Άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι το γέλιο είναι ένα κοινωνικό σήμα και ότι σε μια επαπειλούμενη σύγκρουση, για παράδειγμα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν μια χειρονομία συμφιλίωσης ή ως τρόπος αποφυγής του θυμού, καθώς, εάν ένα επιθετικό άτομο «παρασυρθεί» στο γέλιο, ο κίνδυνος της σύγκρουσης θα ελαττωθεί. 

ΤΕΛΟΣ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΧΡΟΝΟΛΟΓΗΣΗ

Δεν καταλάβαμε τι συμβαίνει. Παραφρόνησαν οι άνθρωποι; Αν εσείς καταλάβατε τίποτε, πείτε μας και μας. Πάντως «Εἶπε ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ οὐκ ἔστι Θεός» (Ψαλμ. 14:1).

Έλαφος

Την κατάργηση της χριστιανικής χρονολόγησης με βάση τη γέννηση του Ιησού Χριστού από κάθε ιστορικό σχολικό βιβλίο, σχεδιάζει η κυβέρνηση της Αυστραλίας έπειτα από καταγγελίες πως παραβιάζεται η ανεξιθρησκία. Συγκεκριμένα το υπουργείο Παιδείας της χώρας θα αντικαταστήσει... από τα σχολικά βιβλία τις φράσεις π.Χ (προ Χριστού- BC Before Christ) και μ.Χ (μετά Χριστόν - AD Anno Domini) με τις φράσεις Κ.Χ (κοινή χρονολογία – CE Common Era) και π.Κ.Χ (προ κοινής χρονολογίας - BCE Before Common Era). 

Οι συγκεκριμένοι τύποι χρονολόγησης έχουν σχεδόν αντικαταστήσει τη χριστιανική χρονολόγηση στις επιστημονικές δημοσιεύσεις από την αρχή του 20ου αιώνα.

Πηγή: Περιοδικό «Αγία Λυδία», τεύχος 460, Ιούνιος 2011.

Θερμές ευχές σε όλα τα παιδιά που πέρασαν στις ανώτερες σχολές!

Σε όλα τα παιδιά που φιλοξενήθηκαν στις κατασκηνώσεις της ΟΧΑ ΛΥΔΙΑ, στέλνουμε θερμά συγχαρητήρια για τις επιτυχίες τους στις ανώτερες σχολές της Γ/βάθμιας εκπαίδευσης και θερμά ευχόμαστε με τον ίδιο ζήλο και ενθουσιασμό να συνεχίσουν το έργο τους.

Ο άνθρωπος ενεργεί, ο Θεός ευλογεί!