Δύσκολη η αριθμητική


ΕΝΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ...!: Δύσκολη η αριθμητική: Πόσες είναι οι φορές που πραγματικά ένιωσες απελπισμένος και έλεγες «μέχρι εδώ… δεν πάει άλλο»; Πόσες φορές ένιωσες την απουσία του Θεού...

Ἡ ζωή τοῦ ἁμαρτωλοῦ



Κάποιος ἄνθρωπος κληρονόμησε μεγάλο πλοῦτο ἀπό τόν πατέρα του. Ὅμως χρησιμοποίησε ὅλο τόν κληρονομημένο πλοῦτο γιά τό χτίσιμο, τή στερέωση καί τή διακόσμηση ἑνός σπιτιοῦ. Καί ζοῦσε μόνος σ’ αὐτό τό σπίτι. Οὔτε πήγαινε σέ κανέναν οὔτε δεχόταν κανέναν ἀπό τούς καλούς ἀνθρώπους. Γιά τόν ἑαυτό του δέν ἔδινε τίποτα· ὅλα γιά τό σπίτι. Ἄπλυτος, ἀχτένιστος, μέ κουρέλια, ἄσιτος, τσιγκούνης γιά τόν ἑαυτό του καί τούς ἄλλους, τά ἔδινε ὅλα μόνο γιά τό σπίτι, στό ὁποῖο ἔμενε. Χρόνια οἱ γείτονές του δέν μπόρεσαν νά δοῦν τό πρόσωπό του. Ἀλλά τό σπίτι του ἀπ’ ἔξω ἦταν τόσο στολισμένο, ὥστε ὁ καθένας ἀπό τούς ξένους καί τούς περαστικούς ἀναφωνοῦσε ἀπό θαυμασμό. Ἄκουγε ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος κάθε λόγο θαυμασμοῦ γιά τό σπίτι του, καί αὐτό ἦταν ἡ μόνη εὐχαρίστηση. «Πῶς νά ’ναι ἐκεῖνος πού κατοικεῖ σέ τέτοιο παλάτι!», ἀναρωτιόντουσαν οἱ περαστικοί. Ἀλλά τό πρόσωπο τοῦ νοικοκύρη κανένας δέν εἶδε. Τελικά, ὅταν αὐτός σκόρπισε γιά τό σπίτι, ὅ,τι εἶχε καί δέν εἶχε, ἔφερε τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό μέχρι ἀπελπισίας ἀπό τήν πείνα. Ὅμως μία μέρα χτύπησε κεραυνός τό σπίτι του, καί τό ἔκαψε. Καί τό σπίτι κάηκε από τίς φλόγες, καί ἐκεῖνος μέ δυσκολία σώθηκε βγαίνοντας στόν δρόμο. Βλέποντας τον ὁ λαός στήν πόλη, φοβήθηκε, ἀφοῦ ἦταν σάν σκιάχτρο: μαῦρος, ξερός, κουρελιασμένος, ἀκάθαρτος. Καί ὁ καθένας τόν ἀπέφευγε σάν κάποιο τέρας. Στήν ἀπελπισία του πῆρε τόν δρόμο πού ὁδηγοῦσε ἔξω ἀπό τήν πόλη, οὔτε ξέροντας καί ὁ ἴδιος πού πάει. Στόν δρόμο τόν συνάντησαν κάποιοι τσιγγάνοι, καί εἶπαν μεταξύ τους: αὐτός εἶναι ταιριαστός γιά τό ἐμπόριό μας! Κι ἔτσι οἱ τσιγγάνοι τόν ἔπιασαν, τόν παραμόρφωσαν ἀκόμα περισσότερο, τοῦ ἔβγαλαν τά μάτια, τοῦ ἔσπασαν τά χέρια καί τά πόδια, καί ἔφυγαν μαζί του γιά να ζητιανεύουν ἀνά τόν κόσμο.
Ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος παριστάνει τήν ψυχή τοῦ ἁμαρτωλοῦ. Ὁ μεγάλος πλοῦτος εἶναι τά μεγάλα δῶρα τοῦ Θεοῦ. Τό χτίσιμο, τό στερέωμα καί τό στόλισμα ἑνός σπιτιοῦ σημαίνει τή φροντίδα ἀποκλειστικά γιά τό σῶμα καί τή σαρκική ζωή. Ἀφρόντιστος, κουρελιασμένος καί ἄσιτος ἄνθρωπος εἶναι ἡ παραμελημένη, γυμνή καί ἄσιτη ψυχή μέσα στό σῶμα. Ὁ κεραυνός εἶναι ὁ ξαφνικός θάνατος. Οἱ ἄνθρωποι στήν πόλη, οἱ ὁποῖοι τόν ἀποστρέφονται σάν κάποιο τέρας, εἶναι οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖοι ἀποστρέφονται τή σιχαμερή ψυχή τοῦ ἁμαρτωλοῦ. Οἱ τσιγγάνοι σημαίνουν τά μαῦρα δαιμόνια, πού ἀγαποῦν καί πιάνουν ὅμοιούς τους.



Πηγή: Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς «Δεν φτάνει μόνο η πίστη», ἐκδόσεις ΕΝ ΠΛΩ.

Έκαναν μόνοι τους προσευχή στο σχολείο!



- Προσευχή; Κοιτάξτε, δεν μου αρέσουν τα αστεία πρωί-πρωί.
- Γιατί αστείο, κύριε; Κάθε πρωί δεν κάνουμε προσευχή πριν να μπούμε στος τάξεις; Αφού σήμερα έβρεχε και δεν κάναμε έξω, γιατί να μην κάνουμε στην τάξη;
- Άλλο έξω και άλλο στην τάξη. Δεν επιτρέπεται από το νόμο.
- Δεν επιτρέπεται η προσευχή; Έξω επιτρέπεται και μέσα απαγορεύεται; Τι νόμος είναι αυτός;
- Εμείς θα κάνουμε προσευχή. Αν δεν θέλετε, εσείς μπορείτε να μη συμμετέχετε.
Σύσσωμη η τάξη σηκώθηκε όρθια. Άρχισε ένας στην αρχή και μία-μία ενώνονταν οι φωνές ώσπου κατέληξαν σε μία ομοβροντία: «Άγιος ο Θεός, άγιος ισχυρός…». Δεν έλειψε κανείς.

Δεν προβληματίστηκε ούτε ένας για τα σχόλια του καθηγητή η για την βαθμολογία.
Το περιστατικό συνέβη σε Λύκειο της περιφέρειας Θεσσαλονίκης. Εύγε σε όλο το τμήμα. Μείνετε αδέσμευτοι και ανυπότακτοι, παιδιά, πάντα για τα μεγάλα και τα ωραία!
Μία σπίθα χρειάζεται για να ανάψει η πυρκαγιά. Κι απότι φαίνεται αυτή η σπίθα κρατιέται ακόμη αναμμένη στις καρδιές κάποιων νέων, κάποιων 16χρονων, 17χρονων παιδιών. Δεν διαδηλώνουν στους δρόμους, δεν πετροβολούν, δεν σπάζουν αλλά εντούτοις επαναστατούν. Απαιτούν με τη στάση τους να παραμείνει η παιδεία μας ελληνοχριστιανική. Ελπίζουμε ότι κάποιος θα τους ακούσει.

Κρης

Μαθήματα συμπεριφοράς


Τα οφέλη του ροδιού



Το ρόδι στην Αρχαία Ελληνική μυθολογία αντιπροσωπεύει τη ζωή και την αναγέννηση. Οι Αρχαίοι Πέρσες πίστευαν ότι οι σπόροι … του ροδιού έκαναν τους πολεμιστές ανίκητους. Μέχρι και σήμερα το ρόδι έχει ισχυρό συμβολισμό στην παράδοσή μας. Το σπάσιμο του ροδιού την πρωτοχρονιά και στους γάμους συμβολίζει την καλοτυχία και τη γονιμότητα.


Αυτό το αρχαίο φρούτο που γιορτάζεται για χιλιάδες χρόνια, κεντρίζει όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον των ερευνητών και τους οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ίσως δεν υπάρχει άλλη τροφή, που μας χαρίζει τόσο απλόχερα η φύση, η οποία να είναι τόσο ευεργετική για την υγεία του ανθρώπου.



Η αξιοσημείωτη επίδραση του ροδιού στην αντιμετώπιση των διάφορων προβλημάτων ίσως βασίζεται στο γεγονός ότι τα συστατικά του ροδιού απορροφώνται πιο αποτελεσματικά από την κυκλοφορία του αίματος.


Από διάφορες μελέτες αποδείχθηκε ότι το ρόδι αναστέλλει την αθηροσκλήρωση, μειώνει τον κίνδυνο των καρδιακών παθήσεων και βοηθάει στη ρύθμιση της υψηλής αρτηριακής πίεσης.


Το ρόδι όμως αντί να το σπάμε ή να το τρώμε καλό είναι και να το πίνουμε! Ο χυμός του ροδιού περιέχει τριπλάσια ποσότητα αντιοξειδωτικών από εκείνα που περιέχουν το πράσινο τσάι ή το κόκκινο κρασί. Επιπλέον 100ml χυμού παρέχουν περίπου το 16% της ημερήσιας πρόσληψης της βιταμίνης C ενός ενήλικα, όπου βοηθά την παραγωγή του κολαγόνου. Αποτελεί μια πολύ καλή πηγή βιταμίνης Β5, καλίου και φυτικών ινών. Επίσης περιέχει ταννίνες, φλαβονοειδή, πολυφαινόλες και άλλα αντιοξειδωτικά που του χαρίζουν αυτό το πορφυρό κόκκινο χρώμα. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι η αντιοξειδωτική δράση (ORAC) του χυμού του ροδιού μετρήθηκε σε 2.860 μονάδες ανά 100γρ.


Το ρόδι είναι ασφαλής και αποτελεσματικός παράγοντας κατά του καρκίνου του δέρματος, του παχέος εντέρου και του προστάτη. Επίσης μπορεί να αναστέλλει τις ιογενείς λοιμώξεις και την οδοντική πλάκα. 


Ένα φρέσκο ρόδι περιέχει περίπου 105 θερμίδες και μόνο 0,5γρ. λίπους.



Πηγή:iatronet.gr

Άγιος Ανδρέας ο Απόστολος, ο Πρωτόκλητος



Ο Ανδρέας, ψαράς στο επάγγελμα και αδελφός του Αποστόλου Πέτρου, ήταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και τον πατέρα του τον έλεγαν Ιωνά. Επειδή κλήθηκε από τον Κύριο πρώτος στην ομάδα των μαθητών, ονομάστηκε πρωτόκλητος.

Ο Ανδρέας (μαζί με τον Ιωάννη τον ευαγγελιστή) υπήρξαν στην αρχή μαθητές του Ιωάννου του Προδρόμου. Κάποια μέρα μάλιστα, που βρισκόντουσαν στις όχθες του Ιορδάνη κι ο Πρόδρομος τους έδειξε τον Ιησού και τους είπε «ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», οι δύο απλοϊκοί εκείνοι ψαράδες συγκινήθηκαν τόσο πολύ, που χωρίς κανένα δισταγμό κι επιφύλαξη αφήκαν αμέσως τον δάσκαλο τους κι ακολούθησαν τον Ιησού.

Η ιστορία της ζωής του Ανδρέα μέχρι την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψη, υπήρξε σχεδόν ίδια με εκείνη των άλλων μαθητών. Μετά το σχηματισμό της πρώτης Εκκλησίας, ο Ανδρέας κήρυξε στη Βιθυνία, Εύξεινο Πόντο (μάλιστα ο Απόστολος, είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας του Βυζαντίου αφού εκεί εγκατέστησε πρώτο επίσκοπο, τον απόστολο Στάχυ (βλέπε 31 Οκτωβρίου) κι αυτού διάδοχος είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης), Θράκη, Μακεδονία και Ήπειρο. Τελικά, κατέληξε στην Αχαΐα.

Στην Αχαΐα, η διδασκαλία του καρποφόρησε και με τις προσευχές του θεράπευσε θαυματουργικά πολλούς ασθενείς. Έτσι, η χριστιανική αλήθεια είχε μεγάλες κατακτήσεις στο λαό της Πάτρας. Ακόμα και η Μαξιμίλλα, σύζυγος του ανθύπατου Αχαΐας Αιγεάτου, αφού τη θεράπευσε ο Απόστολος από τη βαρειά αρρώστια που είχε, πίστεψε στο Χριστό. Το γεγονός αυτό εκνεύρισε τον ανθύπατο και με την παρότρυνση ειδωλολατρών ιερέων συνέλαβε τον Ανδρέα και τον σταύρωσε σε σχήμα Χ. Έτσι, ο Απόστολος Ανδρέας παρέστησε τον εαυτό του στο Θεό «δόκιμον ἐργάτην» (Β΄ προς Τιμόθεον, 2: 15). Δηλαδή δοκιμασμένο και τέλειο εργάτη του Ευαγγελίου.

Οι χριστιανοί της Αχαΐας θρήνησαν βαθιά τον θάνατο του. Ο πόνος τους έγινε ακόμη πιο μεγάλος, όταν ο ανθύπατος Αιγεάτης αρνήθηκε να τους παραδώσει το άγιο λείψανο του, για να το θάψουν. Ο Θεός όμως οικονόμησε τα πράγματα. Την ίδια μέρα, που πέθανε ο άγιος, ο Αιγεάτης τρελάθηκε κι αυτοκτόνησε. Οι χριστιανοί τότε με τον επίσκοπο τους τον Στρατοκλή, πρώτο επίσκοπο των Πατρών, παρέλαβαν το σεπτό λείψανο και το 'θαψαν με μεγάλες τιμές.

Αργότερα, όταν στον θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε ο Κωνστάντιος, που ήταν γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μέρος του ιερού λειψάνου μεταφέρθηκε από την πόλη των Πατρών στην Κωνσταντινούπολη και κατατέθηκε στον ναό των αγίων Αποστόλων «ένδον της Αγίας Τραπέζης». Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου φαίνεται πως απέμεινε στην Πάτρα.

Όταν όμως οι Τούρκοι επρόκειτο να καταλάβουν την πόλη το 1460 μ.Χ., τότε ο Θωμάς Παλαιολόγος, αδελφός του τελευταίου αυτοκράτορας Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και τελευταίος Δεσπότης του Μοριά, πήρε το πολύτιμο κειμήλιο και το μετέφερε στην Ιταλία. Εκεί, αφού το παρέλαβε ο Πάπας Πίος ο Β, το πολύτιμο κειμήλιο εναποτέθηκε στον ναό του αγίου Πέτρου της Ρώμης.

Τον Νοέμβριο του 1847 μ.Χ. ένας Ρώσος Πρίγκηπας, ο Ανδρέας Μουράβιεφ δώρησε στην πόλη της Πάτρας ένα τεμάχιο δακτύλου του χεριού του Αγίου. Ο Μουράβιεφ είχε λάβει το παραπάνω ιερό Λείψανο από τον Καλλίνικο, πρώην Επίσκοπο Μοσχονησίων, ο οποίος μόναζε τότε στο Άγιο Όρος.

Στην πόλη της Πάτρας, επανακομίσθηκαν και φυλάσσονται από την 26η Σεπτεμβρίου 1964 μ.Χ. η τιμία Κάρα του Αγίου και από την 19ην Ιανουαρίου 1980 μ.Χ. λείψανα του Σταυρού, του μαρτυρίου του. Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου ύστερα από ενέργειες της Αρχιεπισκοπής Κύπρου μεταφέρθηκε και στην Κύπρο το 1967 μ.Χ. για μερικές μέρες κι εξετέθηκε σε ευλαβικό προσκύνημα.

Όπως αναφέρει μια Κυπριακή παράδοση, σε μια περιοδεία του, ο Απόστολος Ανδρέας, πήγε και στην Κύπρο. Το καράβι, που τον μετέφερε στην Αντιόχεια από την Ιόππη, λίγο πριν προσπεράσουν το γνωστό ακρωτήρι του αποστόλου Ανδρέα και τα νησιά, που είναι γνωστά με το όνομα Κλείδες, αναγκάστηκε να σταματήσει εκεί σ' ένα μικρό λιμανάκι, γιατί κόπασε ο άνεμος. Τις μέρες αυτές της νηνεμίας τους έλειψε και το νερό. Ένα πρωί, που ο πλοίαρχος βγήκε στο νησί κι έψαχνε να βρει νερό, πήρε μαζί του και τον απόστολο. Δυστυχώς πουθενά νερό. Κάποια στιγμή, που έφτασαν στη μέση των δύο εκκλησιών, που υπάρχουν σήμερα, της παλαιάς και της καινούργιας, που 'ναι κτισμένη λίγο ψηλότερα, ο άγιος γονάτισε μπροστά σ' ένα κατάξερο βράχο και προσευχήθηκε να στείλει ο Θεός νερό. Ποθούσε το θαύμα, για να πιστέψουν όσοι ήταν εκεί στον Χριστό. Ύστερα σηκώθηκε, σφράγισε με το σημείο του Σταυρού τον βράχο και το θαύμα έγινε. Από τη ρίζα του βράχου βγήκε αμέσως μπόλικο νερό, που τρέχει μέχρι σήμερα μέσα σ' ένα λάκκο της παλαιάς εκκλησίας κι απ' εκεί προχωρεί και βγαίνει από μια βρύση κοντά στη θάλασσα. Είναι το γνωστό αγίασμα. Το ευλογημένο νερό, που τόσους ξεδίψασε, μα και τόσους άλλους, μυριάδες ολόκληρες, που το πήραν με πίστη δρόσισε και παρηγόρησε. Και πρώτα-πρώτα το τυφλό παιδί του καπετάνιου.

Ήταν κι αυτό ένα από τα πρόσωπα του καραβιού που μετέφερε ο πατέρας. Γεννήθηκε τυφλό και μεγάλωσε μέσα σε ένα συνεχές σκοτάδι. Ποτέ του δεν είδε το φως. Δένδρα, φυτά, ζώα αγωνιζόταν να τα γνωρίσει με το ψαχούλεμα. Εκείνη την ήμερα, όταν οι ναύτες γύρισαν με τα ασκιά γεμάτα νερό κι εξήγησαν τον τρόπο που το βρήκαν στο νησί, ένα φως γλυκιάς ελπίδας άναψε στην καρδιά του δύστυχου παιδιού. Μήπως το νερό αυτό, σκέφτηκε, που βγήκε από τον ξηρό βράχο ύστερα απ' την προσευχή του παράξενου εκείνου συνεπιβάτη τους, θα μπορούσε να χαρίσει και σ' αυτόν το φως του που ποθούσε; Αφού με θαυμαστό τρόπο βγήκε, θαύματα θα μπορούσε και να προσφέρει. Με τούτη την πίστη και τη βαθιά ελπίδα ζήτησε και το παιδί λίγο νερό. Διψούσε. Καιγόταν απ' τη δίψα. Ο απόστολος, που ήταν εκεί, έσπευσε κι έδωσε στο παιδί ένα δοχείο γεμάτο από το δροσερό νερό. Όμως το παιδί προτίμησε, αντί να δροσίσει με το νερό τα χείλη του, να πλύνει πρώτα το πρόσωπο του. Και ω του θαύματος! Μόλις το δροσερό νερό άγγιξε τους βολβούς των ματιών του παιδιού, το παιδί άρχισε να βλέπει!

Κι ο απόστολος, που τον κοίταζαν όλοι με θαυμασμό, άρχισε να τους μιλά και να τους διδάσκει τη νέα θρησκεία. Το τέλος της ομιλίας πολύ καρποφόρο. Όσοι τον άκουσαν πίστεψαν και βαφτίστηκαν. Την αρχή έκανε ο καπετάνιος με το παιδί του, που πήρε και το όνομα Ανδρέας. Κι ύστερα όλοι οι άλλοι επιβάτες και μερικοί ψαράδες που ήσαν εκεί. Πίστεψαν όλοι στον Χριστό που τους κήρυξε ο απόστολος μας και βαφτίστηκαν. Φυσικά το θαύμα της θεραπείας του τυφλού παιδιού, ακολούθησαν κι άλλα, κι άλλα. Στο μεταξύ ο άνεμος άρχισε να φυσά και το καράβι ετοιμάστηκε για να συνεχίσει το ταξίδι του. Ο απόστολος, αφού κάλεσε κοντά του όλους εκείνους που πίστεψαν στον Χριστό και βαφτίστηκαν, τους έδωκε τις τελευταίες συμβουλές του και τους αποχαιρέτησε.

Αργότερα, μετά από χρόνια, κτίστηκε στον τόπο αυτόν που περπάτησε και άγιασε με την προσευχή, τα θαύματα και τον ιδρώτα του ο Πρωτόκλητος μαθητής, το μεγάλο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, που με τον καιρό είχε γίνει παγκύπριο προσκύνημα. Κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητές απ' όλα τα μέρη της Κύπρου, ορθόδοξοι και ετερόδοξοι κι αλλόθρησκοι ακόμη, συνέρεαν στο μοναστήρι, για να προσκυνήσουν τη θαυματουργό εικόνα του αποστόλου, να βαφτίσουν εκεί τα νεογέννητα παιδιά τους και να προσφέρουν τα δώρα τους, για να εκφράσουν τα ευχαριστώ και την ευγνωμοσύνη τους στον θείο απόστολο. Κολυμβήθρα Σιλωάμ ήταν η εκκλησία του για τους πονεμένους. Πλείστα όσα θαύματα γινόντουσαν εκεί σε όσους μετέβαιναν με πίστη αληθινή και συντριβή ψυχής.


Ἀπολυτίκιον 


Ὡς τῶν Ἀποστόλων Πρωτόκλητος, καὶ τοῦ Κορυφαίου αὐτάδελφος, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων Ἀνδρέα ἱκέτευε, εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Επιμέλεια Κατηχητικό Σχολείο Οσίας Παρασκευής Νέας Καλλικράτειας

πηγή: www.saint.gr


Μή γνώτω ἡ ἀριστερά σου...



«Λένε για το λιοντάρι, πως όταν περπατά στο δάσος και οσφραίνεται από μακριά κυνηγό, σκεπάζει με την ουρά τ’ αχνάρια του, για να μη το ακολουθήσουν οι άνθρωποι, βρουν τη φωλιά του και το πιάσουν.
Το ίδιο και συ, άνθρωπε, όταν κάνεις το καλό, ας μη γνωρίζει η αριστερά σου το έργο της δεξιάς, μήπως βρει τ’ αχνάρια των αγαθών σου πράξεων ο Διάβολος».

(Αγ. Επιφανίου, επισκόπου Σαλαμίνος Κύπρου)

Ο Αγιος Στυλιανός , ο προστάτης των μικρών παιδιών


 Ό Αγιος Στυλιανός γεννήθηκε στην Παφλαγονία της Μικράς Ασίας, μεταξύ του 400 και 500 μ.Χ.
 Ήταν ευλογημένος από την κοιλιά της μητέρας του ακόμη. Όσο μεγάλωνε, τόσο με την Χάριν του Θεού γινόταν κατοικητήριο του Ά­γιου Πνεύματος.
 Aπό την παιδική του ηλικία έδειξε τα σπάνια προτερήματα της αγιασμένης ζωής του. Άν και ήταν και αυτός παιδί και νέος και έφηβος, μολο­νότι είχε κι εκείνος σάρκα , εν τούτοις δεν άφη­σε τις επιθυμίες να μολύνουν το πνεύμα και την ψυχή του. Ηταν αγνός, αγνότατος.Δεν άφησε επίσης να τον κυρίευσει κανένα γη­ινό πάθος. Δεν επέτρεψε στα πλούτη και στην φιλοπλουτία να κυριαρχήσουν στην ψυχή του και να την υποτάξουν στην φθορά και στην απώλεια.
 Με την δύναμη και την Χάρη του Θεού πολέ­μησε όλα τα δολώματα της φθαρτής και πρόσκαι­ρης ζωής. Φιλοσόφησε με την αληθινή σοφία του Θεού και είδε πόσο πρόσκαιρος και τιποτένιος είναι ο υλικός τούτος κόσμος. Αποφάσισε έπειτα να βαδίσει με την επιθυμία της ψυχής του. Η ψυχή του τον καλούσε σε αγώνες ηθικούς και ωραίους. Τον καλούσε στην άσκηση της αρε­τής. Του έδειχνε τον δύσκολο και δύσβατο δρόμο της αιωνίας ζωής, της παντοτεινής ευτυχίας.
 H αγνή και πιστή καρδιά του υπάκουσε στην φωνή της ψυχής του. Και η πρώτη ενέργεια του ή­ταν να πούλησει την περιουσία του και να την μοιράσει στους φτωχούς της Εκκλησίας. Και όταν δεν του είχε απομείνει τίποτε πια από την πατρική κληρονομία, γεμάτος ανακούφηση και χαρά , είπε:
 «Πέταξα μια βαρειά άγκυρα, που με κρατού­σε δεμένο κοντά στις επιθυμίες του φθαρτού σώ­ματος. Πέταξα από πάνω μου τήν φθορά και την απώλεια. Τώρα ανοίγεται μπροστά μου πιο ευδιά­κριτος ό δρόμος της αληθινής ζωής. Απαλλαγμέ­νος, λοιπόν, ο Αγιος από τα φθαρτά, άλλα και συγχρόνως με ευτυχισμένη την καρδιά του, διότι μοίρασε τα πλούτη του σε φτωχούς δυστυχισμένους και σε θεάρεστα άλλα έργα, σκέφτεται πως θα ζήσει τιμιωτερα και αγιώτερα τη ζωή του.
 Πόσο ανώτερον κάμνει τον άνθρωπο η διδα­σκαλία του Χριστού, από τη διδασκαλία των φιλο­σόφων! Αυτό το βλέπωμε, εάν συγκρίνωμε την πράξη αυτή του Αγ. Στυλιανού με εκείνο που έκανε ένας αρχαίος φιλόσοφος, Κράτης ονόματι. Και εκείνος κατάλαβε ότι ο πλούτος είναι τύραν­νος.
Τον δουλεύει ό άνθρωπος σαν αφεντικό του. Εί­ναι σκλαβωμένος ο άνθρωπος στον πλούτο του και είναι δεμένος. Δεν είναι ελεύθερος. Γι’ αυτό και αυτός πήρε τα χρήματα του, ανέβηκε σ´ έναν πα­ραθαλάσσιο βράχο και από εκεί τα πέταξε στη θάλασσα, φωνάζοντας συγχρόνως: «Κράτης Κράτη τα ελεύθεροι». Εγώ δηλ. ό Κράτης με το να πετά­ξω τα λεφτά μου στη θάλασσα ελευθερώνω τον Κράτητα, τον εαυτόν μου. Κι' o Κράτης ελευθερώθηκε μεν από τα χρή­ματα του, αλλά δέθηκε περισσότερο από τον εγωι­σμό του. Πέταξε τα χρήματα του για να του πούνε ένα «μπράβο». Οι οπαδοί του Χριστού όμως τα απο­χωρίζονται, και συγχρόνως κτυπούν τα πάθη τους και κυρίως τον εγωϊσμόν. Αγωνίζονται να ελευθε­ρωθούν από το τυραννικόν πάθος του εγωισμού , διότι και η φιλοπλουτία είναι παιδί του εγωισμού. Για να απαλλαγούν όμως από τα πάθη και τον εγωϊσμόν αρχίζουν ισόβιο αγώνα, έχοντας συγχρό­νως και τη Θεία Χάρη βοηθόν. Ο Κράτης ένας ήταν αν που το έκαμε αυτό οδη­γούμενος από τη φιλοσοφία, οι Χριστιανοί όμως που το πετυχαίνουν εφαρμόζοντας την διδασκαλία του Χριστού είναι εκατομμύρια. Πράγματι σε κά­θε γενιά πόσα εκατομμύρια εγκαταλείπουν τα εγ­κόσμια και ζουν θεληματικά φτωχοί. Ενα από τα τρία προσόντα του μοναχού είναι η ακτημοσύνη. Ολα τα πλήθη των μοναστών «αποθέτουν πάντα όγκον» όχι για ένα κούφιο μπράβο, αλλά για να αποκτήσουν την Βασιλείαν του Θεού. Δίνουν τα γη­ινα και παίρνουν τα επουράνια. Δίνουν τα ρέοντα και παίρνουν τα μόνιμα και παντοτεινά. Αποθέτουν το βάρος του πλούτου για να μπορούν ελεύθεροι να τρέχουν για να εισέλθουν στην Βασιλείαν του Θεού. Εχουν υπ´ όψει τους το «ως δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την Βασιλείαν του Θεού», που είπε ο Κύριος. Πόσο λοιπόν ανώτερη είναι η διδασκαλία του Χριστού από την φιλοσοφίαν των ανθρώπων.
 Με μοναδική πλέον περιουσία τα ενδύματα του, αρχίζει ένα σκληρό και αγωνιστικό στάδιο σύμφωνα με την διδασκαλία του Ιησού Χριστού. Αφού, λοιπόν, με τις ευεργεσίες του, ανέβασε ο μακάριος Στυλιανός τον γηινό θησαυρό του στους ουρανούς, και τον ασφάλισε, πήγε σε ένα μονα­στήρι και ντύθηκε το μοναχικό σχήμα. Από τη στιγμή εκείνη καμμιά γηινή σκέψη, καμμιά υλική παρένθεση δεν μπορεί να τον απομακρύνει από την πίστη του και την προσευχή του. Τίποτε άλλο δεν φροντίζει και τίποτε άλλο δεν ε­πιδιώκε, παρά μονάχα ό,τι είναι αρεστό στο άγιο θέλημα του Θεού. Αγωνίζεται πως να αρέσει στον Κύριο, πως να τελειοποίησει την ψυχή του, πως να κερδίσει τον Παράδεισο. Καμμιά δική του θέληση, που αντιστρατεύεται το θέλημα του Θεού, δεν βρίσκει θέση στην ζωή του. Η αυστηρή ασκητική του ζωή είναι απερίγρα­πτη. Η αγιότης του αρχίζει να αστράφτη. Η ταπει­νοφροσύνη του λαμποκοπάει. Η αγνότης του θαμ­πώνει. Η νηστεία του είναι αυστηρότατη. Η προσευ­χή του αληθινή επικοινωνία με τον Θεό. Οι αγρυ­πνίες του είναι θαυμαστές. Τρεις στόχους έβαλε για σκοπό του να επιτύχει ως μοναχός: την ακτημοσύνη, την αγνότητα και την υπακοή. Τους τρεις αυτούς στόχους τους πέτυχε. Και στις τρεις αυτές αρετές πήρε, σαν να πούμε, άριστα ο Αγιος Στυλιανός. Την ακτημοσύνην του την είδαμε. Δεν κράτη­σε για τον εαυτό του από την περιουσία του τίπο­τε απολύτως. Ούτε φρόντισε ν' απόκτησει ποτέ στη ζωή του κάτι τι και αυτός. Εζησε με φτώχεια και τελεία ακτημοσύνη.
 Την αγνότητα του επίσης και την ηθικότητα του την κράτησε πολύ ψηλά. Κρατούσε την ψυχή του καθαρή «άπό παντός μολυσμου σάρκας και πνεύματος». Αγωνιζότανε στις επιθέσεις του ε­χθρού να μη τον αγγίξει η βρωμερή αμαρτία. Στο μυαλό του στριφογύριζαν πάντα τα λόγια τού Κυρίου μας που είπε: «Μακάριοι οί κα­θαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται. Ευτυχισμένοι δηλαδή και καλότυχοι είναι όσοι έχουν καθαρή την καρδιά τους από τη βρώμα της ανηθικότητος διότι αυ­τοί θ' αξιωθούν να δούνε το Θεό στη Βασιλεία των Ουρανών. Η υπακοή του στο Γέροντα του και τους άλ­λους ήταν παραδειγματική. Αγωνίστηκε σκληρά νά κόψει «το δικό του θέλημα», που στηρίζεται στον εγωισμό. Είναι πολύ δύσκολο νά κόψη κανείς το θέλημα του. Αυτό το ξέρουν όσοι αγωνίζονται τον πνευματικόν αγώνα. Ο Αγιος Στυλιανός πολέμησε στο Μοναστήρι εκείνο σκληρά εναντίον των τριών εχθρών, της σάρκας, του κόσμου και του διαβόλου. Για να καταβάλει τον κάθενα από αυτούς χρειάσθηκε πόλεμος πολυχρόνιος, σκληρός και ανύστακτος.
 Στις τρεις αυτές λέξεις κρύβονται ηρωισμοί και παλαίσματα υπεράνθρωπα. Ετσι ο Αγιος Στυλιανός αποδεικνύεται λαμπρό αστέρι της ασκητικής ζωής. Γίνεται παράδειγμα σε νεότερους και παλαιότερους. Ολοι τον θαυμάζουν και τον προβάλλουν σαν παράδειγμα. Τον έχουν σαν πρότυπο μιμήσεως.



Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.
Στήλη ἔμψυχος τῆς ἐγκρατείας, στῦλος ἄσειστος τῆς Ἐκκλησίας Στυλιανὲ ἀνεδείχθης μακάριε, ἀνατεθεὶς γὰρ Θεῷ ἐκ νεότητος κατοικητήριον ὤφθης τοῦ Πνεύματος. Πάτερ ὅσιε Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε δωρίσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.


Επιμέλεια Κατηχητικό Σχολείο Οσίας Παρασκευής Νέας Καλλικράτειας

πηγή:orthodoxi-diapaidagogisi.blogspot.com

Πόσο μιλάμε με το Θεό;


ΕΝΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ...!: Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης


ΕΝΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ...!: Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης: Όχι, όχι είναι κουραστικό. Φθάνουν οι πέντε λέξεις: <>. Αν προχωρήσεις στην προσευχή, από μόνος σου θα κόψ...

Η ανάλυση της αξίας



Ένας τεχνικός ηλεκτρονικών υπολογιστών κλήθηκε να επισκευάσει ένα μεγάλο και πολυσύνθετο κομπιούτερ… Ένα κομπιούτερ, που άξιζε πάνω από 12 εκατομμύρια ευρώ.
Ο τεχνικός κάθισε μπροστά στην οθόνη, πάτησε 1-2 πλήκτρα, κούνησε το κεφάλι του, μουρμούρισε κάτι στον εαυτό του
και έσβησε τον υπολογιστή.  Μετά, έβγαλε ένα μικρό κατσαβίδι από την τσέπη του και γύρισε κατά μιάμιση στροφή μία μικροσκοπική βίδα. Ύστερα, άνοιξε τον υπολογιστή και διαπίστωσε ότι λειτουργούσε τέλεια.
Ο πρόεδρος της εταιρίας, ικανοποιημένος απόλυτα, προσφέρεται να πληρώσει
τον τεχνικό άμεσα. «Πόσα σας χρωστάω?» ρώτησε. «Είναι 1000 ευρώ», απάντησε ο τεχνικός. «1000 ευρώ?!? 1000 ευρώ για λίγα λεπτά δουλειάς? 1000 ευρώ για να γυρίσετε μια βίδα? Καταλαβαίνω πως ο υπολογιστής αξίζει 12.000.000 ευρώ, όμως 1000 ευρώ μου φαίνονται πάρα πολλά. Θα τα πληρώσω μόνο όταν μου στείλετε αναλυτικό λογαριασμό, που να δικαιολογεί αυτό το ποσό». Ο τεχνικός συμφώνησε και έφυγε.
Το επόμενο πρωί, ο πρόεδρος λαμβάνει το τιμολόγιο, το διαβάζει προσεχτικά, κουνάει το κεφάλι του και το εξοφλεί αμέσως, χωρίς διαμαρτυρίες…
Το τιμολόγιο έγραφε:
Παροχές Υπηρεσιών:
- Στρίψιμο βίδας: € 1
- Γνώση του ποια βίδα ήθελε στρίψιμο: € 999
Θυμηθείτε: Η αξία των ανθρώπων είναι ανάλογη με εκείνο που γνωρίζουν και όχι με εκείνο που κάνουν!


Δέν μπόρεσαν νά μαλώσουν


Δύο ἀσκηταί ζοῦσαν ἀγαπημένοι μέσα σέ μιά ἔρημο. Μιά ἡμέρα, ἐκεῖ πού συζητοῦσαν ὠφέλιμα καί σοβαρά, εἶπε ὁ ἕνας:
– Ἀδελφέ, ποτέ δέν φιλονικήσαμε. Θά πείραζε νά μαλώσουμε καμμιά φορά; Τό θέ­λεις; Ἂς ἐπιχειρήσουμε νά δοῦμε πῶς μα­λώνουν οἱ ἄνθρωποι μεταξύ τους.
– Πῶς ὅμως; 
– Νά βάλουμε αὐτό τό κανάτι στή μέση. Ἐγώ θά λέω εἶναι δικό μου, ἐσύ θά λές εἶναι δικό σου καί ἔτσι θ’ ἀρχίση ὁ καυγᾶς.
Μπῆκε, λοιπόν, τό κανάτι.
– Δικό μου, λέει ὁ ἕνας εἶναι τό κανάτι. 
– ῎Ε, ἀφοῦ εἶναι δικό σου, ἀπάντησε ὁ ἄλλος, πάρτο καί πήγαινε στήν εὐχή τοῦ Θεοῦ. 
῎Ετσι, δέν μπόρεσαν νά μαλώσουν οἱ δυό ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ μεταξύ τους.
Σ’ αὐτό τό σημεῖο ἀρετῆς καί τελειότη­τος πρέπει νά φθάση ὁ ἄνθρωπος, ὥστε νά εἶναι ἀμετακίνητος ἀπό τό ἀγαθό καί ἀκλινής πρός τό κακό. Ἔτσι μᾶς θέλει ὁ Θεός νά ζοῦμε, χωρίς ἔριδες καί μίση, ἀλλά πάντα ἀδελφωμένοι καί ἀγαπημένοι. Ποτέ δέν πρέπει γιά τιποτένια πράγματα νά χάνουμε τήν γαλήνη μας καί νά χαλνοῦμε τίς καρδιές μας.


Ἀπό τό βιβλίο «Διαβάζοντας ξεκούραστα», τεῦχος Α΄, τοῦ Ἀρχιμ. Θεοφίλου Ζησοπούλου.

Τήν ἱστορία μας τήν γράφουμε μονάχοι



                   Φίλοι,

                    Τήν ἱστορία μας τήν γράφουμε
                    μονάχοι, κάθε μέρα,

                    καί ξεκινοῦμε πάντα μέ
                    προθέσεις ἅγιες καί ἁγνές.

                    Μά ἄν δέν προχωρήσουμε
                    ἀπ’ αὐτές λίγο πιό πέρα,

                    στό τέλος οἱ σελίδες θἆναι ἄδειες,
                    καί οἱ ζωές μας ἄχαρες, σβηστές.

Η Αγία Αικατερίνη



Η Αγία Αικατερίνη καταγόταν από οικογένεια ευγενών της Αλεξάνδρειας, «θυγάτηρ βασιλίσκου τινός ονομαζομένου Kώνστου», και μαρτύρησε στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. (304 μ.Χ.) Ήταν ευφυέστατη και φιλομαθής. Ήδη σε ηλικία δέκα οκτώ χρονών κατείχε τις γνώσεις της ελληνικής, ρωμαικής και λατινικής φιλολογίας και φιλοσοφίας, δηλαδή γνώριζε τα έργα του Oμήρου, του λατίνου ποιητή Bιργίλιου, του Aσκληπιού, του Iπποκράτη και Γαληνού των ιατρών, του Aριστοτέλη και του Πλάτωνα, του Φιλιστίωνα και του Eυσέβιου των φιλοσόφων, του Iαννή και Iαμβρή των μεγάλων μάγων, του Διονυσίου και της Σιβύλλης και άλλων. Ήταν όμως και άρτια καταρτισμένη στα δόγματα της χριστιανικής πίστης.

Όταν επί Μαξεντίου (υιός του Mαξιμιανού) διεξαγόταν διωγμός εναντίον των χριστιανών, η Αικατερίνη δε φοβήθηκε, αλλά με παρρησία διέδιδε πώς ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος Αληθινός Θεός. Για το λόγο αυτό συνελήφθη από τον έπαρχο της περιοχής, ο οποίος προσπάθησε με συζητήσεις να την πείσει να αρνηθεί την πίστη της. Όταν ο έπαρχος διαπίστωσε την ανωτερότητά των λόγων της Αικατερίνης, συγκάλεσε δημόσια συζήτηση με τους πιο άξιους ρήτορες της Αλεξάνδρειας, τους οποίους όμως η Αικατερίνη αποστόμωσε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κάποιοι από τους συνομιλητές της Αικατερίνης πείσθηκαν για τους λόγους της και ασπάστηκαν την Χριστιανική Πίστη.Μπροστά σε αυτή την κατάληξη, ο έπαρχος διέταξε να τη βασανίσουν σκληρά με την ελπίδα πώς η αγία θα λύγιζε και θα αρνιόταν τον Χριστό. Όμως η Αικατερίνη έμεινε ακλόνητη στην πίστη της. Πέθανε στον τροχό, ύστερα από διαταγή του έπαρχου. 


πολυτίκιον 
Τν πανεύφημον νύμφην Χριστο μνήσωμεν, Ακατερίναν τν θείαν κα πολιοχον Σιν, τν βοήθειανμν κα ντίληψιν· τι φίμωσε λαμπρς, τος κομψος τν σεβν, το Πνεύματος τ δυνάμει, κανν ς Μάρτυς στεφθεσα, ατεται πσι τ μέγα λεος.

Επιμέλεια Κατηχητικό Σχολείο Οσίας Παρασκευής Νέας Καλλικράτειας

πηγή: www.saint.gr