Τό μυστικό τῆς νίκης



Δέν ἦταν ἕνα τυχαῖο γεγονός τό Ἔπος τοῦ ’40. Οὔτε μιά σελίδα τῆς Ἱστορίας μας ἀταίριαστη μέ ὅλες τίς ἄλλες. 
Γιά ὅποιον μελετᾶ τό βαρύ βιβλίο τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, Ἕλληνα ἤ ξένο, ὁ θρύλος τοῦ ’40 ἦρθε νά προσθέσει ἕναν ἀκόμα χρυσό κρίκο στήν μακρά ἁλυσίδα τοῦ δοξασμένου παρελθόντος μας. 

Αν δεν υπήρχε το μίσος...


Εξοφλήθηκε μ’ ένα ποτήρι γάλα


Ένας νεαρός φοιτητής της Ιατρικής για να καλύψει τα έξοδα των σπουδών του, αναγκαζόταν να πουλάει βιβλία. Μια μέρα, περιοδεύοντας σε μια αγροτική περιοχή, χτύπησε μεταξύ άλλων και την πόρτα μιας καλύβας. Στη νέα πού φάνηκε, πρότεινε να αγοράσει ένα βιβλίο.

Εκείνος που περπατά με τον Θεό...


Βλέπω τον κόσμο...


Βλέπω τον κόσμο να θέλει να ζει
δίχως ειρήνη, χωρίς προσευχή,
δίχως ελπίδα και πίστη μεσ’ στην καρδιά του.

Κι έρχεται Εκείνος δακρυσμένος,
κι έγινε πίκρα ο ουρανός.
Πείτε, πού ακούστηκε στον κόσμο
να κλαίει ο Θεός;
Αχ και να ήμουν πεφταστέρι
στης Παναγιάς την αγκαλιά,
και να καρτέραγα την ώρα που την μπόρα
θα ‘σβηνα μόλις το ζητούσε μια καρδιά.

Κάνε Χριστέ μου, μια νύχτα να βγω,
σεργιάνι στο δρόμο και στον ουρανό,
και με τα’ αστέρια τα άλλα, δρόμο να στήσω.

Να περπατήσουν τα παιδιά Σου,
να 'ρθουν κοντά Σου, Σταυραετέ.
Να ζεσταθούν στην αγκαλιά Σου,
Πατέρα κι Ουρανέ.
Όμως, δεν είμαι πεφταστέρι
αληθινό στον ουρανό.
Βγαίνω στο σκοτεινό μου δρόμο κάθε νύχτα
μια λέξη, Θεέ μου,  ψιθυρίζω: Σ’ αγαπώ.


Τακτοποιημένο ή ακατάστατο γραφείο;


Σύμφωνα με μελέτη του πανεπιστημίου της Μινεσότας, άτομα που εργάζονται σε τακτοποιημένο περιβάλλον είναι περισσότερο γενναιόδωρα και κάνουν πιο υγιεινές διατροφικές επιλογές, ενώ αυτοί που εργάζονται σε ακατάστατο χώρο, τείνουν να είναι πιο δημιουργικοί και να αναλαμβάνουν ρίσκα.

Η αγάπη πρέπει να μοιάζει με τη δροσιά...


Το νόμισμα της καλοσύνης


Κάποτε ο γνωστός συγγραφέας Ντοστογιέφσκι βγήκε για τον απογευματινό του περίπατο. Ενώ κόντευε να νυχτώσει ένας ζητιάνος άπλωσε το χέρι του και του ζήτησε βοήθεια.
Ο Ντοστογιέφσκι ψάχνει τις τσέπες του να βρει κανένα κέρμα, αλλά δεν βρίσκειτίποτα. Ψάχνει το ρολόι του να το προσφέρει, αλλά και εκείνο το είχε ξεχασμένο στο σπίτι του.
Ο μεγάλος συγγραφέας κοκκίνισε λίγο στο πρόσωπο και πάνω στην αμηχανία του έσκυψε, φίλησε το χέρι του τυφλού και ψιθύρισε: «Συγχώρα με, καλέ μου άνθρωπε, γιατί αυτή τη στιγμή δεν έχω τίποτα να σου προσφέρω»!
Και ο γέρο ζητιάνος απαντά: «Ευχαριστώ πολύ. Το πήρα! Αυτό που μου έδωσες δεν μπορούσα να το βρω αλλού. Το νόμισμα της καλοσύνης σπάνια το βρίσκω...».