Τὰ ἑλληνικὰ λαμπρύνουν καὶ φωτίζουν τὸ νοῦ


«Πρέπει νὰ στερεώνετε σχολεῖα ἑλληνικὰ καὶ νὰ φωτίζονται οἱ ἄνθρωποι, διότι διαβάζοντας τὰ ἑλληνικά, τὰ ηὕρα ὁποῦ λαμπρύνουν καὶ φωτίζουν τὸ νοῦ τοῦ μαθητοῦ ἀνθρώπου…».
»Τέκνα μου ἀγαπητὰ ἐν Χριστῷ, διατηρήσατε γενναίως καὶ ἀτρομήτως τὴν ἱερὰν ἡμῶν θρησκείαν καὶ τὴν γλῶσσαν τῶν πατέρων, διότι ἀμφότερα ταῦτα χαρακτηρίζουσι τὴν φίλτατην ἡμῶν πατρίδα καὶ ἄνευ τούτων τὸ ἔθνος ἡμῶν καταστρέφεται».

Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς

Περιοδικό Ἁγία Λυδία, τεῦχος Δεκεμβρίου


Περιοδικό Ἁγία Λυδία, τεῦχος Νοεμβρίου


Ἡ ἀρετή εἶναι τιμιώτερη ἀπό κάθε ἐξουσία


Ὁ βασιλιάς Βασίλειος ἔλεγε πρός τόν γυιό του Λέοντα: «Παιδί μου, ὅπως μέ τό βασιλικό ἀξίωμα εἶσαι ἀνώτερος ἀπό ὅλους τούς ὑπηκόους σου, ἔτσι φρόντισε νά τούς νικήσης καί μέ τήν ἀρετή, διότι ἡ ἀρετή εἶναι τιμιώτερη ἀπό κάθε ἐξουσία. Καί, ἑπομένως, ἄν ὡς πρός τό ἀξίωμα εἶσαι ἀνώτερος ὅλων τῶν ἄλλων, ὡς πρός τήν ἀρετή, ὅμως, ὑπάρχουν ἄλλοι πού εἶναι ἀνώτεροί σου, τότε, εἶσαι μέν βασιλεύς, ὅμως ὡς πρός τό ὑποδεέστερο μέρος τῆς βασιλείας· ἐνῶ ὡς πρός τό ἀνώτερο καί τιμιώτερο, πού εἶναι ἡ ἀρετή, δέν εἶσαι. Καί ἐπί πλέον εἶσαι ὑποταγμένος στό βασίλειο ἐκείνου, πού σέ ξεπερνᾶ κατά τήν ἀρετή».

῏Ηταν, πράγματι, πολύ εὐτυχισμένοι οἱ ἄνθρωποι πού ἔζησαν κατά τόν περίφημο χρυσοῦν αἰῶνα. Διότι τότε κανείς δέν μποροῦσε νά γίνη ἀνώτερος ἀπό τούς ἄλ­λους, ἄν δέν ἦταν ἐναρετώτερος ἀπό ἐκείνους. Καί τότε μόνον περιῆλθε τό βασίλειο στήν διοίκησι τῶν Σοφῶν ὅταν στόχος ἦταν τό κοινό καλό καί ὄχι ἡ ἐξουσία.
᾽Ενῶ στούς ἀξιοδακρύτους αὐτούς καιρούς μας, οἱ ἄρχοντες δέν φροντίζουν καθόλου γιά τούς ὑπηκόους τους. Περνοῦν τόν καιρό τους δοξαζόμενοι καί ὑπερηφανευόμενοι μέσα στό κράτος τῆς ἐξουσίας τους. Δέν ἐνδιαφέρονται γιά τήν ἐκπλήρωσι τῶν καθηκόντων τους, ἀλλά γιά τήν αὔξησι τῆς προσωπικῆς τους περιουσίας. Δέν ἐπιδίδονται στήν μελέτη βιβλίων, ἀλλά στήν σύναξι χρημάτων. Δέν ἐξυπηρετοῦν κανέναν χωρίς ἀμοιβή. Καί, τέλος, θεωροῦν τόν ἑαυτό τους καλύτερο ἀπό τούς ὑπηκόους τους, ἐπειδή τούς ἔκανε ἀνωτέρους τό ἀξίωμα. Τόν καλό, ὅμως, δέν τόν κάνει τό ὀξίωμα, ἀλλά ἡ ἀρετή· δέν τόν κάνει ὁ βαθμός τοῦ ἀξιώματος, ἀλλά ἡ ἁγία ζωή.


Πηγή: Ἀπό τό βιβλίο «ΚΡΙΣΙΣ ΗΓΕΣΙΑΣ», τῆς Ὀρθοδ. Χριστ. Ἀδελφότητος ΛΥΔΙΑ.


Να έχουμε εμπιστοσύνη στο Θεό!


"Ζωγραφίζω το Θεό."


ΕΝΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ...!: "Ζωγραφίζω το Θεό.": Μια νηπιαγωγός παρατηρούσε τα παιδιά της τάξης της καθώς ζωγράφιζαν. Και περνούσε που και που από δίπλα τους για να δει τις ζωγρα...

Άγιοι Κύρος και Ιωάννης οι Ανάργυροι και η Αγία Αθανασία με τις τρεις θυγατέρες της Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία



Οι Άγιοι Μάρτυρες Κύρος και Ιωάννης άθλησαν κατά την εποχή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284 - 305 μ.Χ.). Ο Άγιος Κύρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια, ενώ ο Άγιος Ιωάννης καταγόταν από την Έδεσσα της Μεσοποταμίας.

Όταν ξέσπασε ο διωγμός του Διοκλητιανού, ο Άγιος Κύρος πήγε σε ένα παραθαλάσσιο τόπο της Αραβίας και, αφού περιεβλήθηκε το μοναχικό σχήμα, κατοίκησε στον τόπο αυτό.

Ο Άγιος Ιωάννης πήγε στα Ιεροσόλυμα και εκεί άκουσε για τα θαύματα που επιτελούσε ο Άγιος Κύρος. Στην συνέχεια μετέβη στην Αλεξάνδρεια. Από εκεί, αφού από διάφορες φήμες έμαθε που διέμενε ο Άγιος Κύρος, πήγε και τον βρήκε και έμεινε μαζί του. Τα θαύματα των Αγίων Αναργύρων συνέγραψε ο Άγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων, διότι οι Άγιοι θεράπευσαν τα μάτια του.

Κατά την περίοδο του διωγμού συνελήφθη και η Αγία Αθανασία, που ήταν χήρα, καθώς επίσης και οι τρεις θυγατέρες της Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία. Η είδηση τάραξε τον Κύρο και τον Ιωάννη. Έτσι οι Άγιοι, επειδή φοβήθηκαν μήπως αυτές δειλιάσουν από την σκληρότητα των βασανιστηρίων, εξαιτίας της αδυναμίας της φύσεως της γυναίκας, έσπευσαν κοντά τους και έδιναν σε αυτές θάρρος, ενώ παράλληλα προετοιμάζονταν και οι ίδιοι για το μαρτύριο. Και πράγματι, συνελήφθησαν και αυτοί και οδηγήθηκαν στον ηγεμόνα. Εκεί διακήρυξαν με παρρησία και θάρρος την πίστη τους στον Θεό. Μάταια ο ηγεμόνας ζητούσε να κάμψει την ανδρεία της μητέρας, δείχνοντας σε αυτή τις θυγατέρες της και επιρρίπτοντάς της την ενοχή. Εκείνη, αφού στράφηκε προς τις θυγατέρες της, τις ενίσχυε λέγουσα ότι η σωματική ωραιότητα είναι πρόσκαιρη, ενώ στην αιωνιότητα διατηρείται η ομορφιά της ψυχής του ανθρώπου αθάνατη. Αυτές δε έλεγαν προς την μητέρα τους ότι αισθάνονταν μεγάλη χαρά, επειδή έμελλε να φύγουν από τον μάταιο αυτό κόσμο μαζί της για την αγάπη του Χριστού και να μην χωρισθούν ποτέ από κοντά της. Ο ηγεμόνας εξαγριώθηκε και διέταξε να τους υποβάλουν σε πολλά και σκληρά βασανιστήρια. Μετά από τα βασανιστήρια αποκεφάλισαν διά ξίφους τον Άγιο Κύρο και τον Άγιο Ιωάννη, το έτος 292 μ.Χ.. Έτσι μαρτύρησαν και η Αγία Αθανασία με τις τρεις θυγατέρες της. Τον βίο και το μαρτύριο αυτών έγραψε ο Σωφρόνιος ο Σοφιστής.

Η Σύναξη αυτών ετελείτο στο Μαρτύριο που είχε ανεγερθεί προς τιμήν τους και βρίσκεται στην περιοχή Φωρακίου.


Ἀπολυτίκιον

Ὡς Ἀθλοφόροι εὐκλεεῖς τοῦ Σωτῆρος, καὶ ἰατῆρες τῶν ψυχῶν καὶ σωμάτων, Ἀνάργυροι ἐκλάμπετε ἐν πάσῃ τὴ γῆ, νόσων μὲν ἰώμενοι, ἀνωδύνως τὰ βάρη, χάριν δὲ πορίζαντες, τοὶς βοώαιν ἀπαύστως χαίρετε κρήναι θείων δωρεῶν, Κῦρε θεόφρον, καὶ Ἰωάννη ἔνδοξε.

Επιμέλεια: Κατηχητικό Σχολείο Οσίας Παρασκευής, Νέας Καλλικράτειας.
πηγή:www.saint.gr

Χρυσοστομικά μαργαριτάρια


Δέν εἶναι δυνατόν λοιπόν αὐτοί, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν ἀπό τόν Θεόν σωφροσύνην καί δικαιοσύνην καί πραότητα καί τιμιότητα, νά μή ἐπιτύχουν αὐτά διά τῆς προσευχῆς. Διότι λέγει. «Ζητεῖτε ἀπό τόν Θεόν τά πνευματικά ἀγαθά πού σᾶς χρειάζονται καί θά σᾶς δοθοῦν· ζητεῖτε καί θά βρῆτε αὐτό τό καλόν πού θέλετε· κτυπᾶτε τήν θύραν τῆς θείας ἀγάπης καί θά σᾶς ἀνοίξῃ διάπλατα πρός χάριν σας. Διότι καθένας πού ζητεῖ μέ πίστιν ἀπό τόν Θεόν λαμβάνει τό καλόν πού ζητεῖ.

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος

Τιμή στους ήρωες


Άγιοι Τρεις Ιεράρχες


Ὁμοῦ δίκαιον τρεῖς σέβειν Ἑωσφόρους,
Φῶς τρισσολαμπὲς πηγάσαντες ἐν βίῳ.
Κοινὸν τὸν ὕμνον προσφέρειν πάντας θέμις,
Τοῖς ἐκχέασι πᾶσι κοινὴν τὴν χάριν.
Ἔαρ χελιδὼν οὐ καθίστησι μία·
Αἱ τρεῖς ἀηδόνες δὲ τῶν ψυχῶν ἔαρ.
Τὴν μὲν νοητὴν ἡ Τριὰς λάμπει κτίσιν,
Τριάς γε μὴν αὕτη δὲ τὴν ὁρωμένην.
Ἀπώλεσαν μὲν οἱ πάλαι Θεοῦ σέβας,
Ἐξ Ἡλίου τε καὶ Σελήνης ἀφρόνως·
Κὰλλoς γὰρ αὐτῶν θαυμάσαντες καὶ τάχος,
Ὥσπερ θεοῖς προσῆγον οὐκ ὀρθῶς σέβας.
Ἐκ τῶν τριῶν τούτων δὲ φωστήρων πάλιν,
Ἡμεῖς ἀνηνέχθημεν εἰς Θεοῦ σέβας,
Κάλλει βίου γάρ, τῇ τε πειθοῖ τῶν λόγων,
Πείθουσι πάντας τὸν μόνον Κτίστην σέβειν.
Κτίσιν συνιστᾷ τὴν δὲ τὴν ὁρωμένην,
Τὸ Πῦρ, Ἀήρ, Ὕδωρ τε, καὶ Γῆς ἡ φύσις.
Οἱ δ᾿ αὖ συνιστῶντές τε κόσμον τὸν μέγαν,
Τὴν πρὸς Θεόν τε Πίστιν, ὡς ἄλλην κτίσιν
Στοιχειακῆς φέρουσι Τριάδος τύπον.
Μέλει γὰρ αὐτοῖς οὐδενὸς τῶν γηΐνων,
Καὶ γήϊνον νοῦν ἔσχον οὐδὲν ἐν λόγοις.
Ὁ Γρηγόριος γὰρ πῦρ πνέει νοῦς τὸν λόγον,
Πρὸς ὕψος αὖ πείθοντα πάντα ἐκτρέχειν.
Τοῖς λιποθυμήσασι δ᾿ ἐκ παθῶν πάλιν,
Ἀναπνοὴ τις οἱ Βασιλείου λόγοι.
Μιμούμενος δὲ τὴν ῥοὴν τῶν ὑδάτων,
Ὁ καρδίαν τε καὶ στόμα χρυσοῦς μόνος,
Τοὺς ἐκτακέντας ἐκ παθῶν ἀναψύχει.
Οὕτω πρὸς ὕψος τὴν βροτῶν πᾶσαν φύσιν,
Ἐκ τῆς χθονὸς φέρουσι τοῖς τούτων λόγοις.

Λάμψεν ἑνὶ τριακοστῇ χρυσοτρισήλιος αἴγλη.



Η αιτία για την εισαγωγή της εορτής των Τριών Ιεραρχών στην Εκκλησία είναι το εξής γεγονός:

Κατά τους χρόνους της βασιλείας του Αλεξίου του Κομνηνού (1081 - 1118 μ.Χ.), ο οποίος διαδέχθηκε στη βασιλική εξουσία τον Νικηφόρο Γ’ τον Βοτενειάτη (1078 - 1081 μ.Χ.), έγινε στην Κωνσταντινούπολη φιλονικία ανάμεσα σε λόγιους και ενάρετους άνδρες. Άλλοι θεωρούσαν ανώτερο τον Μέγα Βασίλειο (βλέπε 1 Ιανουαρίου), χαρακτηρίζοντάς τον μεγαλοφυΐα και υπέροχη φυσιογνωμία. Άλλοι τοποθετούσαν ψηλά τον ιερό Χρυσόστομο (βλέπε13 Νοεμβρίου) και τον θεωρούσαν ανώτερο από τον Μέγα Βασίλειο και τον Γρηγόριο και, τέλος, άλλοι, προσκείμενοι στον Γρηγόριο τον Θεολόγο (βλέπε 25 Ιανουαρίου), θεωρούσαν αυτόν ανώτερο από τους δύο άλλους, δηλαδή από τον Βασίλειο και τον Χρυσόστομο. Η φιλονικία αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να διαιρεθούν τα πλήθη των Χριστιανών και άλλοι ονομάζονταν «Ιωαννίτες», άλλοι «Βασιλείτες» και άλλοι «Γρηγορίτες».
Στην έριδα αυτή έθεσε τέλος ο Μητροπολίτης Ευχαΐτων, Ιωάννης ο Μαυρόπους. Αυτός, κατά την διήγηση του Συναξαριστή, είδε σε οπτασία τους μέγιστους αυτούς Ιεράρχες, πρώτα καθένα χωριστά και στη συνέχεια και τους τρεις μαζί. Αυτοί του είπαν: «Εμείς, όπως βλέπεις, είμαστε ένα κοντά στον Θεό και τίποτε δεν υπάρχει που να μας χωρίζει ή να μας κάνει να αντιδικούμε. Όμως, κάτω από τις ιδιαίτερες χρονικές συγκυρίες και περιστάσεις που βρέθηκε ο καθένας μας, κινούμενοι και καθοδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα, γράψαμε σε συγγράμματα και με τον τρόπο του ο καθένας, διδασκαλίες που βοηθούν τους ανθρώπους να βρουν τον δρόμο της σωτηρίας. Επίσης, τις βαθύτερες θείες αλήθειες, στις οποίες μπορέσαμε να διεισδύσουμε με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, τις συμπεριλάβαμε σε συγγράμματα που εκδώσαμε. Και ανάμεσά μας δεν υπάρχει ούτε πρώτος, ούτε δεύτερος, αλλά, αν πεις τον ένα, συμπορεύονται δίπλα του και οι δύο άλλοι. Σήκω, λοιπόν, και δώσε εντολή στους φιλονικούντες να σταματήσουν τις έριδες και να πάψουν να χωρίζονται για εμάς. Γιατί εμείς, και στην επίγεια ζωή που είμασταν και στην ουράνια που μεταβήκαμε, φροντίζαμε και φροντίζουμε να ειρηνεύουμε και να οδηγούμε σε ομόνοια τον κόσμο. Και όρισε μία ημέρα να εορτάζεται από κοινού η μνήμη μας και καθώς είναι χρέος σου, να ενεργήσεις να εισαχθεί η εορτή στην Εκκλησία και να συνταχθεί η ιερή ακολουθία. Ακόμη ένα χρέος σου, να παραδόσεις στις μελλοντικές γενιές ότι εμείς είμαστε ένα για τον Θεό. Βεβαίως και εμείς θα συμπράξουμε για τη σωτηρία εκείνων που θα εορτάζουν τη μνήμη μας, γιατί έχουμε και εμείς παρρησία ενώπιον του Θεού».
Έτσι ο Επίσκοπος Ευχαΐτων Ιωάννης ανέλαβε τη συμφιλίωση των διαμαχόμενων μερίδων, συνέστησε την εορτή της 30ης Ιανουαρίου και συνέγραψε και κοινή Ακολουθία, αντάξια των τριών Μεγάλων Πατέρων.Η εορτή αυτής της Συνάξεως του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου του Θεολόγου και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, αποτελεί το ορατό σύμβολο της ισότητας και της ενότητας των Μεγάλων Διδασκάλων, οι οποίοι δίδαξαν με τον άγιο βίο τους το Ευαγγέλιο του Χριστού. Είναι εκείνοι, οι οποίοι εξ’ αιτίας της ταπεινώσεώς τους μπροστά στην αλήθεια, έχουν λάβει το χάρισμα να εκφράζουν την καθολική συνείδηση της Εκκλησίας και ότι διδάσκουν δεν είναι απλώς δική τους σκέψη ή προσωπική τους πεποίθηση, αλλά είναι επιπλέον η ίδια η μαρτυρία της Εκκλησίας, γιατί μιλούν από το βάθος της καθολικής της πληρότητας.Περί τις αρχές του 14ου αιώνα μ.Χ. ανεγέρθη ναός των Τριών Ιεραρχών κοντά στην Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολης, δίπλα σχεδόν στη μονή της Παναχράντου.

Ἀπολυτίκιον 

Τούς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας τῆς Τρισηλίου θεότητος, τούς τήν οἰκουμένην ἀκτῖσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας, τούς μελιῤῥύτους ποταμούς τῆς σοφίας, τούς τήν κτίσιν πᾶσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Βασίλειον τόν μέγαν, καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον, σύν τῷ κλεινῷ Ἰωάννη, τῷ τήν γλῶτταν χρυσοῤῥήμονι, πάντες οἱ τῶν λόγων αὐτῶν ἐρασταί, συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν· αὐτοί γάρ τῇ Τριάδι, ὑπέρ ὑμῶν ἀεί πρεσβεύουσιν.


Επιμέλεια: Κατηχητικό Σχολείο Οσίας Παρασκευής, Νέας Καλλικράτειας.
πηγή:www.saint.gr

Χριστιανοί και κλασσική παιδεία : η μέλισσα και το λουλούδι


Στην συγκεκριμένη πραγματεία ο Μέγας Βασίλειος παροτρύνει τους χριστιανούς νέους να επιλέγουν και να αφομοιώνουν από την κλασσική (=μη χριστιανική) γραμματεία μονάχα τα στοιχεία που είναι ωφέλιμα και να απορρίπτουν εκείνα που δεν συμβαδίζουν με την χριστινιακή πίστη και ηθική.

Αρκετά σας εξήγησα το ότι αυτά τα κοσμικά μαθήματα (ενν. αυτά της κλασσικής, μη χριστιανικής / θύραθεν παιδείας) δεν είναι ανώφελα για την ψυχή. Ας έλθουμε τώρα να δούμε και το πώς πρέπει να τα αφομοιώνετε. Ας αρχίσουμε από τα πολύμορφα έργα των ποιητών. Δεν πρέπει να δίνετε σημασία σε όλα, χωρίς εξαίρεση, τα διδάγματά τους. Όταν σας εξιστορούν κατορθώματα ή σας εκθέτουν λόγια καλών ανθρώπων, να τα δέχεστε με αγάπη, να κοιτάτε να τους μιμηθήτε, να τους μοιάσετε, όσο μπορείτε. Όταν όμως φέρνουν στη μέση κακούς ανθρώπους, πρέπει να αποφεύγετε τις τέτοιες εικόνες, φράζοντας τ’ αυτιά σας όπως ο Οδυσσέας, που, καθώς διηγείται ο Όμηρος, ήθελε ν’ αποφύγει τη μελωδία των Σειρήνων. Γιατί; Διότι άμα συνηθίσει κανείς στα αμαρτωλά λόγια, περνά και στα αμαρτωλά έργα. Γι’ αυτό, λοιπόν, πρέπει με κάθε τρόπο να προφυλάσσουμε την ψυχή μας. Γιατί υπάρχει κίνδυνος, μαζί με τη γλύκα των λόγων να πάρουμε μέσα μας και κάτι θανάσιμο, χωρίς να το καταλάβουμε. Είναι μέλι, που έχει και δηλητήριο. Δεν θα επαινέσουμε, έτσι, τους ποιητές, όταν παριστάνουν ανθρώπους που ασεβούν, που εμπαίζουν, που παραδίνονται στην ακολασία, που παρασύρονται από το πιοτό, ούτε όταν περιορίζουν την ευτυχία σε πλούσια τραπέζια και σε άσεμνα τραγούδια. Και δεν θα δώσουμε καμιά σημασία, όταν κάνουν λόγο για θεούς και μας λένε ότι οι θεοί αυτοί είναι πολλοί κι αλληλομισούνται. Γιατί, καθώς ξέρετε, οι ψεύτικοι θεοί της ειδωλολατρίας πολεμάνε ο αδελφός τον αδελφό κι ο πατέρας τα παιδιά του κι εκείνα τους γονείς τους, με υπουλότητα. Θ’ αφήσουμε στους ανθρώπους του Θεάτρου τις μοιχείες των θεών, τους έρωτές τους, τις ασύστολες σαρκικές τους σχέσεις και προ παντός του μεγαλύτερου απ’ όλους τους θεούς Δία, όπως λέγουν αυτοί. Είναι πράγματα όλα αυτά, που και για τα ζώα αν τα έλεγε κανείς θα κοκκίνιζε. Τα ίδια έχω να πω και για τους πεζογράφους και μάλιστα όταν γράφουν για να διασκεδάσουν. 

Επίσης δεν θα μιμηθούμε τους ρήτορες των δικαστηρίων, που η τέχνη τους είναι το ψέμα. Γιατί το ψέμα δεν είναι ωφέλιμο ούτε στα δικαστήρια ούτε πουθενά αλλού, μια και προτιμήσαμε, σαν χριστιανοί, τον σωστό κι αληθινό δρόμο της ζωής και το Ευαγγέλιο μας προστάζει να μη καταφεύγουμε στα δικαστήρια. Απ’ όσα μας διδάσκουν οι παρά πάνω, θα διαλέγουμε και θα παίρνουμε μονάχα ό, τι είναι έπαινος της αρετής και κατάκριση της κακίας. Για τον άνθρωπο και τ’ άλλα ζώα, τα λουλούδια είναι καλά μονάχα για το άρωμά τους και το χρώμα τους. Για τις μέλισσες όμως, υπάρχει σ’ αυτά και κάτι άλλο: το μέλι. Έτσι κι εδώ. Όσοι στα συγγράμματα των αρχαίων Ελλήνων δεν αναζητούν μονάχα τη γλύκα και τη χάρη του λόγου, μπορούν ν’ αποκομίσουν και κάποια ωφέλεια για την ψυχή. Πρέπει, λοιπόν, αυτά τα συγγράμματα να τα σπουδάζουμε ακολουθώντας το παράδειγμα των μελισσών. Οι μέλισσες δεν πετάνε σε όλα τα λουλούδια με τον ίδιο τρόπο. Κι όπου καθίσουν, δεν κοιτάνε να τα πάρουν όλα. Παίρνουν μονάχα όσο χρειάζεται στη δουλειά τους και το υπόλοιπο το παρατούν και φεύγουν. Έτσι κι εμείς, αν είμαστε φρόνιμοι. Θα πάρουμε απ’ αυτά τα κείμενα ό, τι συγγενεύει με την αλήθεια και μας χρειάζεται και τα υπόλοιπα θα τα αφήσουμε πίσω μας. Κι όπως, κόβοντας το τριαντάφυλλο, αποφεύγουμε τ’ αγκάθια της τριανταφυλλιάς, έτσι κι από τα κείμενα αυτά θα πάρουμε ό, τι είναι χρήσιμο και θα φυλάξουμε τον εαυτό μας απ’ ό, τι είναι επιζήμιο. Από την πρώτη, λοιπόν, στιγμή πρέπει να εξετάζουμε τα διδάγματα χωριστά και να τα προσαρμόσουμε στον σκοπό μας, φέρνοντας, κατά τη δωρική παροιμία τη σχετική με τους κτίστες, την πέτρα στο αλφάδι.

Μέγας Βασίλειος, Πρὸς τοὺς νέους, ὅπως ἂν ἐξ ἑλληνικῶν ὠφελοῖντο λόγων 4
[Μτφρ. Βασιλείου Μουστάκη : Βασίλειος ο Μέγας. Ομιλία προς τους νέους : Για το πως να ωφελούνται από τα ελληνικά γράμματα, Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήνα 1998²]

Πηγή: http://archaeographus.wordpress.com

Πριν…


Πριν μιλήσεις… άκουσε! 
Πριν γράψεις… σκέψου! 
Πριν κατακρίνεις… περίμενε! 
Πριν ξοδέψεις… κέρδισε! 
Πριν προσευχηθείς… συγχώρα! 
Πριν παραιτηθείς… προσπάθησε! 
Και να θυμάσαι πως… 

Η ζωή μας είναι ένας διαρκής αγώνας. 
Και πάντα σύμμαχό μας έχουμε το Θεό!!!

Επιμέλεια: Κατηχητικό Σχολείο Αριδαίας.

ΠΑΝΤΟΥ ΜΠΟΡΕΙ Ν’ ΑΓΙΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ


ΕΝΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ...!: ΠΑΝΤΟΥ ΜΠΟΡΕΙ Ν’ ΑΓΙΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ: Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης « Είναι μεγάλη τέχνη να τα καταφέρετε να αγιασθεί η ψυχή σας. Παντού μπορεί να αγιά...

Εμπιστοσύνη Στο Θεό



«Να καταλάβουμε το Θεό μέσα στην ταπείνωση Του όταν μας ανέχεται, όταν μας αγαπά, όταν μας συγχωρεί, όταν μας αφήνει να κάνουμε το κακό, όταν σέβεται την ελευθερία μας, όταν εμείς Τον βρίζουμε κι Αυτός δε μας βρίζει, όταν εμείς σκοτώνουμε κι Αυτός δε μας σκοτώνει, όταν εμείς Τον πικραίνουμε κι Αυτός δε μας πικραίνει.
Τότε να Του εκφράσουμε του Θεού την εμπιστοσύνη μας κι αυτός ξέρει τι θα κάνει με μας. Είναι ο ίδιος Θεός που είχε πει "γενηθήτω φως" εις το χάος και έγινε φως. Θα γίνει το ίδιο φως και σε μας».

Αρχιμ. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης


Μικρή φιλοκαλία της καρδιάς, Ελένη Κονδύλη, εκδ. Ακρίτας

Τι είναι ο Χριστός για εμάς;



Γι’ αυτόν που χάθηκε είναι η… ΟΔΟΣ!
Για τον τυφλό είναι το… ΦΩΣ!
Για όλους τους ανθρώπους είναι ο… ΠΑΤΕΡΑΣ!
Για τον φυλακισμένο είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Για τους φτωχούς είναι ο… ΘΗΣΑΥΡΟΣ!
Για τον πληγωμένο είναι η… ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ!
Για όποιον θέλει να χτίσει μια ωραία ζωή είναι το… ΘΕΜΕΛΙΟ!
Για όποιον Τον αγαπά πραγματικά είναι η… ΧΑΡΑ!
Για τον αδύναμο είναι η… ΔΥΝΑΜΗ!
Για τους αμαρτωλούς είναι η ΣΩΤΗΡΙΑ!
Για αυτό να λέμε πάντα…



Επιμέλεια: Κατηχητικό Σχολείο Αριδαίας

Ἀπό τήν Ἁγία Γραφή


Τέχνη είναι...


Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων του Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως


Ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος εκοιμήθη από εξάντληση στις 14 Σεπτεμβρίου του 407 μ.Χ. κατά τη διάρκεια της τρίτης του εξορίας από την αυτοκράτειρα Ευδοξία και τάφηκε στα Κόμανα του Πόντου. Το σεπτό λείψανό του περίμενε επί τριάντα έτη, θαμμένο στον τόπο της εξορίας και του μαρτυρίου του.

Όταν όμως το 434 μ.Χ. πατριάρχης εξελέγη ο μαθητής του Άγιος Πρόκλος, παρεκάλεσε τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο να ενεργήσει τα δέοντα, ώστε το λείψανο του μεγάλου αυτού πατέρα της Εκκλησίας να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη. Και πράγματι, τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 27 Ιανουαρίου του 438 μ.Χ. έγινε η Ανακομιδή των Ιεωρών Λειψάνων του Αγίου.

Η μεταφορά των ιερών λειψάνων από τα Κόμανα συνοδεύτηκε από μια επιστολή - διαταγή του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Β’, υιού του Αρκαδίου και της Ευδοξίας, η οποία έγραφε:

«Ἐπιστολὴ τοῦ βασιλέως Θεοδοσίου.

Εἰς τὸν οἰκουμενικὸν Πατριάρχην καὶ Διδάσκαλον καὶ πνευματικὸν Πατέρα Ἰωάννην τὸν Χρυσόστομον, τὴν προσκύνησιν προσφέρω ἐγὼ ὁ βασιλεὺς Θεοδόσιος. Ἡμεῖς, Πάτερ τίμιε, νομίζοντες, πῶς εἶναι τὸ σῶμά σου νεκρόν, καθὼς εἶναι καὶ τὰ ἄλλα σώματα τῶν ἀποθανόντων, ἠθελήσαμεν να μεταφέρωμεν αὐτὸ ἁπλῶς εἰς ἡμᾶς. Διὰ τοῦτο καὶ τοῦ ποθουμένου δικαίως ὑστερήθημεν. Ἀλλὰ σύ, Πάτερ τιμιώτατε, συγχώρησον εἰς ἡμᾶς, ὀποῦ μετανοοῦμεν. Σὺ γὰρ ἐδίδαξες εἰς ὅλους τὴν μετάνοιαν. Καὶ δὸς τὸν ἑαυτόν σου, ὣς πατὴρ φιλοπαῖς, εἰς ἡμᾶς τοὺς φιλοπάτορας υἱούς σου, καὶ τοὺς σὲ ποθούντας εὔφρανον διὰ τῆς παρουσίας σου».

Αυτή την επιστολή του αυτοκράτορα την πήγαν στον Άγιο και την τοποθέτησαν πάνω στην λάρνακά του. Τότε ο Άγιος έδωσε τον εαυτό του στους απεσταλμένους του αυτοκράτορα και έτσι αυτοί μετέφεραν την λάρνακα που περιείχε το άγιο λείψανο στην Κωνσταντινούπολη, χωρίς να κοπιάσουν καθόλου. Η υποδοχή των ιερών λειψάνων του Αγίου υπήρξε παλλαϊκή. Σύσσωμος λαός, κλήρος και μοναχοί, με επικεφαλής τον αυτοκράτορα, τους αυλικούς, τη σύγκλητο και όλους τους άρχοντες, υποδέχθηκαν και προσκύνησαν με σεβασμό τα λείψανά του. Με πολύ ευλάβεια μετέφεραν αρχικά τη λάρνακα στο ναό του Αποστόλου Θωμά, στα Αμαντίου, έπειτα δε στο ναό της Αγίας Ειρήνης. Εκεί έβαλαν το άγιο λείψανο πάνω στο σύνθρονο και άπαντες εβόησαν: «Ἀπόλαβε τὸν θρόνον σου, Ἅγιε». Στη συνέχεια η λάρνακα τοποθετήθηκε σε αυτοκρατορική άμαξα και μεταφέρθηκε στο περιώνυμο ναό των Αγίων Αποστόλων. Εκεί έβαλαν το άγιο λείψανο πάνω στην ιερή καθέδρα και έγινε το θαύμα: ο Άγιος επεφώνησε προς τον λαό το «Εἰρήνη πάσι». Έπειτα το εναπέθεσαν μέσα στο Άγιο Βήμα, κάτω από την Αγία Τράπεζα.

Η Σύναξη του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου ετελείτο στο πάνσεπτο ναό των Αγίων Αποστόλων. Ιερά λείψανα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου αφιέρωσε διά χρυσοβούλλου στη Μονή Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους ο αυτοκράτορας Ιωάννης Τσιμισκής (969 - 976 μ.Χ.) και τεμάχιο της αριστεράς χειρός ο Ανδρόνικος ο Παλαιολόγος (1282 - 1328 μ.Χ.), διά χρυσοβούλλου, τον Ιούλιο του έτους 1284 μ.Χ., στη Μονή Φιλοθέου του Αγίου Όρους. Επίσης, τμήματα του ιερού λειψάνου φυλάσσονται στις μονές Βατοπαιδίου, Ιβήρων, Αγίου Διονυσίου και Δοχειαρίου.


Ἀπολυτίκιον 

Ἡ τοῦ στόματός σου καθάπερ πυρσός ἐκλάμψασα χάρις, τήν οἰκουμένην ἐφώτισεν, ἀφιλαργυρίας τῷ κόσμῳ θησαυρούς ἐναπέθετο, τό ὕψος ἡμῖν τῆς ταπεινοφροσύνης ὑπέδειξεν. Ἀλλά σοῖς λόγοις παιδεύων, Πάτερ, Ἰωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τῷ Λόγῳ Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Επιμέλεια: Κατηχητικό Σχολείο Οσίας Παρασκευής, Νέας Καλλικράτειας.
πηγή:www.saint.gr

Κυματιστοὶ ἀμπελῶνες καὶ ὑπέρθυρα ἐκκλησιῶν...


Μέσα σ᾿ ἕνα τέτοιο πνεῦμα εἶχα κινηθεῖ ἄλλοτε, ὅταν ἔλεγα ὅτι ἕνα τοπίο δὲν εἶναι, ὅπως τὸ ἀντιλαμβάνονται μερικοί, κάποιο ἁπλῶς σύνολο γῆς, φυτῶν καὶ ὑδάτων. Εἶναι ἡ προβολὴ τῆς ψυχῆς ἑνὸς λαοῦ ἐπάνω στὴν ὕλη.

Θέλω νὰ πιστεύω -καὶ ἡ πίστη μου αὐτὴ βγαίνει πάντοτε πρώτη στὸν ἀγώνα της μὲ τὴ γνώση- ὅτι, ὅπως καὶ νὰ τὸ ἐξετάσουμε, ἡ πολυαιώνια παρουσία τοῦ ἑλληνισμοῦ πάνω στὰ δῶθε ἢ ἐκεῖθε τοῦ Αἰγαίου χώματα ἔφτασε νὰ καθιερώσει μιὰν ὀρθογραφία, ὅπου τὸ κάθε ὠμέγα, τὸ κάθε ὕψιλον, ἡ κάθε ὀξεία, ἡ κάθε ὑπογεγραμμένη, δὲν εἶναι παρὰ ἕνας κολπίσκος, μιὰ κατωφέρεια, μιὰ κάθετη βράχου πάνω σὲ μιὰ καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοὶ ἀμπελῶνες, ὑπέρθυρα ἐκκλησιῶν, ἀσπράκια ἢ κοκκινάκια, ἐδῶ ἢ ἐκεῖ, ἀπὸ περιστεριῶνες καὶ γλάστρες μὲ γεράνια.

Εἶναι μιὰ γλώσσα μὲ πολὺ αὐστηρὴ γραμματική, ποὺ τὴν ἔφκιασε μόνος του ὁ λαός, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ δὲν ἐπήγαινε ἀκόμη σχολεῖο. Καὶ τὴν τήρησε μὲ θρησκευτικὴ προσήλωση κι ἀντοχὴ ἀξιοθαύμαστη, μέσα στὶς πιὸ δυσμενεῖς ἑκατονταετίες. Ὥσπου ἤρθαμ᾿ ἐμεῖς, μὲ τὰ διπλώματα καὶ τοὺς νόμους, νὰ τὸν βοηθήσουμε. Καὶ σχεδὸν τὸν ἀφανίσαμε. Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τοῦ φάγαμε τὰ κατάλοιπα τῆς γραφῆς του καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο τοῦ ροκανίσαμε τὴν ἴδια του τὴν ὑπόσταση, τὸν κοινωνικοποιήσαμε, τὸν μεταβάλαμε σὲ ἕναν ἀκόμα μικροαστό, ποὺ μᾶς κοιτάζει ἀπορημένος ἀπὸ κάποιο παραθυράκι κάποιας πολυκατοικίας τοῦ Αἰγάλεω.

Δὲν ἀναφέρομαι σὲ καμμιὰ χαμένη γραφικότητα. Οὔτε θυμᾶμαι νά ᾿χω ζήσει σὲ καμμιὰ καλὴ ἐποχὴ γιὰ νὰ τὴ νοσταλγῶ. Ἁπλῶς, δὲν ἀνέχομαι τὶς ἀνορθογραφίες. Μὲ ταράζουν. Νιώθω σὰν ν᾿ ἀνακατώνονται τὰ γράμματα στὸ ἴδιο μου τὸ ἐπώνυμο, νὰ μὴν ξέρω ποιὸς εἶμαι, νὰ μὴν ἀνήκω πουθενά. Τόσο πολὺ αἰσθάνομαι νὰ εἶναι ἡ ζωή μου συνυφασμένη μ᾿ αὐτὴν τὴν «ὑδρόγεια λαλιά», ποὺ δὲν εἶναι παρὰ ἡ ὀπτικὴ φάση τῆς ἑλληνικῆς λαλιᾶς, τῆς ἱκανῆς μὲ τὴ διπλή της ὑπόστασηνὰ ὁμιλεῖ καὶ νὰ ζωγραφίζει συνάμα. Καὶ ποὺ ἐξακολουθεῖ ἀθόρυβα ὅσο καὶ δραστικά, παρὰ τὶς ἄνωθεν ἐπεμβάσεις, νὰ εἰσχωρεῖ ὁλοένα μέσα στὴν ἱστορία καὶ μέσα στὴ φύση ποὺ τὴ γέννησαν, ἔτσι ὥστε νὰ μετατρέπει τεράστιες ποσότητες παρελθόντος χρόνου σὲ παρόν, καὶ νὰ μετατρέπεται ἀπὸ τὸ παρὸν αὐτὸ σὲ ὄργανο προικισμένο μὲ τὴ δύναμη νὰ ὁδηγεῖ τὰ στοιχεῖα τῆς ζωῆς μας στὴν πρωτογενὴ φυσική τους ἀλήθεια.



Ὀδυσσέας Ἐλύτης («Τὰ Δημόσια καὶ τὰ Ἰδιωτικά», ἐκδόσεις Ἴκαρος, 1990)


Κόσμημα πιστῶν νέων


Ὑπακοή στόν Χριστό


Εἶναι μεγαλεῖο! Ἐμπιστεύεσαι, ἀ­γα­πᾶς, ἀκολουθεῖς. Κι ἀνακαλύπτεις ἕνα ἄλλο νόημα, μιά ἄλλη ζωή μέσα στήν κοινότυπη ζωή.
Ἡ λογική δέν καταργεῖται, ἀλλά καί δέν ἀπολυτοποιεῖται.
Πείθεται καί πειθαρχεῖ.
Ὑπακοή! Ἕνας δρόμος μέσα ἀπό τήν ταπείνωσι πού βγάζει σέ ὕψη, σέ φῶς! Δέν καταπιέζει ἀλλά ἀναδεικνύει. Δέν ἐξαναγκάζει ἀλλά συναρπάζει. Σέ χειραγωγεῖ στήν Ἐλευθερία.
Ὑπακοή. Ἕνα παράθυρο σέ ὁρίζοντες χάριτος καί ἀγάπης.
Ἕνα κλειδί γιά θαυμαστές λύσεις σέ ἀδιέξοδα.
Ὑπακοή! Οὐράνιες εὐλογίες στά διαβήματά σου.

Πηγή: Ἡμερολόγιο Ὀρθοδ. Χριστ. Ἀδελφότητος «ΛΥΔΙΑ», 2010.

Ἡ εὐκαιρία


Σέ μιά ἀρχαία πόλι ὑπῆρχε, κάποτε, ἕνα ἄγαλμα πού παρίστανε τήν εὐκαιρία. Κάτω στό ἄγαλμα ἦταν γραμμένος ὁ ἀκό­λουθος διάλογος:
– Πῶς ὀνομάζεσαι, ὦ ἄγαλμα;
– Εὐκαιρία
– Ποιός σέ κατεσκεύασε; 
– ῾Ο Λύσιππος.
– Γιατί ἔχεις φτερά στά πόδια σου καί στέκεσαι στά δάκτυλα τῶν ποδιῶν σου;
– Γιά νά δείξω ὅτι δέν μένω παρά μόνον λίγες στιγμές. 
– Γιατί τά μαλλιά σου εἶναι μπροστά μακρυά; 
– Γιά νά μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νά μέ πιάνουν, ὅταν περνῶ ἀπό κοντά τους.
– Γιατί ἔχεις πίσω φαλάκρα;
– Γιά νά ὑπενθυμίζω στούς ἀνθρώπους ὅτι, ἄν δέν μέ πιάσουν τήν ὥρα πού περνῶ ἀπό μπροστά τους, μετά θά μέ χάσουν. 
Εὐκαιρίες, πολλές εὐκαιρίες δίδονται κα­θημερινῶς σ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Πό­σοι, ὅμως, ἠμποροῦν νά τίς ἐκμεταλ­λευ­θοῦν;
Οἱ εὐκαιρίες δέν δίδονται πάντοτε, μά ὅταν δίδωνται, ἔχουμε χρέος νά τίς ἐκμεταλλευώμαστε γιά τό καλό μας καί τήν πνευματική μας προκοπή. Ἂν τίς χάσουμε δέν θά τίς ξαναβροῦμε.


Ἀπό τό βιβλίο «Διαβάζοντας ξεκούραστα», τεῦχος Α΄, τοῦ Ἀρχιμ. Θεοφίλου Ζησοπούλου.

Ἀπό τήν Ἁγία Γραφή


Tο λουλούδι της Ειλικρίνειας


        Η Αλήθεια είναι... αετός
        που ζεί στις κορυφές του κόσμου.
        Η Ειλικρίνεια λουλούδι είναι...
        που μεγαλώνει στον κήπο της καρδιάς.
        Η Καθαρότητα είναι... μια αχτίδα του Ήλιου
        που ξεκουράζεται στο βλέμμα ενός παιδιού.
        Η Διαφάνεια, σαν το νερό που τρέχει καθάριο.
        Η Ειλικρίνεια είναι...
        μονάκριβη κόρη της Αλήθειας,
        αδελφή της Ευγένειας και του Σεβασμού,
        πιστή σύντροφος της Ηθικής
        και της Φιλίας η παρέα...