Η αισιοδοξία μακραίνει τη ζωή!


Δεν είναι κάτι που απλώς υποψιαζόμαστε. Τώρα το επιβεβαιώνουν οι μεγαλύτερες επιστημονικές έρευνες εμείς οι ίδιοι, με την προσωπικότητά μας προσθέτουμε ή αφαιρούμε χρόνια από τη ζωή μας!
Η πεποίθηση ότι ο καθένας κρύβει μέσα του τον γιατρό του όχι μόνον κερδίζει συνεχώς έδαφος, αλλά αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες επαναστάσεις της νέας χιλιετίας στο χώρο της Υγείας.

Πιστεύω


Πιστεύω στον ήλιο κι όταν ακόμη δεν λάμπει...
Πιστεύω στην αγάπη κι όταν ακόμη δεν με περιβάλει...
Πιστεύω στον Θεό κι όταν ακόμη νομίζω ότι σιωπά!

Η πιο όμορφη λέξη



Η πιο όμορφη λέξη στα χείλη της ανθρωπότητας είναι η λέξη Μάνα. Είναι μια λέξη γλυκιά κι ευγενική που αναδύεται από τα βάθη της καρδιάς. Η μάνα είναι καθετί, είναι η παρηγοριά μας στη θλίψη, η ελπίδα μας στη δυστυχία και η δύναμή μας στην αδυναμία. Είναι η πηγή της αγάπης, του ελέους, της συμπάθειας και της συγχώρεσης. Όποιος χάνει τη μητέρα του, χάνει μια αγνή ψυχή που τον ευλογεί και τον προστατεύει διαρκώς.

Kahlil Gibran

Πρόσεξε μην ξεχάσεις ποτέ…


Πρόσεξε μην ξεχάσεις ποτέ,
πως η ζωή αγαπά αυτούς
που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου
μ' ένα λουλούδι στο χέρι.
* * *
Μπορεί να γονατίζεις,
να σέρνεσαι, να ματώνεις.
Ωραία! Δε χάλασε ο κόσμος. 
Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. 
Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς. 
Τ' αγάλματα μόνο δε λυγάνε.

Ἔχεις εἰρήνη στήν καρδιά;



Κάποτε φοβερή τρικυμία ξέσπασε στή θάλασσα. Ἕνα καράβι ναυάγησε στόν ὠκεανό. Οἱ σειρῆνες χτυποῦσαν συνεχῶς δίδοντας τό σῆμα τοῦ συναγερμοῦ. Ἀγωνία καί πανικός κατέλαβε ὅλους τούς  ἐπιβάτες. Ὁ κίνδυνος ἦταν προφανής καί ὁ θάνατος πολύ κοντά. Οἱ ἔντρομοι ταξιδιῶται ζοῦν τίς τελευταῖες τους στιγμές... Ἀνάμεσα σ’ αὐτό τό πανικόβλητο πλῆθος μόνον ἕνας μικρός πανω στό κατάστρωμα παίζει καί τραγουδᾶ ἀμέριμνος. Ὁ μικρός ἔδειχνε νά μήν ἔχη ἐπαφή μέ τό περιβάλλον. Ἕνας ὀργισμένος ἐπιβάτης τόν παρετήρησε: «Μικρέ μου, τί τραγουδᾶς καί χοροπηδᾶς ἔτσι; Δέν βλέπεις ὅτι πνιγόμαστε; Ἐσύ δέν φοβᾶσαι;». Καί ὁ μικρός μέ ὅλη του τήν ἀφέλεια ἀπαντᾶ: «Τί νά φοβηθῶ; Καπετάνιος στό καράβι εἶναι ὁ πατέρας μου».

Ω, ο πόλεμος, μαμά…


Η ιστορία αυτής της φωτογραφίας πονά και συγκλονίζει. Πρόκειται για ένα πραγματικό γεγονός το οποίο αποτυπώνεται μέσα από την ψυχή ενός παιδιού…

H «δίκαιη κούπα» του Πυθαγόρα!


Η «κούπα του Πυθαγόρα» ή η «δίκαιη κούπα» είναι είναι μια ανακάλυψη του Πυθαγόρα για να πίνει με μέτρο το κρασί του αλλά και για να σερβίρει τους μαθητές του, υπερτονίζοντας την έννοια του μέτρου και των ορίων. Η ιδέα του Πυθαγόρα ήταν απλή: Έπρεπε να περιοριστεί η απληστία στο ποτό! Πώς θα γινόταν αυτό; Το πήλινο ποτήρι αδειάζει κατά έναν «μαγικό» τρόπο όταν εκείνος που το κρατάει αποδειχτεί… πλεονέκτης και το γεμίσει περισσότερο απ’ όσο πρέπει.

Το καλό του άλλου...


«Ἐγένετο ἐπ’ ἐμέ χείρ Κυρίου» (Ἰεζ. 37, 1)



­Nίκου Νικολαΐδη
Καθηγητῆ τῆς Θεολογικῆς
Σχολῆς τοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν


Εἶναι μιά προσφιλής καί συγκινητική σκηνή. Τήν βλέπομε κι ἐμεῖς πολλές φορές νά συμβαίνει, στά ἀνθρώπινα φυσικά πράγματα. Ὁ πατέρας ἤ ἡ μητέρα ἤ ἄλλο πρόσωπο νά κρατάει μέ τό χέρι του τό χεράκι ἑνός μικροῦ παιδιοῦ καί νά στέκουν ἤ νά βαδίζουν μαζί. Αὐτή ἡ οἰκειότητα καί ἡ τρυφερότητα πόσο πράγματι συγκινεῖ!
Κάτι ἀνάλογο, στά μέτρα τά θεανθρώπινα, παρατηρεῖται καί στό ἔργο τῆς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ. Παίρνει ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο ἀπό τό χέρι καί τόν ποδηγετεῖ ἤ τόν στηρίζει. Καί νοιώθει ὁ πιστός ἄνθρωπος ἔντονα τό στιβαρό χέρι τοῦ Θεοῦ. Καί αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος, ὄχι μόνο τήν παρουσία καί τή φερεγγυότητα τῆς θείας δύναμης, ἀλλά ταυτόχρονα γεύεται καί τή γλυκύτητα τῆς θείας θαλπωρῆς.

Τό πεζοδρόμιο τοῦ γείτονα




Ἔρριξα ἕνα περιφρονητικό βλέμμα στό πεζοδρόμιο τοῦ γείτονα. Γεμάτο χῶμα, ξερά φύλλα, πεταμένα χαρτάκια, σβησμένες γόπες. Κι ὕστερα μέ κρυφό καμάρι γύρισα στό δικό μου, καθαρό, φρεσκοσκουπισμένο, νοικοκυρεμένο. Πόση διαφορά!
«Καθένας κάνει τίς ἐπιλογές του», σκέφτηκα. «Δέν μπορῶ νά τόν κάνω μέ τό ζόρι νοικοκύρη». Μάζεψα τήν σκούπα καί τό φαράσι μέ ἱδρωμένο τό μέτωπο ἀλλά μέ τήν συνείδησι ἥσυχη.

Κουράγιο!


Οὕτω στήκετε ἐν Κυρίῳ



«Ὥστε, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί καί ἐπιπόθητοι, χαρά καί στέφανός μου, οὕτω στήκετε ἐν Κυρίῳ, ἀγαπητοί». 

Ὁ Χριστιανός, εἴτε ἀπό κακή ἐπίδρασι του περιβάλλοντος, εἴτε ἀπό σατανική ἐνέργεια, εἴτε ἀπό δική του ἀνθρώπινη ἀδυναμία διατρέχει πάντοτε τον κίνδυνο νά ἀλλοιωθῆ, νά πέση, νά χαθῆ.  Γι’ αὐτό ὁ Ἀπ. Παῦλος συνιστᾶ: «ὁ δοκῶν ἐστάναι βλεπέτω μή πέση» (Α΄ Κορινθ. 10,12). Γι’ αὐτό καί ἐφιστᾶ την προσοχή των Χριστιανῶν: Προσέχετε! Στήκετε ἐν Κυρίῳ! Σταθῆτε κοντά, πολύ κοντά στόν Κύριο. Χίλιοι δαίμονες, χίλιοι πειρασμοί, μύριες σκοτεινές δυνάμεις μέ λύσσα προσπαθοῦν νά γκρεμίσουν τόν Χριστιανό ἀπό τήν κορυφή τῆς ἀρετῆς. Σταθῆτε ὄρθιοι. Μή λυγίζετε στίς καταιγίδες. Μή σκιάζεσθε στίς ἀστραπές. Μήν ἀποκάμνετε στόν ἀγώνα σας. Μή φοβάσθε τά κύματα. Ἀγκαλιάστε γερά τόν βράχο τοῦ Σταυροῦ. Στήκετε ἀκλόνητοι στήν πίστι τοῦ Χριστοῦ.

† Ἀρχιμ. Θεοφίλου Ζησοπούλου, Ἡ πρός Φιλιππησίους Ἐπιστολή, Ἔκδοσις Ο.Χ.Α. «ΛΥΔΙΑ».