Καθηγητῆ τῆς Θεολογικῆς
Σχολῆς τοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν
«Θά τοῦ δώσω δόξαν, πολύ ἀνώτερη καί πολύ πιό μεγάλη ἀπό ἐκείνη, πού τοῦ εἶχα προηγουμένως χαρίσει»
Ποιός εἶναι αὐτός, πού μιλᾶ; Καί σέ ποιόν ἀναφέρεται καί γιατί; Συνήθως, ὅταν οἱ ἄνθρωποι τάζουν σέ κάποιον κάτι, εἶναι γιατί ἀναμένουν ἀπό αὐτόν μιά ἐξυπηρέτηση ἤ προσδοκοῦν κάτι σημαντικό γιά τό προσωπικό τους ἤ τό κοινό ὄφελος. Παρέχουν δηλαδή οἱ ἄνθρωποι κίνητρα, πού σέ πολλές περιπτώσεις εἶναι ἀναγκαῖα, προκειμένου αὐτά νά λειτουργήσουν ὡς παρορμητικοί λόγοι στήν ἐκπλήρωση ἤ στήν κατάκτηση κάποιου σημαντικοῦ στόχου.
Στήν προκειμένη ἀναφορά, ὅμως, παρατηρεῖται μιά “ἀφύσικη” ἀνατροπή.
Δέν ἀκολουθεῖται ἡ παραδεδομένη αὐτή τάξη καί πράξη ἀνθρωπίνων πραγμάτων ἤ γεγονότων. Ἀλλά, στήν περίπτωση, γιά τήν ὁποία κάνουμε λόγο καί θά τήν ἐξηγήσουμε στή συνέχεια, ὄχι μόνο ὑπεσχημένα ἔπαθλα δέν ταιριάζουν καί ταξίματα καί ἀμοιβές δέν ἔχουν θέση, ἀλλά πολύ περισσότερο, στά ἀνθρώπινα μέτρα μιλώντας, χρειάζονται ποινές καί τιμωρίες.
Ναί, στόν ἔνοχο καί τόν φταίχτη ἀπευθύνονται οἱ ὑποσχέσεις αὐτές, ὅσο καί ἄν φαίνεται αὐτό παράξενο καί μή λογικό. Σ’ ἐκεῖνον, δυστυχῶς, πού χωρίς λόγο, ἐνῶ τά εἶχε ὅλα, ἀποτόλμησε φοβερά καί ἀνήκουστα. Καί προσέβαλε τόν εὐεργέτη καί δωρεοδότη του καί ἀσύστολα καί ἀπροκάλυπτα!
Καί αὐτός τώρα, ὁ τόσο προσβεβλημένος καί ἀθετημένος ἀπό τή βάναυση συμπεριφορά τοῦ εὐεργετηθέντος, ἔρχεται, ὄχι νά τοῦ ἀνταποδώσει τά ἴσα, ἄν ὄχι καί περισσότερα, ὅπως, συνήθως, οἱ ἄνθρωποι κάνουμε, ἀλλά καί νά τόν “ἐκδικηθεῖ” μ’ ἕνα μοναδικό καί ἄκρως συγκινητικό τρόπο ἀγάπης καί ἔμπρακτης εὐεργεσίας. «Ἐπειδή μέ ἀθέτησες καί μέ προσέβαλες, λέγει, καί στάθηκες ἀντίδικός μου καί φάνηκες ἐπιλήσμονας καί ἀγνώμονας καί ἀχάριστος ἐνώπιόν μου, ἐγώ δέν συνερίζομαι ἀπό τήν ἀστοχία σου αὐτή. Ἀλλ’ οὔτε καί μένω ἀπαθής καί ξένος ἔναντί σου. Ἀλλά, μάθε πώς, προπάντων τώρα, ἐξακολουθῶ νά σέ ἀγαπῶ μέ μιά ἀγάπη μοναδική καί «εἰς τέλος» (Ἰω. ιγ΄ 2). Καί δέν πρόκεται νά σέ ἀφήσω οὔτε καί νά σέ ἐγκαταλείψω! Στήν πτώση σου εἶμαι δίπλα σου. Στίς κακοτοπιές, πού ὁδήγησες τά βήματά σου, γίνομαι «ἡ ράβδος σου καί ἡ βακτηρία σου» (Ψαλμ. 22,4). Σοῦ συμπαραστέκομαι ἔστω καί ἄν, ἀκόμη, ἐσύ φεύγεις μακρυά μου. Τό «ἔλεός μου θά σέ καταδιώκει ὅλες τίς μέρες τῆς ζωῆς σου παντοῦ καί πάντοτε» (Ψαλμ. 22,6). Καί γιά σένα θά κάνω τά πάντα, ἔστω καί ἄν ἐσύ, ἀκόμη καί στήν ὕψιστη ἔκφραση τῆς ἀγάπης μου γιά σένα, ἐσύ γίνεσαι ἕνας ἀπό τούς σταυρωτές μου!
Καί ἐδῶ εἶναι πράγματι εὔκαιρο, ὅπως καί πάντα ἐπίκαιρο, νά παραθέσουμε τούς λόγους τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης, ὁ ὁποῖος μᾶς μνημονεύει καί καταθέτει: «Ὅσες φορές κοίταξα τό Χριστό μου πάνω στό σταυρό, οὐδέποτε ἀντιπαρῆλθον τή θέα τοῦ σταυροῦ του ἀδακρυτί!». Τά ἴδια λόγια ἐπαναλαμβάνει καί στά Πρακτικά τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί ὁ Πρόεδρός της Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἅγιος Ταράσιος, λέγοντας, ὅτι «κι ἐμεῖς τό ἴδιο παθαίνουμε, ὅταν βλέπουμε τόν Κύριο πάνω στό σταυρό».
Αὐτή εἶναι ἡ ἀπάντηση καί ἡ ἐκδίκηση τοῦ Χριστοῦ στόν ἀγώμονα-πεπτωκότα καί ἁμαρτωλό ἄνθρωπο: «Ὅτι ἀναβαίνω στό σταυρό ἤ μᾶλλον μέ προσηλώνεις στό Σταυρό, κι ἐγώ σέ ἀγαπῶ καί σέ εὐεργετῶ!».
Ἀλλά ἡ “ἧττα” αὐτή τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο δέν περιορίζεται ὥς ἐδῶ. Ὑπεραυξάνεται καί ὑπερμεγεθύνεται. Πῶς; Στόν φταίχτη καί ἔνοχο ἄνθρωπο ὁ Θεός τοῦ ὑπόσχεται: «Πρίν ἁμαρτήσεις καί μέ προσβάλεις, σοῦ ἔδωσα δόξα μεγάλη. Τώρα, πού ἁμάρτησες, ἐγώ, δέν σοῦ ἀνταποδίδω, κατά τά ἔργα σου. Καί νά μή νομίσεις, ὅτι ἡ φθορά καί ὁ θάνατός σου εἶναι τιμωρία δική μου. Ὄχι, «ἐνεδύθης τῇ φθορᾷ καί συνεζεύχθης τῷ θανάτῳ» ἀπό δική σου ἐπιλογή καί ἐμπιστοσύνη στό διάβολο! Ὅμως, παρ’ ὅλα αὐτά, ἔστω καί ἄν σέ κατατρύχει ἡ φθορά καί σέ δυναστεύει ὁ θάνατος, ἐγώ ὁ Θεός, δέχθηκα τό θάνατό σου. Ἀλλά θέλω νά ξέρεις ὅτι ἔχω τή δύναμη τῆς ἀγάπης μου, ὥστε ἀπό πικρό κολαστήριο, πού εἶναι γιά σένα ὁ θάνατος, νά τόν μεταποιήσω καί νά τόν μετασχηματίσω σέ θρίαμβο δικό σου. Μάθε, λοιπόν, πώς, ἐξαιτίας τοῦ δικοῦ μου θανάτου καί τῆς ἀνάστασής μου, ὄχι μόνο θά τόν συντρίψεις κι ἐσύ κάποτε τό θάνατο μέ τήν ἀνάστασή σου, ἀλλά, ἐσύ, ὄντας ἀναστημένος καί νικητής, θά τό δεῖς αὐτό νά συμβαίνει, θά κερδίσεις ἀπό μένα «δόξαν πολύ τῆς προτέρας παραδοξοτέραν»! Δέν ἀκούεις τί λέγω στό εὐαγγέλιό μου; «Ἀμήν, ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσών εἰς τήν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτός μόνος μένει· ἐάν δέ ἀποθάνῃ πολύν καρπόν φέρει» (Ἰω. ιβ΄ 24-25). Μπορεῖ, λοιπόν, νά θάβεται καί νά σκεπάζεται μέ τό χῶμα καί νά διαλύεται ὁ σπόρος τοῦ σιταριοῦ. Ἀλλά δέν ἐξαφανίζεται. Μέσα ἀπό τό χῶμα ἀναδύεται μιά νέα ζωή, ἕνας καινούργιος βλαστός. Καί δέν παράγεται ἀπό τό βλαστό αὐτό ἕνα σπυρί σιτάρι, ὅπως ἦταν προηγουμενως, ἀλλά πλῆθος κόκκοι ἀναφύονται σιταριοῦ. Γι’ αὐτό, κατ’ ἀνάλογο, ἀλλά ἀνείκαστο τρόπο, θά συμβεῖ καί σέ μᾶς, μέ τήν ἀνάστασή μας, γιατί αὐτό πού θά μεταστοιχειωθοῦμε, θά εἶναι ἀσύγκριτα δοξασμένο, ἀπό τήν πρωταρχική μας δόξα!
Ναί, θά γίνουμε οἱ ἄνθρωποι, κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τό Θεολόγο, ἐνδοξότεροι ἀπό ὅ,τι θά ἤμασταν πρίν ἀπό τήν πτώση μας! Αὐτός εἶναι ὁ Θεός μας! Καί αὐτή εἶναι ἡ ἄκρατη “ἐκδίκηση” τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς! «Θά μᾶς δώσει δόξαν πολύ τῆς προτέρας παραδοξοτέραν»!
Πηγή: Περιοδικό «Ἁγία Λυδία», τεῦχος 470, Ἀπρίλιος 2012.
