Ὁ λέων κεκοίμηται!



Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ στίς 29.1.2013 ἕνας ταπεινός λευίτης τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἕνας τίμιος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ἕνας ἄνθρωπος τῆς θυσίας καί τῆς προσφορᾶς.
Μετέστη εἰς τάς αἰωνίους μονάς ὁ πατήρ Θεόφιλος, ὁ γέροντας τῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος ΛΥΔΙΑ.
Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Θεόφιλος -κατά κόσμον Θεόδωρος- Ζησόπουλος, γεννήθηκε στό Κυπαρίσσι τῶν Γρεβενῶν τήν 1η Μαΐου τοῦ 1930, ἀπό τόν Γεώργιο καί τήν Παρασκευούλα Ζησοπούλου.
Ἀπεφοίτησε ἀπό τό Γυμνάσιο Γρεβενῶν τό ἔτος 1949 καί τό ἴδιο ἔτος εἰσήχθη στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου τῆς Θεσσαλονίκης, ἀπό τήν ὁποία ἀπεφοίτησε τό 1952.
Ὑπηρέτησε τήν στρατιωτική του θητεία στήν Διεύθυνση τοῦ Θρησκευτικοῦ τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου Στρατοῦ, καλύπτοντας τίς ἀνάγκες τοῦ κηρύγματος Μονάδων τῆς Ἀττικῆς.
Τήν 7η Μαΐου τοῦ 1956 κείρεται μοναχός στήν Ἱερά Μονή Παναγίας Γουμενίσσης, πού ὑπαγόταν τότε στήν Ἱερά Μητρόπολη Πολυανῆς καί Κιλκισίου καί τήν ἑπομένη 8 Μαΐου, χειροτονεῖται διάκονος καί προσλαμβάνεται ὡς ἱεροκήρυκας. Μετά ἀπό μία τριετία, τήν 17η Μαΐου τοῦ 1959, Κυριακή τῶν Μυροφόρων, χειροτονεῖται στήν Δορκάδα τοῦ Κιλκίς, στόν βαθμό τοῦ πρεσβυτέρου καί προχειρίζεται σέ ἀρχιμανδρίτη.
Ὑπηρέτησε στίς Ἱερές Μητροπόλεις Κιλκισίου, Ἐλευθερουπόλεως, Μεσσηνίας, Κασ­σαν­δρείας, Φλωρίνης καί τέλος στήν Ἱερά Μητρόπολη Λαγκαδᾶ, ἀπ΄ ὅπου καί συνταξιο­δο­τήθηκε τό 1987, ἀλλά δέν ἀποστρατεύτηκε ἀπό τόν εὐγενή στρατό τοῦ Χριστοῦ.
Τό 1993 καί γιά τίς ἀνάγκες τοῦ ραδιοφωνικοῦ καί τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ, ἔλαβε τό πτυχίο δημοσιογραφίας.

* * *

Αὐστηρός στόν ἑαυτό του, μέ ὑποδειγματική πολιτεία σ’ ὅποιον τόπο ὑπηρέτησε, καθιερώ­θηκε στίς καρδιές ὅλων.
Ἡ φλογερή του πίστη καί ἡ αὐθεντική του ἀγάπη στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, μεταρσίωνε ὁλόκληρη τήν ὕπαρξή του. Πόθος του «τό αὔριο νά κάνουμε καλύτερο ἀπό τό χθές»˙ σκοπός του «ἡ ἐγκαθίδρυση τοῦ κράτους τοῦ Θεοῦ». Μέ ἱερή ἀγωνία θά μποροῦσε νά ἐπαναλαμβάνει μέ τόν ἀπόστολο Παῦλο: «Ἐάν γάρ εὐαγγελίζωμαι, οὐκ ἔστι μοι καύχημα˙ ἀνάγκη γάρ μοι ἐπίκεται˙ οὐαί δέ μοί ἐστιν ἐάν μή εὐαγγελίζωμαι».
Ἐν ψύχει καί καύσωνι, πεζοπορῶν, ἔκανε ἄμβωνά του τό ὕπαιθρο, τίς πλατεῖες, τούς δρόμους, τά ἁλώνια, τά καφενεῖα, κάθε τόπο ὅπου μποροῦσαν νά βρίσκονται συγκεντρωμένοι λίγοι ἄνθρωποι. Τό κήρυγμα τόν ἀναζωογονοῦσε, τόν ἔτρεφε. Διψοῦσε νά σώσει ἀθάνατες ψυχές.
Ἡ ἱεραποστολή ἦταν τό ἔργο καί ἡ ζωή του. Τήν θεωροῦσε ὡς τήν μεγαλύτερη φιλαν­θρωπία. «Ἄν δώσουμε στόν ἄνθρωπο τόν Θεό, τοῦ δίνουμε τό πᾶν», συνήθιζε νά λέει. Μαζί μέ τόν προφορικό λόγο, στόν ὁποῖο ἀναλώθηκε, χρησιμοποίησε καί τόν γραπτό λόγο. Ὄργανά του τά μαχητικά περιοδικά «Ἐγερθεῖτε», «Γρηγορεῖτε», «Ὁ αντίλαλος», «Ὁ μαθητής», «Ἁγία Λυδία». Τό περιοδικό «Ἁγία Λυδία» ἐδῶ καί 40 χρόνια μιλᾶ στόν λαό μας μέ μιά εἰλικρινῆ καί τίμια φωνή, ἐλέγχει τά κακῶς κείμενα, δίνει γραμμή πλεύσεως, τροφοδοτεῖ μέ τά νάματα τῆς πίστεως.
Ἐπίσης, ἐξέδωσε ἑκατοντάδες φυλλάδια καί βιβλία πνευματικῆς οἰκοδομῆς. Ὁ λόγος του μεστός, σαφής, οἰκοδομημένος καί ἐμπνευσμένος ἀπό τό κεφαλόβρυσο τοῦ Εὑαγγελίου.
Τό 1958 ἰδρύει τήν Φιλόπτωχο Ἀδελφότητα Νεανίδων Η ΔΟΡΚΑΣ, πού δραστηριοποιεῖται στήν φιλανθρωπία καί στήν στήριξη νεανίδων καί τό 1965 τήν Ὀρθόδοξο Χριστιανική Ἀδελφότητα ΛΥΔΙΑ, τιμῶντας τό ὄνομα τῆς πρώτης Εὐρωπαίας Χριστιανῆς, πού κατηχήθηκε ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο στούς Φιλίππους. Λίγα χρόνια ἀργότερα, μέ προτροπή του, ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου κυρός Ἀλέξανδρος καταθέτει ὑπόμνημα στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο γιά τήν ἁγιοκατάταξη τῆς ἐξαίρετης αὐτῆς γυναικείας μορφῆς. Ἡ πρόταση γίνεται ὁλοθύμως ἀποδεκτή ἀπό τήν Σύνοδο καί ἡ Ἁγία ἔκτοτε τιμᾶται ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στίς 20 Μαΐου. Ἡ Ἀδελφότητα αὐτή δραστηριοποιεῖται κυρίως στόν ἱεραποστολικό τομέα.


* * *

Ἡ ἀγάπη του γιά τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο ἐφευρετική καί ἀνεξάντλητη.
Ὅταν στήν περιοχή τοῦ Κιλκίς, γύρω στά 1960, ἔπεσε ἐπιδημία ἀσιατικῆς γρίππης καί τά δύο Γυμνάσια τοῦ Κιλκίς εἶχαν μείνει μέ ἐλάχιστους μαθητές, ὁ πατήρ Θεόφιλος μέ τόν τότε Σχολίατρο ἐπισκέφθηκαν τά ἄρρωστα παιδιά, ἀπό τά γύρω χωριά, στά δωμάτια πού ἐνοικίαζαν, ἀκατάλληλα συχνά γιά διαμονή. Οἱ γονεῖς τῶν περισσοτέρων ἦταν στήν Γερμανία καί τά παιδιά ἔμεναν στήν πόλη τοῦ Κιλκίς, ὅπου ἦταν τό Γυμνάσιο, μέ τήν πλημμελῆ μέριμνα καί ἐπίβλεψη τοῦ παπποῦ καί τῆς γιαγιᾶς.
Τότε, ὁ γιατρός μερίμνησε γιά τήν ὑγεία τους καί ὁ πατήρ Θεόφιλος, σκεπτόμενος ὡς πατέρας, συνέλαβε ἕνα μεγαλόπνοο ὅραμα. Νά ἱδρύσει μαθητικά οἰκοτροφεῖα, θηλέων καί ἀρρένων, γιά νά προσφέρει σ’ αὐτά τά παιδιά οἰκογενειακή φροντίδα καί θαλπωρή. Τά οἰκοτροφεῖα αὐτά ἦταν τό σπίτι, ἡ οἰκογένεια, τό φροντιστήριο, τό κατηχητικό γιά κάθε παιδί. Ὁ ἱδρυτής τους δέν μεριμνοῦσε μόνο γιά τήν ἐξασφάλιση τοῦ φαγητοῦ καί τοῦ ὕπνου τῶν παιδιῶν, ἀλλά καί γιά τήν ἀγωγή συγχρόνως καί τήν μόρφωσή τους. 200-220 παιδιά κάθε χρόνο καί γιά μία περίπου δεκαετία βρῆκαν μία ζεστή φωλιά καί ὁλοκλήρωσαν τίς σπουδές τους.
Παρόμοιο ἔργο πραγματοποίησε ἀργότερα καί στήν Ἱερά Μητρόπολη Λαγκαδᾶ, ὅπου χάρη στήν πατρική του φροντίδα, ὠφελήθηκαν, κατά τόν ἴδιο τρόπο, πολλά παιδιά τῆς εὐρύτερης περιοχῆς τοῦ Λαγκαδᾶ.
Ἡ μέριμνά του γιά τά νειάτα τῆς πατρίδος μας καί τά προβλήματά τους, γιά τήν καλλιέργεια τοῦ ἐθνικοῦ καί θρησκευτικοῦ φρονήματος τῶν παιδιῶν, ἀλλά καί γενικότερα τοῦ λαοῦ μας, τόν ὁδήγησε στήν δημιουργία κατηχητικῶν σχολείων, ἁγιογραφικῶν κύκλων καί ἐκκλησιαστικῶν κατασκηνώσεων. Μέ τήν φροντίδα του λειτουργοῦν Κύκλοι Μελέτης Ἁγίας Γραφῆς, καθώς καί Χριστιανικές Ομάδες μαθητῶν σέ πολλές Ἱερές Μητροπόλεις τῆς Μακεδονίας, μέ τήν εὐλογία τῶν οἰκείων Ἐπισκόπων.
Ἡ Κατασκήνωση «Ἡ Χαρά τῶν Παιδιῶν», πού ἀπό τό 2010 λειτουργεῖ σέ ὑπερσύγχρονες ἐγκαταστάσεις, ἔχει διαγράψει μιά ἐπιτυχή πορεία 40 περίπου χρόνων. Ξεκίνησε δειλά τό 1970, στόν χῶρο αὐτό, στό Κέντρο Ἐσωτερικῆς καί Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς τῆς Ἀδελφότητος.
Τά σύνορα τῆς πατρίδος μας ὅμως, στάθηκαν μικρά γιά νά περικλείσουν τήν ἀγάπη του καί τό ἐνδιαφέρον του γιά τήν νεότητα. Μετά τήν κατάρρευση τοῦ ἀνατολικοῦ μπλόκ, παιδιά ἀπό τήν Βουλγαρία, τήν Βόρειο Ἥπειρο, καί, μετά τόν πόλεμο τῆς Σερβίας, τά ὀρφανά καί ταλαιπωρημένα παιδιά τῆς Βοσνίας γεύθηκαν τούς εὔχημους καρπούς τῆς ἀγάπης του. Καί δέν ἔμεινε ἐκεῖ! Τό πρόγραμμα φιλοξενίας ἐπεκτάθηκε στούς ἀναπήρους τοῦ πολέμου, στά ἀδικημένα παιδιά τῆς Λευκορωσίας, θύματα τοῦ πυρηνικοῦ ἀτυχήματος στό Τσέρνομπιλ, στούς ποντίους τῆς Γεωργίας καί τῆς Ρωσίας, στούς Ἕλληνες τῆς Κάτω Ἰταλίας, σέ Τσέχους, Ρουμάνους, ὁμογενεῖς ἀπό Οὐκρανία καί Αὐστραλία.
Συνολικά, μέχρι σήμερα φιλοξενήθηκαν περίπου 25.000 ἑλληνόπουλα καί 20.000 παιδιά ὁμοδόξων χωρῶν.

* * *

Ἀφουγκραζόμενος τόν παλμό τῆς ἐποχῆς, ἐπιθυμεῖ νά ἀκουστεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ στά ἐρτζιανά κύματα, ὁ Χριστός στό μικρόφωνο! Δέν περιμένει νά δημιουργηθοῦν οἱ κατάλληλες συνθῆκες. Ἡ λαχτάρα του γιά ἱεραποστολή πιέζει τίς συνθῆκες. Καταθέτει τόν ἑαυτό του καί προχωρᾶ. Οἱ ἀντιξοότητες εἶναι γιά τόν πατέρα Θεόφιλο προκλήσεις.
7 Ἰουλίου τοῦ 1993. Ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ μπαίνει στά σπίτια τῶν ἀνθρώπων! Ἐκπέμπει γιά πρώτη φορά ὁ ραδιοφωνικός σταθμός «Λυδία ἡ Φιλιππησία», ὁ ὁποῖος μέ τίς ἄοκνες προσπάθειες τοῦ πατρός Θεοφίλου γαληνεύει, ἀνακουφίζει, ἀναπλάθει ψυχές.
Τό 1996 παίρνει μία τολμηρή ἀπόφαση. Ἀντιλαμβανόμενος τήν καταλυτική ἐπίδραση τῆς τηλεοράσεως, ἀναλαμβάνει τό βάρος τῆς στελεχώσεως καί λειτουργίας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ 4Ε, πού σήμερα μεταδίδεται δορυφορικά καί μέσω τοῦ διαδικτύου σέ ὅλο τόν πλανήτη. Ἀπό τό 1996 ἕως σήμερα, γιά 17 χρόνια, ὡς Πρόεδρος τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου, εἶναι ὁ ἰθύνων νοῦς, ὁ πνευματικός καθοδηγητής. Κρατᾶ τό τιμόνι τοῦ σταθμοῦ καί καταθέτει καθημερινά τόν μόχθο του μέ συνέπεια, ὑπομονή, μέ μιά ἀφοπλιστική ἐργατικότητα, περιφρονώντας τίς θυσίες πού ἀπαιτοῦνται ἀπό μέρους του, χωρίς νά δώσει «ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς του καί τοῖς βλεφάροις του νυσταγμόν καί ἀνάπαυσιν τοῖς κροτάφοις του», ἀρκεῖ νά δοξάζεται τό Ἅγιο Ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί νά ὑπηρετεῖ ὁ σταθμός τόν Χριστό καί τήν Ἑλλάδα.

* * *

Ἀναλώθηκε ψυχῇ τε καί σώματι στήν διάδοση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Μοναδικός του ὁραματισμός τό «ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου». Διέθεσε ὅλα τά χαρίσματα τοῦ Θεοῦ καί ὅλες του τίς δυνάμεις γιά τήν ἐξάπλωση τῆς Βασιλείας Του.
Ἕνας γενναῖος ἔφυγε! Ἕνας πρωτοπόρος ἀκάματος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου βρίσκεται τώρα εἰς τάς αἰωνίους μονάς. Ἕνας ἄξιος κληρικός πού τίμησε τό ράσο του καί ἔσπειρε ἀφειδώλευτα τόν λόγο τοῦ Θεοῦ στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων ἀναπαύεται ἀπό σήμερα στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, τόν Ὁποῖο λάτρεψε καί ὑπηρέτησε μέ ζῆλο καί πίστη.

Ἄς ἔχουμε τήν εὐχή του.



Η εξόδιος Ακολουθία θα τελεστεί σήμερα στις 3μ.μ. στον Ιερό Ναό Αγίας Λυδίας,
στις εγκαταστάσεις της Αδελφότητας στην Ασπροβάλτα.