Διάβασα κάπου:
Ἕνα κοριτσάκι, πῆρε τόν κουμπαρά του κι ἀδειασε τό περιεχόμενο. Μέτρησε τρεῖς φορές τά κέρματά του, γιά νά μήν κάνη κανένα λάθος. Ἦταν ἕνα δολλάριο καί 11 σέντς. Πῆρε τά κέρματα καί πῆγε στό φαρμακεῖο τῆς γειτονιᾶς.
Ὁ φαρμακοποιός, ἐκείνη τήν στιγμή, μιλοῦσε μέ ἕνα καλοντυμένο κύριο καί δέν πρόσεξε τήν μικρή. Τό κοριτσάκι ἔκανε κάποιο θόρυβο μέ τά πόδια του, ἀλλά τίποτε. Τότε πῆρε ἕνα ἀπό τά κέρματά της καί τό χτύπησε πάνω στό γραφεῖο του.
– Τί θέλεις; τήν ρωτᾶ κάπως ἐκνευρισμένος ἐκεῖνος. Δέν βλέπεις ὅτι μιλῶ μέ τόν ἀδελφό μου, πού ἔχω χρόνια νά τόν δῶ;
Τότε ἡ μικρή τοῦ εἶπε:
– Θέλω νά σοῦ μιλήσω γιά τόν ἀδελφό μου, πού εἶναι πολύ ἄρρωστος, καί θέλω νά ἀγοράσω ἕνα θαῦμα!
– Συγγνώμη, τῆς ἀπάντησε αὐτός, ἀλλά δέν πουλᾶμε θαύματα.
– Ξέρετε, εἶπε τό κοριτσάκι, ὁ ἀδελφός μου ἔχει κάτι στό κεφάλι του, πού μεγαλώνει, κι ὁ μπαμπάς μου λέει, ὅτι μόνο ἕνα θαῦμα θά μᾶς σώση. Λοιπόν, πόσο κάνει ἕνα θαῦμα, γιά νά τό ἀγοράσω; Ἔχω χρήματα...
Ὁ ἀδελφός τοῦ φαρμακοποιοῦ, πού παρακολουθοῦσε μέ ἐνδιαφέρον τήν συζήτησι, ρώτησε τήν μικρή τί εἴδους θαῦμα χρειαζόταν ὁ ἀδελφός της.
– Δέν ξέρω, τοῦ ἀπάντησε μέ μάτια βουρκωμένα. Ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι, ὅτι χρειάζεται ἐγχείρησι, καί ὁ μπαμπάς δέν ἔχει τά χρήματα. Γι’ αὐτό, θέλω νά πληρώσω ἐγώ, μέ τά δικά μου χρήματα.
Στήν ἐρώτησι τοῦ καλοντυμένου κυρίου, πόσα λεπτά ἔχει, ἡ μικρή τοῦ ἀπάντησε «ἕνα δολλάριο καί 11 σέντς, κι ἄν χρειασθοῦν καί ἄλλα θά τά βρῶ».
– Τί σύμπτωσι! χαμογέλασε ὁ καλοντυμένος κύριος. Εἶναι τό ἀκριβές ἀντίτιμο γιά ἕνα θαῦμα, γιά ἕνα μικρό ἀδελφό. Ἕνα δολλάριο καί 11 σέντς!
Πῆρε τά λεπτά, ἔπιασε τήν μικρή ἀπ’ τό χεράκι, καί τῆς εἶπε: «Πᾶμε μαζί στό σπίτι σου, γιά νά δῶ τόν ἀδελφό σου καί τούς γονεῖς σου καί νά κάνουμε τό θαῦμα»...
Ὁ καλοντυμένος κύριος ἦταν ὁ Κάρτον Ἄρσμποργκ, ὁ γνωστός νευροχειρουργός.
Ἡ ἐγχείρησι ἔγινε μέ ἐπιτυχία καί ὁ μικρός ἀδελφός ἐπέστρεψε στό σπίτι του ὑγιής.
– Ἡ ἐγχείρησι ἦταν ἕνα ἀληθινό θαῦμα, ψιθύρισε ἡ μαμά. Ἀπορῶ πόσο θά κόστισε!
Ἡ μικρούλα χαμογέλασε. Ἤξερε ἀκριβῶς πόσο κοστίζει ἕνα θαῦμα: ἕνα δολλάριο καί 11 σέντς, σύν τήν πίστι ἑνός μικροῦ παιδιοῦ...».
Καί σκέφθηκα:
Πώς μέσα σ’ αὐτήν τήν χαριτωμένη ἱστορία κρύβεται μιά μεγάλη θεολογική ἀλήθεια, πώς τό θαῦμα εἶναι καρπός τῆς πίστεως. Πώς ἡ πίστις μπορεῖ νά ἀνατρέψη τά δεδομένα. Πώς ἡ πίστις μπορεῖ νά ξεπεράση τά ὅρια τῆς λογικῆς μας. Νά ἀλλάξη τούς φυσικούς νόμους. Πίστις δυναμική μέ τήν ἁπλότητά της, πίστις πυρφόρα πού παίρνει ἀπαντήσεις ἀπό τόν Οὐρανό.
Ἄν τό κεφάλαιο τῆς πίστεως διαθέτουμε, μποροῦμε νά βιώσουμε καθημερινά τό θαῦμα στά μικρά καί στά μεγάλα.
Ἄν αὐτό τό κεφάλαιο τῆς πίστεως διαθέτουμε, τότε θά ἔχουμε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στίς ἀπαντήσεις πού θά στέλνη ὁ Θεός. Τότε καί τό «ΝΑΙ» πού θά μᾶς πῆ στό αἴτημά μας, θά εἶναι τῆς ἀγάπης Του ἀπάντησις, καί μεῖς θά δοξολογοῦμε. Καί τό «περίμενε» τῆς θείας Πρόνοιάς Του ἀπάντησις θἆναι, καί μεῖς συντροφιά μέ τήν ὑπομονή μας θά τόν ὑμνοῦμε. Καί τό «ΟΧΙ» τῆς θεϊκῆς φροντίδος Του ἀπάντησις θά εἶναι, καί μεῖς μέ ἐμπιστοσύνη θά τόν εὐλογοῦμε.
Πίστις πού κάνει τά ἀδύνατα δυνατά!
«Οὐκ ἀδυνατήσει παρά τῷ Θεῷ πᾶν ρῆμα». Πίστις πού κάνει τόν κάθε μας Σταυρό, εὐλογία. Πίστις πού μέ τό τηλεσκόπιό της δίνει ἀντοχές στά ἐπίγεια γιά τά ἐπουράνια καί λές εὐχαριστώντας «Δριμύς ὁ χειμών, γλυκύς ὁ Παράδεισος».
Πίστις πού σοῦ χαρίζει λιμάνι τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ.
Ἀνεκτίμητο δῶρο! Πολύτιμο κεφάλαιο πού μόνον αὐτή μπορεῖ νά προσφέρη χαμόγελα στούς χειμῶνες. Γαλήνη στίς τρικυμίες, ἐλπίδες στήν ὁμίχλη καί νά βάλη φῶς στά ὄνειρα καί ἀντοχές στίς ἐπιδιώξεις. Πίστις πού τροφοδοτεῖ τίς δυνάμεις καί χτίζεις ἀπό τά ἐρείπιά σου καί πάλι τό σκαλί γιά νά ἀνεβαίνης.
Πίστις πού φυγαδεύει τήν ἀπελπισία καί δέν σ’ ἀφήνει νά κάνης ἐκπτώσεις στήν τιμιότητα καί στήν ἀρετή.
Πίστις! τῆς προσωπικότητος καί τῆς ζωῆς γερό καί ἀσάλευτο θεμέλιο!
Πηγή: Περιοδικό «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», τεῦχος 474, Αὔγουστος 2012.
