Εὐτελές πιθανόν τό ὑλικό.
Μιά πέτρα τραχιά μέ ἐσοχές καί ἐξοχές.
Ἀνώμαλη, χωματερή,
μά ὅταν στοῦ καλλιτέχνη τή σμίλη ἀφεθεῖ
ἕνας ἄγγελος μέ τόν καιρό ἀναπηδᾶ.
Ἀπό τά παγερά της σπλάγχνα
τῆς ὑπομονῆς καί τῆς ἀγάπης ἔργο.
Σ’ ἄλλη διάσταση ὑπέρβαση στήν ἀναλογία.
Ἀρχιλήσταρχος ὁ Αἰθίοψ Μωϋσῆς
κι ὁ Αὐγουστῖνος, ὁ ἄσωτος υἱός,
εὐτελής ἡ πεπτωκυῖα φύση.
Τούς καλλιτεχνεῖ, ὡστόσο, ἡ θεία Χάρις,
κι ἔχουν μοναδική τιμή στό Συναξάρι.
Ἡ σμίλη Της λαξεύει τίς αἰχμές,
ἀναγεννᾶ τοῦ εἶναι της τά βάθη,
τά νοτισμένα μέ τό δάκρυ.
Ἀπεργάζεται τήν παλιγγενεσία!
Πηγή: Ἑορτολόγιο 2012, Ὀρθοδ. Χριστ. Ἀδελφ. «ΛΥΔΙΑ»
