Χριστός Ἀνέστη!

«Πάσχα ἱερόν ἡμῖν σήμερον ἀναδέδεικται, Πάσχα καινόν, ἅγιον, Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστός ὁ λυτρωτής, Πάσχα ἄμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα τῶν πιστῶν, Πάσχα, τό πύλας ἡμῖν τοῦ Παραδείσου ἀνοῖξαν, Πάσχα, πάντας ἁγιάζον πιστούς».

Εἶναι ἕνα ἀπό τά τροπάρια πού θά ἀκοῦμε τίς ἡμέρες αὐτές πού ἑορτάζουμε τήν λαμπροφόρο Ἀνάστασι τοῦ Κυρίου μας, ἐπί σαράντα ἡμέρες.

Καί ἐμεῖς ἐφέτος ἑορτάσαμε τό Πάσχα, πανηγυρίσαμε τό Πάσχα καί χαρήκαμε τό Πάσχα. Ὅμως, ποιό εἶναι αὐτό τό Πάσχα; «Τὸ πάσχα ἡμῶν ὑπὲρ ἡμῶν ἐτύθη Χριστός» (Α΄ Κορ. ε΄ 7). Πάσχα εἶναι ἡ θυσία πού προσφέρει ὁ Χριστός.

 Ἑπομένως, ὅποιος θέλει νά κάνη Πάσχα πρέπει νά συμμετάσχη στήν θυσία τοῦ Χριστοῦ.

Μέ τό νά παρακολουθοῦμε ἁπλῶς τήν ἀναστάσιμη ἀκολουθία ἔξωθεν τοῦ ναοῦ καί νά ἀπέχουμε ἀπό τήν μετάληψι τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, δέν κάνουμε Πάσχα. Πάσχα σημαίνει συμμετοχή στήν σταυρική θυσία τοῦ Χριστοῦ. Ὡς βάσι ἔχουμε, πού εἶναι ὁ τύπος στήν Παλαιά Διαθήκη, τό πάσχα τῶν ἀζύμων, τό πάσχα τό νομικόν, τό πάσχα τῶν ἑβραίων. Ἀπό ἐκεῖ ξεκινοῦμε. 

Λένε πώς ἡ λέξις Πάσχα εἶναι ἑ­βραϊκή καί σημαίνει διάβασις. Ὑπάρχουν καί ἄλλοι πού ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ λέξις πάσχα προέρχεται ἀπό τήν ἑλληνική λέξι πάσχω<πάσχα.

Τό ἑβραϊκό Πάσχα εἶναι γνωστό ποιό εἶναι.

Ἐκτός ἀπό τό Πάσχα τῶν Ἰουδαίων ἔχουμε καί τό Πάσχα τό χριστιανικό. Ποιό εἶναι τό χριστιανικό Πάσχα; Ἡ διάβασις ἀπό τό σκοτάδι στό φῶς. Ἡ διάβασις ἀπό τήν νύχτα τῆς ἁ­μαρτίας στήν ἡμέρα τήν λαμπρή. Γι’ αὐ­τό, τό Πάσχα τό λέμε καί Λαμπρή. Ὄν­τως, «νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια, ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις, τήν ἔγερσιν Χριστοῦ ἐν ᾗ ἐστερέωται». Ἐμεῖς γιορτάζουμε τό Πάσχα τό χριστιανικό.

* * *

Ἀλλά καί τό Πάσχα τό χριστιανικό τό διακρίνουμε σέ Πάσχα σταυρώσιμο καί σέ Πάσχα ἀναστάσιμο. 

Τό πρῶτο Πάσχα εἶναι ἡ Μεγάλη Πέμπτη πού θεμελιώνεται τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, αὐτό πού τελοῦμε καί ἐμεῖς σήμερα ἐδῶ. Καί κάθε Κυριακή καί ἑορτή πού ἡ Ἐκκλησία μας λειτουργεῖ, προσφέρει αὐτό τό Πάσχα, αὐτήν τήν θυσία. Θυσιάζεται ὁ Χριστός, τελοῦμε τήν ἀναίμακτο θυσία. Ἀπό τήν θυσία αὐτή οἱ πιστοί ἔχουν τήν δυνατότητα νά συμμετέχουν στό Ποτήριο τῆς Ζωῆς, μεταλαμβάνοντες τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, καί νά κάνουν αὐτή τήν διάβασι: Νά φεύγουν ἀπό τό σκοτάδι καί νά ἔρχωνται στό φῶς. Νά φεύγουν ἀπό τήν ἁμαρτία καί νά ἔρχωνται στήν ἁγιότητα. Νά φεύγουν ἀπό τήν σκλαβιά καί νά ἔρχωνται στήν λευτεριά. Εἶναι τό σταυρώσιμο Πάσχα. Οἱ Ἐκκλησίες, κυρίως, τῆς Μ. Ἀσίας, στήν ἀρχή, ἑώρταζαν περισσότερο τό σταυρώσιμο Πάσχα, τό πένθιμο Πάσχα, τό Πάσχα τῆς Μ. Πέμπτης.

* * *

Μετά ἀπό τό σταυρώσιμο, ἔχουμε τό ἀναστάσιμο Πάσχα, πού θεμελιώνεται τήν Κυριακή τῆς Ἀναστάσεως. Γι’ αὐτό μᾶς λέγει ἡ Ἐκκλησία μας ὅτι τό Πάσχα τό σημερινό εἶναι καινό, εἶναι ἅγιο, εἶναι μυστικό. 

Πάσχα σημαίνει ὅτι ὁ Χριστός θυσιάζεται, προσφέρεται θυσία, προσφέρει τό αἷμα Του καί ζωογονεῖ τίς νεκρωμένες μας καρδιές, ἀνασταίνει τίς νεκρωμένες μας συνειδήσεις, ἐνισχύει τό θρησκευτικό μας φρόνημα καί μᾶς ἀνοίγει τόν δρόμο τῆς σωτηρίας, γιά νά ὁδηγηθοῦμε στήν γῆ τῆς Ἐπαγγελίας. 

Ἐμεῖς κάνουμε τόν συνδυασμό, τό σταυροαναστάσιμο Πάσχα, καί σήμερα ἑορτάζουμε καί πανηγυρίζουμε τήν λαμπρά αὐτή ἡμέρα, διότι ὁ Χριστός ἐνίκησε τόν θάνατο, κατέλυσε τό κράτος τῆς ἁμαρτίας. Κι ἀκόμη, «Σήμερον ὁ ᾍδης στένων βοᾷ». Ἄδειασε τά βασίλεια τοῦ ἅδου καί ἐλευθέρωσε ὅλους τούς σκλαβωμένους τοῦ ἅδου. Γι’ αὐτό πικράθηκε, φαρμακώθηκε ὁ ἅδης, ἔμεινε χωρίς σκλάβους καί χωρίς πνεύματα, πού τά κρατοῦσε στά δικά του βασίλεια.

Αὐτό εἶναι τό σταυροαναστάσιμο Πάσχα. Καί ἐμεῖς χαιρόμαστε, γιατί ἔ­χουμε τήν δυνατότητα σήμερα νά ἑορτάζουμε τήν νικηφόρο αὐτή ἡμέρα κα­τά τήν ὁποία ὁ Χριστός μας ἐνίκησε τόν θάνατο. «Θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».

Νίκησε τόν θάνατο ὁ Χριστός, καί ὁ χριστιανός σήμερα μπροστά στόν θάνατο δέν στέκεται ἔντρομος, ἀπογοητευμένος, ἀπελπισμένος. Βεβαίως, ὁ φυσικός θάνατος εἶναι χωρισμός ἀπό τά ἀγαπημένα του πρόσωπα. Ἀλλά ὁ χριστιανός ἀντιμετωπίζει τόν φυσικό θάνατο μέ αἰσιοδοξία, μέ ἐλπίδα. Βλέπει τήν αἰωνιότητα. Δέν χάθηκε, δέν ἀπωλέσθηκε τό πᾶν, δέν ἐξαφανίσθηκε τό ἀγαπημένο του πρόσωπο. 

Ἀλλιῶς ἀντιμετωπίζει ἕνας χριστιανός τόν θάνατο καί διαφορετικά ἕνας ἄνθρωπος πού δέν πιστεύει στήν αἰωνιότητα, πού δέν βλέπει τίποτε πέ­ρα ἀπό τό φτυάρι τοῦ νεκροθάφτη, πού δέν βλέπει τήν θριαμβεύουσα Ἐκ­κλη­σία. Ἐμεῖς πού εἴμαστε ἐδῶ σήμερα εἴμαστε μέλη τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας. Ὅταν κάποιος ἀπό μᾶς ἐξέλθη τοῦ ματαίου τούτου κόσμου, τόν καλέση ὁ Κύριος εἰς τούς οὐρανούς, τότε πάει στήν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία. Δέν χάνεται κανείς. Γνωρίζει ὁ πιστός ὅτι, «ἐάν τε οὖν ζῶμεν ἐάν τε ἀπο­θνῄσκωμεν, τοῦ Κυρίου ἐσμέν» (Ρωμ. ιδ΄ 8). Καί ἐδῶ στήν Ἐκκλησία καί ἐκεῖ στήν Ἐκκλησία. Καί ἐδῶ κοντά στόν Χριστό καί ἐκεῖ πάνω κοντά στόν Χριστό.

Τό μεγάλο προνόμιο τῆς δικῆς μας πίστεως εἶναι τό ὅτι ὁ Ἀρχηγός τῆς πίστεώς μας δέν εἶναι μέσα στόν τάφο. Ὁ τάφος τοῦ Χριστοῦ μας δέν εἶναι γεμάτος ἀπό κόκκαλα. Ὁ Χριστός ἀναστήθηκε καί ἔχουμε τίς ἕνδεκα ἐμφανίσεις Του. Ἐπί τεσσαράκοντα ὁλόκλη­ρες ἡμέρες ἐνεφανίζετο στούς ἀνθρώπους, στούς Ἀποστόλους, στούς μαθητές, γιά νά τεκμηριώ­ση, γιά νά ἐπιβεβαιώση τήν ἀνάστασί Του, γιά νά ἔχουμε καί ἐμεῖς ἐλπίδα πώς μετά ἀπό τόν θάνατο ἔρχεται ἡ ἀνάστασις, ἡ ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀνάστασις ἡ δική μας. 

* * *

Κάναμε κι ἐμεῖς ἐφέτος τό δικό μας Πάσχα. Βγήκαμε ἀπό τήν γῆ τῆς σκλαβιᾶς; Ζοῦμε ἐλεύθερα; Κόψαμε τά σχοινιά τῆς ἁμαρτίας; Πετάξαμε τήν ταφόπετρα τῶν παθῶν;

Γιατί, ἀδέλφια μου, πρέπει νά τό ὁμολογήσουμε, ἔχουμε ἕναν τάφο μέσα μας. Εἶναι ὁ τάφος τῶν παθῶν μας. Ἐ­κεῖ μέσα εἴμαστε ἀκόμη. Πόσες φορές τά πάθη δέν μᾶς κρατοῦν μέσα στά μνήματά μας, στά μνημούρια μας; Πρέπει νά κυλήσουμε τήν ταφόπλακα, νά πάρουμε τήν ἀπόφασι καί νά ποῦμε: Τό ἐφετεινό Πάσχα θά εἶναι καί γιά μένα σωτήριο, θά εἶναι λυτρωτικό, θά εἶναι «Πάσχα τό πύλας ἡμῖν τοῦ Παραδείσου ἀνοῖξαν».

Ὁ Χριστός μᾶς ἄνοιξε τίς πύλες τοῦ Παραδείσου. Νίκησε τόν θάνατο, καί ἐμεῖς τώρα ἔχουμε τήν χάρι, τήν δύναμι, τήν θέλησι καί τήν ἀπόφασι νά περ­πατοῦμε μέσα στό φῶς, μέσα στήν ἀλήθεια, μαζί μέ τόν ἀναστημένο Χριστό. Ἡ σκέψις ὅλων πρέπει νά στραφῆ πρός τήν κατεύθυνσι αὐτή, ὥστε τό ἐφετεινό Πάσχα νά εἶναι μυστικόν, Πάσχα λυτρωτικό. Λύτρωσις σημαίνει ὅτι κόβουμε τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί ἀναστημένοι μέ τόν Χριστό προχωροῦμε τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς μας.

Ὅλοι μας ἔχουμε πάθη καί ἀδυ­ναμίες. Ὅλοι μας ζοῦμε, πολλές φορές, στήν σκλαβιά τοῦ Φαραώ. Ἔχουμε ἕ­ναν δυνάστη: εἶναι ὁ θυμός, εἶναι ἡ ὀργή, εἶναι τό μῖσος, εἶναι ἡ ἐκδίκησις, εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια, εἶναι ἡ ἐκδικητικότητα, εἶναι οἱ ἐγωϊστικές διαθέσεις, εἶναι τό πάθος τῆς χαρτοπαιξίας, εἶναι τό πάθος τοῦ ἀλκοολισμοῦ, εἶναι τό πάθος τῆς φιλαργυρίας…

Ὅλοι μας ἔχουμε πάθη. Μερικοί τά κάνουμε καί ὑπερσιτισμό καί αὐτά μεγαλώνουν. Καί ὅταν ἕνα πάθος μεγαλώση, τότε αἰχμαλωτίζει ὅλον τόν ψυχικό μας κόσμο. Καί βλέπετε ἕναν γίγαντα, δοῦλο τοῦ πάθους τοῦ ἀλκοολισμοῦ, νά χάνεται μέσα στήν ζωή αὐ­τή καί ἐνῶ εἶναι γίγαντας νά γελοιο­ποιῆται καί νά μήν μπορῆ νά ἀξιοποιήση τίς διανοητικές καί τίς σωματικές του δυνάμεις.

* * *

«Πάσχα μυστικόν, Πάσχα παν­σεβάσμιον, Πάσχα Χριστός ὁ λυτρωτής».

Ἡ διακαινήσιμος ἑβδομάδα πού διανύουμε, θεωρεῖται ὡς ἡμέρα μία, καί ὅσοι ἐκ τῶν πιστῶν ἔχουν τήν εὐλογία ἀπό τόν πνευματικό τους μποροῦν, ἀνεξαρτήτως νηστείας, νά κοινωνοῦν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Μᾶς δίδεται ἀ­κόμη ἕνα προνόμιο. Ἄς τό χρησιμοποι­ήσουμε γιά τό καλό μας, γιά τόν ἁγιασμό μας, γιά τήν καινούργια βιοτή, γιά τήν καινούργια τήν ζωή, γιά τή φωτισμένη ζωή, γιά τήν λαμπρή ζωή, γιά τήν ἁγία ζωή.

Μέ τόν λυτρωτή μας Χριστό νά πορευώμαστε καί ἐμεῖς πρός Ἐμμαούς καί νά ἀπολαμβάνουμε τά ἀγαθά τῆς ἀναστημένης ζωῆς πού ἔφερε ὁ Χριστός ἐ­δῶ πάνω στήν γῆ. Ἀμήν.

Πηγή: Ἀπό τό βιβλίο «Προσκυνοῦμέν Σου τά Πάθη Χριστέ» τοῦ Ἀρχιμ. Θεοφίλου Ζησοπούλου, ἐκδόσεις Ὀρθοδ. Χριστ. Ἀδελφ. ΛΥΔΙΑ.