Βαρύ τό βιβλίο τῆς ἑλληνικῆς Ἱστορίας. Βαρύ κι ἀσήκωτο, πραγματικά. Δυσκολονόητο, γεμάτο ἔννοιες ἀκατανόητες, ἔννοιες πού ὁ νοῦς τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου ἀδυνατεῖ νά συλλάβη.
Δύσπεπτο τό βιβλίο τῆς ἑλληνικῆς Ἱστορίας. Δέν μαθαίνεται, δέν ἀφομοιώνεται. Ἔντονη δυσπεψία, δυσφορία καί ἐνοχλήσεις προκαλεῖ, ὄχι βέβαια στά ἀθῶα παιδιά, ἀλλά στούς «νηπιάζοντας ταῖς φρεσίν» ἐνήλικες «Ἕλληνες». Στούς «Ἕλληνες» οἱ ὁποῖοι, ἀλλάζοντας τά σημεῖα τῆς στίξεως, διέγραψαν τό θαυμαστικό –πού αὐθόρμητα πρόσθεσε ἡ Οἰκουμένη στό τέλος κάθε σελίδος τῆς ἑλληνικῆς Ἱστορίας– καί τό ἀντικατέστησαν μέ ἕνα ἐπιπόλαιο, χθόνιο ἐρωτηματικό. Ἀποτέλεσμα; νά κερδίσουν τά δικά τους σημεῖα στίξεως: «Ἕλληνες», πλέον ἐντός εἰσαγωγικῶν.
Βαρύ καί δυσκολονόητο τό βιβλίο τῆς ἑλληνικῆς Ἱστορίας, γιά ὅλους αὐτούς. Δέν βρίσκουν λογική, δέν βρίσκουν τήν αἰτία συγγραφῆς του, δέν βρίσκουν συνοχή. Γιά νά μήν παιδεύωνται λοιπόν –καί παιδεύουν– ἀποφασίζουν, ἐξ ὀνόματος ὅλης τῆς Φυλῆς, νά σκίσουν κάποιες σελίδες, νά μουντζουρώσουν κάποιες ἄλλες, νά προσθέσουν «ἐνδιαφέροντα» στοιχεῖα, νά ἀφαιρέσουν τά «περιττά».
Ἀλλοίμονο, Ἑλλάς! Δέν σέ κατάλαβαν τά παιδιά σου. Δέν κατανόησαν τί κατέθεσες στίς δέλτους τῆς Ἱστορίας. Δέν ἔμαθαν τίς λέξεις ἡρωισμός, παλληκαριά, αὐτοθυσία, πατριωτισμός, πίστις, ἐλευθερία, ἀντρειοσύνη.
Γεμάτο βαρύγδουπες, ἄγνωστες λέξεις τό βιβλίο σου, πῶς νά τό σεβαστοῦν; Καί πῶς νά ἀντέξουν τό βάρος του ἀναστήματα μικρά; Τέτοιο βιβλίο θέλει λεβέντες νά τό κουβαλοῦν, νά τό κρατοῦν μέ εὐλάβεια, σάν Ἅγια Παρακαταθήκη τῶν προγόνων.
Τέτοιο βιβλίο, γραμμένο μέ αἷμα μαρτυρικό, θέλει παλληκάρια νά τό διαβάσουν καί νά καταλάβουν τίς μοναδικές στήν ἀνθρωπότητα, πρωτόγνωρες στήν Ἱστορία ἔννοιές του.
Μήν κλαῖς, Ἑλλάς, γι’ αὐτούς πού σκίζουν.
Μήν κλαῖς γιά τούς λίγους πού σβήνουν.
Δάκρυζε μόνο ἀπό χαρά, γιατί ἡ Φυλή σου, πού μέσα, βαθειά στά φυλλοκάρδια της κουβαλᾶ τήν Ἱστορία σου, εἶναι ἕτοιμη νά καταθέση τό δικό της ἐρυθρό μελάνι, γιά νά συμπληρώση, ἄν χρειασθῆ, τίς λευκές σου σελίδες…
Πηγή: Περιοδικό «Ἁγία Λυδία» τεῦχος 421, Μάρτιος 2008.
