Ένας ηλικιωμένος σοφός καθόνταν στην άκρη του δρόμου, με κλειστά τα μάτια και τα χέρια στα γόνατά του. Ξαφνικά η προσευχή του διακόπηκε από την τραχεία φωνή ενός πολεμιστή σαμουράι.
-Εσύ γέρο, δίδαξέ με για τον ουρανό και την Κόλαση.
Άνοιξε σιγά σιγάτα μάτια του. Ο σαμουράι στεκόνταν εκεί ανυπόμονος, όλο και πιό εκνευρισμένος από την σιωπή του.
-Θες να μάθεις τα μυστικά του Ουρανού και της Κόλαση; Εσύ που είσαι τόσο ατημέλητος, με χέρια και πόδια γεμάτη λάσπη. Που τα μαλλιά σου είναι αχτένιστα, η ανάσα σου βρώμικη και το σπαθί σου σκουριασμένο.
Ο σαμουράι ξεστόμισε μία βρισιά. Τράβηξε το σπαθί του και το ύψωσε πάνω από το κεφάλι του σοφού. Το πρόσωπό του ήταν κατακόκκινο και οι φλέβες στο λαιμό του είχαν πεταχτεί έξω.
-Αυτό είναι Κόλαση, είπε ο γέρος ήρεμα, καθώς το σπαθί άρχισε να κατεβαίνει.
Ο σαμουράι εντυπωσιάστηκε από αυτόν τον άνθρωπο, που τόλμησε να κινδυνέψει την ίδια του την ζωή για να του δώσει ένα τέτοιο μάθημα. Τα μάτια του γέμισαν από δάκρυα ευγνωμοσύνης.
Και αυτό, είπε ο σοφός είναι ο Ουρανός.
Ο Χριστός με την αναγέννηση βγάζει κάθε κακία και πικρία από την καρδιά μας, και τότε όλος ο Παράδεισος φέγγει μέσα μας. Και τότε γινόμαστε κατάλληλοι για τη Βασιλεία Του.
