Τοῦ Μιλτιάδη δέν εἶν’ ὁ στρατός,
οἱ τριακόσιοι δέν εἶν’ τοῦ Λεωνίδα,
πού ὀρθωθῆκαν γιά σένα, Πατρίδα,
σάν ἐφάνηκε σμῆνος ὁ ἐχθρός.
Σαλαμίνας δέν εἶν’ τά νερά
κι οὔτε ὁ κάμπος ἐδῶ Μαραθώνα,
σέ θεϊκό πού μετριόταν ἀγῶνα
χίλιους μ’ ἕνα παιδιά ἡρωικά.
Τοῦ Εἰκοσιένα δέν εἶν’ κλεφτουριά,
πού διαβαίνει βουνά καί λαγκάδια
καί σκορπᾶ τῶν ἐχθρῶν τά κοπάδια,
ὡσάν τ’ ἄχυρα ἐμπρός στό βοριά.
Εἶν’ τῆς Πίνδου αὐτά τά βουνά,
Ἀργυρόκαστρο, Ἅγιους Σαράντα,
Κορυτσά, τά παιδιά τοῦ Σαράντα
στά χαρίζουν, πετράδια τρανά.
Πολεμάει ἡ καινούργια γενιά,
κι ὦ Ἑλλάδα, γιά ἰδές, ὅλ’ ἡ πλάση
τόσες δόξες σου πάει νά ξεχάση
στοῦ Σαράντα το θάμα μπροστά.
Ὦ Μητέρα –Πατρίδα γλυκιά–
τόση δόξα παλιά πιά σοῦ φτάνει,
νά τ’ ὁλόδροσο δέξου στεφάνι,
πού σοῦ πλέκει ἡ καινούργια ἡ γενιά.
Ἰωάννα Μπουκουβάλα
