«Ἄφετε τά παιδία…». Παράκλησις καί ἐπιταγή τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ στούς γονεῖς. Ἀφῆστε τα νά ’ρθοῦν κοντά μου. Μήν βάζετε ἐμπόδιο τό χῶμα ἀνάμεσά μας. Κοντά μου θά βροῦν τόν ἀληθινό πλοῦτο.
Ἀφῆστε τα, μήν βάζετε ἐμπόδιο τήν μόρφωσι στό χτίσιμο τοῦ χαρακτῆρος τους. Κοντά μου θά βροῦν τήν ἀληθινή σοφία. Μήν βάζετε ἀνάμεσά μας τά ἀγαθά τῆς πεπερασμένης γῆς. Κοντά μου θά βροῦν τήν ἀπεραντοσύνη τοῦ οὐρανοῦ.
Ἀφῆστε νά κολυμπήσουν μέσα στό θεῖο θέλημα, γιά νά βροῦν στόχους, νά βροῦν νόημα, νά νοιώσουν πώς ἀξίζει νά ζοῦν. Θά τούς πλαταίνω τήν καρδιά, νά ξεφύγουν ἀπό τόν ἀσφυκτικό κλοιό τοῦ «ἐγώ», γιά νά γίνουν φωτάκια μικρά, πού θά διαλύουν μέ τήν ἀγάπη τους τά σκοτάδια τοῦ ἀτομισμοῦ. Θά τούς ἀνοίξω τίς σφιγμένες γροθιές, γιά νά ἁπλώνουν τά χέρια τους σέ προσφορά καί δημιουργία.
Ἀφῆστε τά παιδιά νά ’ρθοῦν κοντά μου, «ἵνα ζωήν ἔχωσι καί περισσόν ἔχωσιν». Ἐπειδή μακριά ἀπό ἐμένα καραδοκεῖ ὁ θάνατος. Κοντά μου θά μάθουν νά σέβωνται, νά εὐγνωμονοῦν, νά συγχωροῦν, νά ἐργάζωνται. Κοντά μου θά βροῦν λιμάνι, θἄχουν ἀντοχές, θἄχουν ἀποκούμπι, θἄχουν δυνάμεις. Δέν θά πνιγοῦν στίς τρικυμίες, δέν θά παρασυρθοῦν στίς καταιγίδες. Θἄχουν ἀντιστάσεις, θἄχουν χαρές.
Ἀπό τό βιβλίο «Τί εἶναι τό παιδί; Μιά ζωγραφιά τοῦ Παραδείσου!», τοῦ Ἀρχιμ. Θεοφίλου Ζησοπούλου.
