Στό σκοτάδι τῆς γῆς, καί τῆς ἄδειας ζωῆς
γέμισε τήν καρδιά μου μ’ ἐλπίδα.
Κάποια μέρα στό δρόμο γιά τούς Ἐμμαούς,
πῶς γαλήνεψες τήν καταιγίδα!
Ποιός εἶσαι ἐσύ πού ὅλος φῶς
ἦρθες νά γίνεις οὐρανός
καί νά γλυκάνεις τήν κατάπικρη ψυχή μας;
Στῆς μοναξιᾶς τόν πυρετό
νά γίνεις χάδι στοργικό
πού δρόσισε αὐτήν τήν παγωμένη γῆ μας.
Ποιός εἶσαι ἐσύ πού ὅλος φῶς
ἦρθες νά γίνεις οὐρανός
καί νά γλυκάνεις τή κατάπικρη ψυχή μας;
Ὁ λόγος Σου θεία πνοή,
ἥλιος ἡ ἅγια Σου μορφή
πού μίλησε τόσο γιά τήν Ἀνάστασή μας.
Φίλε τῆς σιωπῆς, τῆς γλυκειᾶς προσμονῆς
τοῦτο τό δειλινό μήν μ’ ἀφήσεις.
Ἡ καρδιά μου φτωχή κι ἡ νυχτιά σκοτεινή
ἔλα μεῖνε ἐδῶ νά δειπνήσεις.
Ποιός εἶσαι ἐσύ...
