Ἄλλα ἐμπόδια στήν διάπλασι τοῦ χαρακτῆρος εἶναι ἡ ἀνήσυχη ζωή, ἡ ὑπερβολική βιασύνη, πού χαρακτηρίζει τήν ἐποχή μας ἰδιαίτερα, ἡ ποικιλία τῶν ἐντυπώσεων, πού διαδέχονται μέσα μας ἡ μιά τήν ἄλλη καί πού δέν εἶναι καθόλου ἐξυπηρετικές γιά μιά συντονισμένη ἐργασία. Ἆ! Εὐτυχής εἶναι ὁ νέος, πού –προπαντός– ἀφιερώνει κατά τό δυνατόν τόν περισσότερο χρόνο του στό μεγάλο ἔργο τῆς προσωπικῆς του πνευματικῆς ἀναπτύξεως, ὁ νέος πού μπορεῖ νά διαθέτη μερικές στιγμές ἀπό τήν βραδυνή προσευχή του, γιά νά ρίξῃ τήν ματιά του στά κατάβαθα τῆς ψυχῆς του καί νά ἐλέγξη, ἄν ἀνεπιθύμητα μόρια, σπέρματα τοῦ κακοῦ, δηλαδή πέτρες τῆς ἁμαρτίας, ἔχουν κολλήσει στό ἀκριβό κρύσταλλο τῆς ψυχῆς του...
Ἐκεῖνος πού ἀφήνεται νά παρασύρεται ἀπό τό ρεῦμα, χωρίς καμμιά φροντίδα, ποτέ δέν θά ἰδῇ τόν πραγματικό ἑαυτό του. Πόσο οἰκτρό εἶναι νά σκέπτεται κανείς, ὅτι πολλοί μαθητές ξέρουν καλά τήν χώρα τῆς Ἀλάσκας, ἀναφέρουν ἀλάνθαστα τά ὀνόματα τῶν παραποτάμων τοῦ Γιάν-τσε-Κιάγκ, ἀλλά δέν ξέρουν καθόλου τήν ἴδια τήν ψυχή τους! Διότι, ἄν τήν ἤξεραν, θά αἰσθανόντουσαν φρίκη βλέποντας τίς περιπλοκάδες πού πνίγουν τά δένδρα τῆς ζωῆς του, καί τά ἁρπακτικά ἄγρια θηρία –πού δέν εἶναι ἄλλα ἀπό τά ἀχαλίνωτα πάθη τους– νά τρέφωνται ἀπό τό ἴδιο τους τό αἷμα καί νά πολλαπλασιάζωνται μέσα στό παρθένο δάσος τῶν ἀτάκτων σκέψεών τους. Οἱ νέοι αὐτοί συχνά θά ὑποχρεωθοῦν νά πληρώσουν ἀπό τά κεφάλαια τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς του τήν ἀμεριμνησία τῆς νεότητάς τους. Οὔτε ὡς ἔφηβοι θά εἶναι ἀνεξάρτητοι. Τά κύματα τῶν ὑλικῶν τους συμφερόντων, τῶν πολύ ἀνθρωπίνων ἀπόψεων καί τῶν παθῶν του, ἀδιάκοπα θά τούς ρίχνουν ἐπάνω στούς βράχους τῆς ἁμαρτίας καί θά τούς κλωθογυρίζει ὅπως στροβιλίζει ὁ ξαφνικός φθινωπορινός ἄνεμος τά νεκρά φύλλα. Φύλλα τοῦ φθινοπώρου στόν ἀνεμοστρόβιλο! Ψυχές νεκρῶν φύλλων!
(Από το βιβλίο του Tihamer Toth, Ἡ πιό ὑπέροχη νίκη).
