Τό παλάτι τῆς ψυχῆς

Κάποτε, οἱ ἄγγελοι ἔχτιζαν ἕνα μικρό παλατάκι μέ χρυσᾶ καί ἀσημένια τοῦβλα. Ξαφνικά σταμάτησαν τήν οἰκοδομή στήν μέ­ση καί ἄρχισαν νά κλαῖνε.

῞Ενας Ἅγιος, πού τούς παρατηροῦσε, βρέθηκε σέ μεγάλη ἀπορία.

– Γιατί σταματήσατε τό χρυσό τό σπίτι στά μισά, καί γιατί κλαῖτε; ρώτησε.

Καί οἱ ἄγγελοι ἀπάντησαν:

– Σταματήσαμε τήν οἰκοδομή, γιατί ἡ ψυχή, γιά τήν ὁποία χτίζαμε τό παλατάκι, ἔκανε μιά μεγάλη ἁμαρτία.

Τί κρῖμα! Μιά ψυχή ἁμάρτησε καί τόσοι ἄγγελοι θρηνοῦνε. Τί κρῖμα! ῎Εχασε τό παλά­τι ἐπάνω στόν οὐρανό.

῎Ω! Καί ἄν σκεπτώμαστε, τί χάνουμε κάθε φορά πού ἁμαρτάνουμε, ποτέ δέν θά κάναμε τήν ἁμαρτία, γιατί οἱ ἄγγελοι θρηνοῦν οἱ οὐρανοί πενθοῦν καί τό παλάτι τῆς αἰώ­νιας εὐτυχίας μένει στά μισά καί πάντα ἀτελείωτο.


Πηγή: Ὅταν θέλεις νά ξεκουράζεσαι, τοῦ Ἀρχιμ. Θεοφίλου Ζησοπούλου, τεῦχος 1ο.