Ἡ θάλασσά μας... Εἰδυλλιακή, πανέμορφη, ζηλευτή. Μοναδικές στόν κόσμο οἱ ἀκτές της. Κι ὅμως οἱ Ἕλληνες πνίγονται...
Ἡ Παιδεία μας... Πλούσια, ζηλευτή, μέ ρίζες πού χάνονται μέσα στούς αἰῶνες, φωτοδότρα τῆς Εὐρώπης, καύχημα τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ. Κι ὅμως οἱ Ἕλληνες μένουν ἀμύητοι... Δέν μαθαίνουν νά κολυμποῦν στά δροσερά νερά της. Ἀδυνατοῦν νά φτάσουν στά βάθη της, γιά νά ἀνακαλύψουν ἐκεῖ τά μαργαριτάρια καί τούς ἄλλους ἀμύθητους θησαυρούς της.
Σάν τήν θάλασσά μας κι ἡ Παιδεία μας. Γιά νά πλανᾶται τό ἴδιο ἐρωτηματικό πάνω καί ἀπό τίς δυό εἰδήσεις:
-Τόσοι πολλοί πνιγμοί σέ μιά θαλασσινή χώρα...!
-Τόσοι πολλοί ἀμαθεῖς στήν κοιτίδα τῆς ἀνθρώπινης διανόησης...!
Δέν τήν γνωρίσαμε τήν θάλασσα. Δέν μάθαμε τά μυστικά της. Δέν σεβαστήκαμε τούς νόμους της. Κι ἐκείνη, ἄψυχη, κατάπιε τά παιδιά μας.
Μά καί τήν Παιδεία μας, πόσο τήν γνωρίσαμε; Θαρρεῖς κι ὕψωσαν οἱ ἀπάτριδες συρματοπλέγματα, γιά νά μᾶς κρατήσουν μακριά ἀπό τό θησαυροφυλάκιό της.
Ἄτεχνη, στερημένη κάθε χάρης κι ὀμορφιᾶς στέκει ἡ γλώσσα, ροῦχο πού μάζεψε στό πλύσιμο ἡ Ἱστορία, κονιορτοποιημένα τά ἤθη τοῦ Γένους. Καί τό Εὐαγγέλιο ταμπού.
Μόνη ἐλπίδα οἱ δάσκαλοι. Γιά νά ἀναλάβουν τόν ρόλο τοῦ ἡγέτη, τοῦ καπετάνιου, τοῦ ναυαγοσώστη, τοῦ ἥρωα. Γιά νά γίνουν τό ἀνάχωμα στόν χείμαρρο τῆς ἀπαιδευσιᾶς. Γιά νά ὁδηγήσουν τά ἑλληνόπουλα ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἀμορφωσιᾶς στό φῶς τῆς γνώσης καί τῆς ἀλήθειας, στό φῶς τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ Πολιτισμοῦ.
Σεβαστοί μας δάσκαλοι, ξεκινῆστε καί πάλι τόν ἡρωικό σας ἀγώνα. Ἄς μήν γίνει ἡ Παιδεία μας σάν τήν θάλασσά μας, μιά ὄμορφη ἀλλά ἄγνωστη κι ἀνεξημέρωτη δύναμη. Ἄς γίνει βίωμα καί κτῆμα τῶν παιδιῶν μας. Κατάκτηση πού θά εὐρύνει τούς ὁρίζοντές τους, θά ἀνοίξει τά μάτια τους, θά ὑψώσει τό φρόνημά τους.
Τό ἀξίζει ἡ Παιδεία μας. Τό ἀξίζουν καί τά παιδιά μας.
Πηγή: Περιοδικό «Αγία Λυδία», τεῦχος 486, Σεπτέμβριος 2013.
