Ἔβγα λίγο ἀπό τή νύχτα τῆς περηφάνειας πού σέ σκεπάζει καί θά λάμπει μπροστά σου τό γλυκό φῶς τῆς ταπείνωσης· καί θά νοιώσεις χαρά μεγάλη κ’ ἡσυχία βλογημένη. Πόθησε νά κλάψεις καί νά πικραθεῖς, καί τότε θά καταλάβεις ἀπό ποῦ βγαίνει ἡ ἀληθινή χαρά. Μή φυλάγεσαι ὁλοένα ἀπό τά λυπηρά, γιατί δέ θά νοιώσεις ἀληθινή παρηγοριά. Ἔχε παντοτεινά στό νοῦ σου πώς σήμερα εἶσαι καί αὔριο δέν εἶσαι σ’ αὐτόν τόν κόσμο, καί θά ταπεινωθεῖς.
Φ. Κόντογλου
