Ἡ ἀνθρώπινη ζωή εἶναι μιά ἀσταμάτητη ἐναλλαγή χαρᾶς καί λύπης. Γιά πολλούς ἀπό μᾶς περισσότερες ἀπό τίς φωτεινές εἶναι οἱ μαῦρες μέρες. «Ὁ λέγων ὅτι ζῇ, λέγει ὅτι ὑποφέρει».
Στή ζωή τοῦ νέου ὑπάρχουν φυσικά δυσκολίες, δοκιμασίες πολύ ἤ λίγο σκληρές, ἀτυχήματα, λάθη, ἀσθένειες, θλίψεις φυσικές καί ἠθικές. Ἀλλά καλλίτερα φανερώνεται ὁ χαρακτῆρας του μέ τόν τρόπο, πού δέχεται τά χτυπήματα αὐτά.
Συνήθως οἱ φτωχοί βλέπουν με φθόνο τους πλουσίως καί οι φτωχοί μαθηταί τό ἴδιο αἰσθάνονται γιά τούς εὐπόρους συντρόφους των. Δέν σκέπτονται, ὅτι ὁ καθένας σ’ αὐτόν τόν κόσμο ἔχει ἔτσι ἤ ἀλλιῶς τά βάσανά του.
Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, πού σφίγγουν τήν γροθιά τους μέ μανία καί βλασφημοῦν τήν τύχη τους στήν ὥρα τῆς θλίψεως. Οἱ ψυχές τους δέν εἶναι, παρά σκιές. Ἄλλοι σκύβουν τό κεφάλι· κρύβουν τόν θάνατο στά στήθη τους· κλαῖνε τήν μοῖρα τους· ἀνίκανοι παραδίνονται στά γεγονότα. Ἔχουν ἀσθενικές ψυχές. Ὑπάρχουν ἄλλοι ἀκόμη πού ἄν καί πονοῦν στήν ὥρα τῆς δοκιμασίες ἤ τῆς ἀρρώστειας, ἄν καί κλαῖνε τόν θάνατο μιᾶς ἀγαπημένης ὑπάρξεως, ὅμως γνωρίζουν, ὅτι τό νά ὑπομένῃ κανεῖς τόν πόνο μέ ἀνδροπρέπεια εἶναι τό καλλίτερο καμίνι, πού σφυρηλατεῖ τό ἀτσάλι τοῦ χαρακτῆρος. Μπορεῖ νά εἶναι κανείς ταυτοχρόνως φτωχός κι’ εὐτυχισμένος μέ ἀσθενικό σῶμα καί δυστυχισμένος μέ σιδερένια ὑγεία. Μπορεῖ νά εἶναι τυφλός καί εὔθυμος συγχρόνως, ὅπως μπορεῖ νά εἶναι καί δυστυχισμένος μέ ἀετίσια βλέμματα. Τό πᾶν ἐξαρτᾶται ἀπό τόν τρόπο, πού ἀφήνουμε νά ἐνεργῇ στήν ψυχή μας ὁ πόνος. Χρησιμοποίησε, παιδί μου, τοῦτο τόν τρόπο γιά τήν διάπλασι τοῦ χαρακτῆρος σου. Νά θυμᾶσαι πάντοτε, ὅτι ὁ πόνος πού μέ ὑπομονή ὑποφέρομε, αὐξάνει τήν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, ὁ μικρός μεγαλώνει, ὁ ταπεινός ὑψώνεται, κι ἐκεῖνος πού νικᾶ μέσα του τόν πόνο γίνεται ἰσχυρότερος, καί μέ μιά λέξι, ὁ πόνος που ὑποφέρομε μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ κάνει ἁγνότερη τήν ψυχή καί εὐγενέστερο τόν χαρακτῆρα.
Ὁ πίνακας ἑνός ζωγράφου ἔχει πάντα τό φῶς του καί τίς σκιές του. Μά τό ταλέντο τοῦ καλλιτέχνου βρίσκεται ἀκριβῶς στήν συγχώνευσι τῶν δύο τούτων ἀντιθέσεων καί στό νά σχηματίση ἀπ’ αὐτές τήν σύνθεσι τοῦ ὡραίου. Καί ὁ οὐράνιος πατέρας μας, ὁ Θεός, γνωρίζει τίς δυσχέρειές μας. Αὐτός παρεχώρησε, ὥστε νά μᾶς συμβῆ τό τάδε κακό. Ἕνα τέτοιο κακό εἶναι μέρος τοῦ σχεδίου του γιά μᾶς. Καί ποιό εἶναι τό σχέδιο τοῦτο; Καί πῶς μποροῦμε νά τό μάθωμε μέ τόν περιωρισμένο ἀνθρώπινο νοῦ μας; Μᾶς τιμωρεῖ γιά περασμένες ἁμαρτίες; Θέλει νά μᾶς κάνη πιό δυνατούς στό μέλλον; Νά μᾶς ἐξαγνίση; Νά μᾶς κάνη πιό σοβαρούς; Θέλει νά μᾶς δώση εὐκαιρίες ν’ ἀποταμιεύσωμε ἀξιομισθίες; Δέν ξέρομε. Ἀλλά ὑπάρχει κάτι, πού τό ξέρομε: Ἡ ψυχή μας πρέπει νά βγῆ ἀπό τό καμίνι τοῦ πόνου ἁγνότερη, σοβαρώτερη, μέ μιά λέξι καλλίτερη.
Ὅταν πονῆς νά θυμᾶσαι τά λόγια τοῦ βαρώνου J. Eotvos «Οἱ δοκιμασίες τῆς ζωῆς δέν εἶναι δυνατόν νά συντρίψουν ἐκεῖνον, πού ξέρει νά διατηρῇ μέσα στά ἄγρια βάσανα τήν ἐμπιστοσύνη πρός τήν Θεία Πρόνοια». Καί προσευχήσου μαζί του ὁλόψυχα: «Κύριε, δῶσε στούς ἄλλους εὔκολους δρόμους, ὅπου νά βαδίζουν χωρίς ἐμπόδια. Δόσε τους τ’ ἀγαθά, πού ἐπιθυμοῦν. Ἀλλά γιά μένα ζητῶ ἀπό Σέ δύσβατο δρομάκι, ὅμως μέ θέα ὡραία, πού νά ὁδηγῆ ὁλοένα καί ψηλότερα, καί νά μπορῶ νά περπατῶ μέ τήν βεβαιότητα, ὅτι δέν θά πλανηθῶ».
Πηγή: Τihamer Toth «Ἡ πιό ὑπέροχη νίκη».
