Ὅλοι μας ψάχνουμε γιά ’κεῖνο τ’ ἀστέρι
πού θά μᾶς φέρει κοντά στόν Χριστό…
Μήπως τό εἴδαμε μικρά παιδιά,
Ἄλλοι τό φύλαξαν μές στήν καρδιά τους,
σάν μιά γλυκειά, οὐράνια ἀνταύγεια,
ἄλλοι διέσχισαν βουνά καί λαγκάδια
κι ἄλλοι ἀνέβηκαν, ἀσκητές, σ’ ἐρημιές,
γιά νά βροῦνε τή λάμψη του στίς προσευχές.
Στήν πορεία τό χάνουμε, μά ἐκεῖνο ἐπιμένει
νά φωτίζει παρήγορα καί νά διώχνει σκιές,
κι οἱ ἀρνητές, κι ἄς τό κρύβουνε, κι αὐτοί
γιά ἕνα φῶς πώς διψᾶνε,
κουρασμένοι στό διάβα τους, τίς νυχτιές ’μολογᾶνε:
Ἦταν φῶτα, χίλια φῶτα,
μά δέν ἤτανε τό φῶς...
Ὅλοι ψάχνουν γιά κεῖνο τ’ ἀστέρι
πού θά φέρει τό βῆμα τους κοντά στόν Χριστό·
θά ’ναι ἡ πίστη ἡ ἀσάλευτη, ἡ ἐλπίδα πού χαίρει
ἡ ἀγάπη θά ’ναι ἡ πλατύχωρη πού τά πάντα ὑπομένει,
μιά θλίψη θά ’ναι ἀβάσταχτη πού ἀνάσταση φέρνει,
οἱ ἀγῶνες γιά λύτρωση ἀδελφῶν ἐλαχίστων,
οἰ θυσίες γιά τό ἄγγελμα τό χαρμόσυνο; ―Ναί!
Τό Εὐαγγέλιο κρατώντας τοῦ Χριστοῦ μας στό χέρι,
θά τό δοῦμε τό ἀνέσπερο, τό γλυκύτατο ἀστέρι
Γιάννης Πατσώνης
Πηγή: Περιοδικό «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», τεῦχος 466, Δεκέμβριος 2011.
