Μπροστά μου ἕνας σκοπός. Μεγάλος. Ὑψηλός. Δυσκολοκατόρθωτος. Μά ἡ θέλησίς μου τεράστια. Οἱ δυνάμεις μου –τό νοιώθω– ἀρκετές. Ἆραγε θά τά καταφέρω; Ἡ ἀπάντησις εἶναι· Ὄχι! Καί αὐτό, γιατί οἱ παράγοντες τῆς ἐπιτυχίας δέν εἶναι μόνον αὐτοί πού ἡ δική μου λογική ὑπολογίζει. Ὑπάρχει καί κάτι ἀκόμη. Ἕνας παράγοντας σοβαρότερος, ἰσχυρότερος, καθοριστικότερος ἀπό τήν διάθεσι καί τίς δυνατότητές μου. Εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἐργασία, χειρωνακτική ἤ πνευματική, προχωρεῖ ὁμαλά, τελειώνει ἄνετα καί γρήγορα.
Ἡ καθημερινότητα, ἡ ρουτίνα, οἱ δύσκολες, σκληρές, ἀνιαρές, καθημερινές, ὑποχρεώσεις σκεπάζονται ἀπό τό πέπλο τῆς γαλήνης, τῆς ἱλαρότητος, τῆς πληρότητος. Ὁ ἄνθρωπος νοιώθει γεμᾶτος, νοιώθει ὄμορφα ὅ,τι κι ἄν κάνη, ὅ,τι κι ἄν τοῦ κάνουν. Δέν φοβᾶται τήν ἐπίθεσι, δέν ἀγωνιᾶ νά ἀμυνθῆ, δέν ἀγχώνεται νά διαφυλάξη τό κῦρος του. Καί αὐτό, ὄχι γιατί ἔχει μεγάλη πίστι στόν Θεό. Ἴσως ἡ πίστις του νά εἶναι πολύ-πολύ μικρή καί ἀσθενική. Ὅμως, ἡ ἀγαθή του διάθεσις, ἡ ταπείνωσίς του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἑλκύουν τήν θεία Χάρι, καί ἔτσι ὁ ἄνθρωπος αὐτός θωρακίζεται, φωτίζεται, ζεῖ τόν οὐρανό ἐδῶ κάτω στήν γῆ.
Ἀλλά τήν μεγαλύτερη πληρότητα τήν νοιώθει ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ, ὅταν προσεύχεται. Ἀναζητᾶ τήν ὥρα τῆς προσευχῆς, μέ λαχτάρα προστρέχει στήν ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό, γιατί ἡ ἐπικοινωνία αὐτή εἶναι ὁ σημαντικότερος διάλογος τῆς ζωῆς του, ὁ διάλογος ἀπό τόν ὁποῖο θά λάβη ἀπαντήσεις καί καθοδήγησι γιά ὅλους τούς ἄλλους διαλόγους, γιά ὅλες τίς ἄλλες ἐπικοινωνίες πού θά ἔχη στήν ἀνθρώπινη ζωή του.
Ἡ ἐπικοινωνία του μέ τόν Θεό εἶναι ἄμεση, φέρνει τήν μέγιστη κατάνυξι, φέρνει δάκρυα στά μάτια, δάκρυα καθαρτικά, λυτρωτικά. Τά ἀποτελέσματα τῆς προσευχῆς τά νοιώθει πολύ γρήγορα. Σηκώνεται ἀπό τήν προσευχή ἐνισχυμένος, δυναμωμένος, ἕτοιμος γιά τήν συνέχεια τοῦ ἀγῶνος τῆς ζωῆς.
Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ! Πόσο πολύτιμη στήν ζωή τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου! Πόση προσπάθεια πρέπει νά κάνουμε, γιά νά τήν ἀποκτήσουμε, νά μᾶς συνοδεύη στήν ζωή μας! Καί πόσο δύστυχοι εἴμαστε, ἄν, ἀφοῦ τήν ἀποκτήσουμε, τήν χάσουμε λόγω τῆς ἐπάρσεως ἤ τῆς ἀμετανοησίας μας!
Τότε ἡ δυσθυμία, ἡ μελαγχολία, τό ἄλογο ἄγχος, ὁ ἐκνευρισμός, ἡ ταραχή κυριεύουν τόν ἐσωτερικό μας κόσμο. Καί τό χειρότερο, τό κενό παίρνει τήν θέσι τῆς πληρότητος.
Ἄς ἦταν νά γνωρίσουμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τήν ἐμπειρία τῆς Θείας Χάριτος! Καί ἀφοῦ Τήν ἀποκτήσουμε νά μήν τήν ἀποδιώξουμε ποτέ ἀπό τήν ζωή μας!
Πηγή: Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχιμ. Θεοφίλου Ζησοπούλου, «Γρηγορεῖτε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί», ἐκδόσεις Ο.Χ.Α. «ΛΥΔΙΑ».
