 |
| Πατῆστε ἐπάνω στήν εἰκόνα, γιά νά διαβάσετε ὅλη τήν ἐπιστολή. |
Μακαριώτατε,
Ἀναμφίβολα ὑπάρχει «καιρός τοῦ σιγᾶν, καιρός τοῦ λαλεῖν». Καί τά δύο ὅμως αὐτά στάδια, ἐμεῖς οἱ ἁπλοί μέ τίς μικρές μας δυνάμεις, Ἐσεῖς μέ τίς ἀσυγκρίτως μεγαλύτερες ἤδη τά διεξήλθαμε, ἴσως καί μέ κάποια ἐπιτυχία...
...Συνεπῶς, μετά ταῦτα ἀλλά καί ἕτερα δείγματα ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός, πρόδηλο καθίσταται πώς ὁ καιρός τόσο τοῦ σιγᾶν ὅσο καί τοῦ λαλεῖν ἔχουν παρέλθει ἀλυσιτελῶς καί ἀνεπιστρεπτί. Τί ὅμως, ποιό πράγμα, ποιός καιρός εἶναι ἡ παραπέρα ἐπιλογή μας; Κατά τήν ταπεινή μας κρίση, ἔφθασε πλέον ὁ καιρός τοῦ ΠΡΑΤΤΕΙΝ. Καλά λοιπόν τά λόγια, ἐναργεῖς οἱ περιγραφές τῆς τραγωδίας καί μᾶλλον ἀκριβεῖς οἱ προβλέψεις τῆς ἐπερχομένης συμφορᾶς. Πλήν ὅμως μάταιες, ἀναποτελεσματικές καί - ἐν πάσῃ περιπτώσει - ἐντελῶς ἀδιάφορες καί ἀνώδυνες γιά τούς χειριζόμενους μ’ αὐτόν τόν μοιραῖο τρόπο τίς τύχες τῆς Πατρίδας.
