Ὁ αὐτοκράτωρ τοῦ Βυζαντίου Μαυρίκιος, ρώτησε κάποτε δύο ἀξιωματούχους τοῦ κράτους του, τόν Κάλιστο καί τόν Ἰουστίνο, ἄν μποροῦσε νά πάρη, σάν μονάρχης που εἶναι, τά χρήματα τῶν ὑπηκόων του χωρίς νά λογαριάσει τούς νόμους. Καί ὁ Κάλλιστος, πρῶτος, μέ προθυμία ἀπάντησε, θέλοντας νά κολακέψη τόν αὐτοκράτορα.
– Καί βέβαια μπορεῖτε. Δικοί σας εἶναι οἱ ὑπήκοοι, δικά σας καί τά χρήματά τους.
Ὁ Ἰουστίνος, ἄργησε λίγο νά ἀπαντήσει, ἀλλά μέ σοβαρότητα καί εἰλικρίνεια ἀπάντησε.
– Μεγαλειότατε, τοῦ Ἰουστίνου τά χρήματα μπορεῖτε νά τά πάρετε ὅλα χωρίς νά τόν ἐρωτήσετε, ἀλλά τῶν ὑπηκόων σας δέν μπορεῖτε. Θά διαπράξετε ἀδικία.
Πόσο ὄμορφη εἶναι ἡ γλῶσσα τῆς ἀλήθειας!
Σέ καμιά περίπτωση δέν πρέπει στά πρόσωπα
πού ἀγαποῦμε νά λέμε τά ἀρεστά,
ἀλλά τά ἀληθινά καί ὠφέλιμα.
