Τώρα πού θά φύγω καί θά πάω στά ξένα,
καί θά ζοῦμε μῆνες, χρόνους χωρισμένοι,
ἄφησε νά πάρω κάτι κι ἀπό σένα,
γαλανή πατρίδα, πολυαγαπημένη.
Ἄφησε μαζί μου φυλαχτό νά πάρω,
γιά τήν κάθε λύπη, κάθε τί κακό,
φυλαχτό ἀπ' ἀρρώστεια, φυλαχτό ἀπό Χάρο,
μόνο λίγο χῶμα, χῶμα ἑλληνικό!
Χῶμα δροσισμένο μέ νυχτιᾶς ἀγέρι,
χῶμα βαφτισμένο μέ βροχή τοῦ Μάη,
χῶμα μυρισμένο ἀπ' τό καλοκαίρι,
χῶμα εὐλογημένο, χῶμα πού γεννάει
μόνο μέ τῆς Πούλιας τήν οὐράνια χάρη,
μόνο μέ τοῦ ἥλιου τά θερμά φιλιά,
τό μοσχάτο κλῆμα, τό ξανθό σιτάρι,
τή χλωρή τή δάφνη, τήν πικρήν ἐλιά!
Χῶμα τιμημένο, πὄχουν ἀνασκάψει
γιά νά θεμελιώσουν ἕναν Παρθενώνα,
χῶμα δοξασμένο, πὄχουν ροδοβάψει
αἵματα στό Σούλι καί στό Μαραθώνα,
χῶμα πόχει θάψει λείψαν' ἁγιασμένα
ἀπ' τό Μεσολόγγι κι ἀπό τά Ψαρά,
χῶμα πού θά φέρνη στόν μικρόν ἐμένα
θάρρος, περηφάνια, δόξα καί χαρά!
Θέ νά σέ κρεμάσω φυλαχτό στά στήθια
κι ὅταν ἡ καρδιά μου φυλαχτό σέ βάλη
ἀπό σέ θά παίρνη δύναμη βοήθεια
μήν τήν ξεπλανέσουν ἄλλα ξένα κάλλη.
Ἡ δική σου χάρη θά μέ δυναμώνη
κι ὅπου κι ἄν γυρίσω κι ὅπου κι ἄν σταθῶ,
σύ θέ νά μοῦ δίνης μιά λαχτάρα μόνη:
Πότε στήν Ἑλλάδα πίσω θέ ναρθῶ!
Κι ἄν τό ριζικό μου - ἔρημο καί μαῦρο -
μοῦ 'γραψε νά φύγω καί νά μή γυρίσω,
τό στερνό συχώριο εἰς ἐσένα θἄβρω,
τό στερνό φιλί μου θέ νά σοῦ χαρίσω!
Ἔτσι, κι ἄν σέ ξένα χώματα πεθάνω,
καί τό ξένο μνῆμα θάναι πιό γλυκό
σά θαφτῆς μαζί μου, στήν καρδιά μου ἐπάνω,
χῶμα ἀγαπημένο, χῶμα ἑλληνικό!
Γεώργιος Δροσίνης
