Hμέρα μέ τήν ἡμέρα τό κουβάρι τῆς ζωῆς μας λιγοστεύει διαρκῶς καί ἡ χρυσῆ κλωστή θά φθάση σιγά-σιγά στό τέρμα της. Ναί, ὅταν τό λάδι τῆς ζωῆς μας ἐλαττωθῆ, τότε τό καντήλι σβήνει.
Ρίξε μιά ματιά στόν ἀσπρομάλλη γέροντα. Τό λάδι σώθηκε. Τό φῶς τρεμοσβήνει. Τά πόδια καί τά χέρια παραλύουν. Ἡ δύναμίς του ἐκμηδενίζεται. Ἡ κεφαλή του λευκή, καί μαζί μ’ αὐτήν ἀκολουθοῦν οἱ ἀσθένειες τῆς γεροντικῆς ἡλικίας.
Ἀλήθεια! Τό σκεφθήκαμε καθόλου;
Στήν ἡλικία αὐτή κάποια ἡμέρα θά φθάσουμε ὅλοι μας. Ἡ φυσική νομοτέλεια κυβερνᾶ καί τόν ἄνθρωπο ὅπως καί τόν ἥλιο: Ἀνατέλλει, μεσουρανεῖ, δύει… Τί ἀπογοήτευσι! Γιατί ὅ,τι εἶναι ὡραῖο νά φεύγη γρήγορα; Γιατί ἡ ἐπιστήμη δέν κατάφερε, παρά τίς προσπάθειες πού ἔκανε, νά ἐπιτύχη κάτι σοβαρό καί ἀξιόλογο; Γιατί νά φεύγουν τά νειᾶτα;
Ὅ,τι ὅμως δέν κατώρθωσε ὁ ἄνθρωπος, τό πέτυχε ὁ βασιλεύς τῶν πτηνῶν, ὁ ἀετός. Εἶναι τό πουλί πού ἔχει πολύ ἰσχυρή ὅρασι. Βλέπει πάρα πολύ μακρυά. Δύναται ἀπό χιλιάδες μίλια νά διακρίνη καί τήν μικρή κίνησι τοῦ θύματός του. Εἶναι τό πουλί πού δέν εὐχαριστεῖται στά χαμηλά, στούς κάμπους, ἀλλά στίς κορυφές, στούς αἰθέρας.
Ὁ ἀετός πετᾶ ψηλᾶ, διασχίζει τούς αἰθέρας καί κολυμπᾶ στούς ἀχανεῖς οὐρανούς. Εἶναι τό πουλί πού δέν τρομάζει στήν θύελλα, στήν μπόρα, στήν καταιγίδα, ὅπως τά ἄλλα πουλιά πού τρέμουν καί ζητοῦν τόπο ἀσφαλείας. Ὁ ἀετός ἁπλώνει τίς φτεροῦγες του, περνᾶ πάνω ἀπό τά σύννεφα καί λούζεται στίς χρυσές ἀκτῖνες τοῦ ἡλίου. Εἶναι τό πουλί τῆς ἰσχυρᾶς δυνάμεως πού δέν δέχεται ταπεινώσεις καί ἐξευτελισμούς.
Ἐκεῖνο ὅμως, πού προκαλεῖ περισσότερο τόν θαυμασμό εἶναι τό ἑξῆς:
Λέγεται ὅτι, ὅταν ὁ ἀετός δῆ τίς φτεροῦγες του ν’ ἀσπρίζουν, τά λέπια στά μάτια νά σκεπάζουν τό φῶς καί τό ράμφος νά κυρτώνη -ἔκδηλα σημεῖα τοῦ γήρατος- ἐργάζεται μόνος του γιά τήν ἀνανέωσί του. Ἀναζητεῖ μιά πηγή. Ἐντός τῆς κρυσταλλίνης πηγῆς λούζεται καί ἐν συνεχείᾳ, ὡς βέλος, κατ’ εὐθεῖαν ὑψοῦται πρός τόν ἥλιο. Οἱ θερμογόνες τοῦ ἡλίου ἀκτῖνες καῖνε τήν ἀμβλυωπία καί τίς ρίζες ἀπό τίς φτεροῦγες. Ὁ ἀετός ἐν συνεχείᾳ, ὡς βέλος καί πάλιν, πίπτει ἐντός τῆς δροσερᾶς πηγῆς. Τά λέπια τῶν ὀφθαλμῶν πίπτουν καί οἱ φτεροῦγες σιγά-σιγά ἀνανεοῦνται.
Δέν μένει παρά τό τρίτο σημεῖο τοῦ γήρατος, τό κυρτωμένο ράμφος. Ἀπό τά ὕψη τοῦ οὐρανοῦ παρατηρεῖ τώρα καί στοχεύει τήν κορυφή ἑνός βράχου. Ἐπί τοῦ βράχου πίπτει μέ ἀκάθεκτη ὁρμή καί κτυπᾶ μέ δύναμι στό κυρτωμένο ράμφος. Ἔτσι, τό ράμφος κλονίζεται, πίπτει καί φυτρώνει νέο. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ὁ ἀετός νικᾶ τήν ἀσθένεια τοῦ γήρατος.
Ἀδελφέ μου, καί σύ εἶσαι ἕνας ἀετός. Ἀετός, προωρισμένος νά πετᾶς ψηλά στούς οὐρανούς. Νά ἀφήνης τόν πεζό καί χαμηλό τοῦτο κόσμο καί μέ τίς φτεροῦγες τῆς πίστεως νά ὀργώνης τούς οὐρανούς. Οἱ οὐρανοί εἶναι δικοί σου. Στούς οὐρανούς πρέπει νά πετάξης. Τούς οὐρανούς πρέπει νά κληρονομήσης. Τούς οὐρανούς πρέπει νά ἐκπορθήσης. Εἶσαι ἕνας ἐκπορθητής τοῦ οὐρανοῦ. «Οὐκ ἔχομεν ὦδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν». «Τό πολίτευμα ἡμῶν ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει», βροντοφωνεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀετός ἀνανεοῦται. «Καί ἀνακαινισθήσεται ὡς ἀετοῦ ἡ νεότης σου», λέγει ὁ ψαλμωδός. Λοιπόν, μήν ἀπογοητεύεσαι. Ὄχι! Καί σύ μπορεῖς νά μείνης πάντα νέος. Τό γῆρας νικᾶται.
Ἡ πρώτη ἀνανέωσις τό Βάπτισμα. Ἀπό τήν ὥρα πού ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία σέ λούει στά ἁγιασμένα νερά τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος, μέσα σου γίνεται τό καινούργιωμα, ἡ ἀνανέωσις. Γεννᾶσαι ἐν Χριστῷ. Γίνεσαι τέκνο τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ψυχή λευκοφορεμένη βαδίζει τόν δύσκολο δρόμο τῆς ζωῆς. Ὅταν καί πάλιν ἡ στολή σου λερώση καί πάλιν στήν κρυστάλλινη πηγή. Τά καυτερά δάκρυα τῆς μετανοίας, τό Μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως εἶναι ἡ δευτέρα ἀνανέωσις τῆς ψυχῆς. Ἀλλά γιά νά ὁλοκληρωθῆ ἡ ἀνανέωσις πρέπει νά ἐγγίσης τόν Ἥλιο Χριστό. Νά δεχθῆς τήν θεϊκή Του διδασκαλία. Νά πιστεύσης σ’ αὐτήν. Ἡ φλογερά κι ἀκλόνητος πίστις στόν Χριστό θά σοῦ δώση φτεροῦγες λευκές. Δέν εἶναι ἀρκετό νά πιστεύσης μόνο στό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλά νά ζήσης καί σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὄχι ἁπλός ἀκροατής ἀλλά ποιητής. Ὄχι θεατής, ἀλλά ἀγωνιστής.
Ἔτσι θά νικηθῆ ὁ χρόνος καί ἡ ἁμαρτία πού προκαλοῦν τό γῆρας καί θά μείνης πάντα νέος, στήν σκέψι, στήν καρδιά, στή ζωή, μέ ἰδανικά καί ὁραματισμούς, μέ ἀποφάσεις καί κατορθώματα ἡρωϊκά. Πάντα νέος μέ νέα ζωή! Ζωή θεμελιωμένη πάνω στήν βάσι, στήν στερεά βάσι, στόν βράχο τῶν αἰώνων, στόν Ἰησοῦ Χριστό. Ναί! Μέ τόν Χριστό ὁ ὁρίζοντας τῆς ζωῆς μας ἀνοίγει, ὁ οὐρανός καθαρίζει. Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ γίνεται καί ἐπίγεια πραγματικότητα.
Πηγή: Δροσοσταλίδες θεϊκῆς αὔρας, τοῦ Ἀρχιμ. Θεοφίλου Ζησοπούλου, ἔκδοσις Ὀρθοδ. Χριστ. Ἀδελφότητος ΛΥΔΙΑ.
