Ἄν θέλεις νά μάθεις τήν ἀλήθεια, πάρε σάν παράδειγμα καί μιμήσου τόν κιθαριστή· γέρνει λίγο πρός τά κάτω τό κεφάλι του καί στήνοντας τήν ἀκοή του στό τραγούδι χτυπᾶ μέ τό πλῆκτρο τίς χορδές. Καί μόλις χτυπήσει μαζί τίς χορδές μέ τέχνη, ἡ κιθάρα ἀναδίδει τή μελωδία, καί ὁ κιθαριστής ἀπό τή γλυκύτητα τῆς μελωδίας σκιρτᾶ.
Ἄς σοῦ γίνει φιλόπονε ἐργάτη τοῦ ἀμπελώνα, τό παράδειγμα διαφωτιστικό καί μήν ἀπιστεῖς. Ὅταν, ὅπως ὁ κιθαριστής, προσέχεις πολύ ἐκεῖ, στό βάθος δηλαδή τῆς καρδιᾶς, θά βρεῖς εὔκολα αὐτό πού ζητᾶς. Γιατί ἡ ψυχή πού κυριεύθηκε πέρα ὡς πέρα ἀπό τό θεῖο ἔρωτα, δέν μπορεῖ νά γυρίσει πίσω. Ὅπως λέει καί ὁ θεῖος Δαβίδ: «Κόλλησε ἡ ψυχή μου σ’ Ἐσένα καί σ’ ἀκολουθεῖ».
Κιθάρα λοιπόν, ἀγαπητέ, φαντάσου τήν καρδιά· χορδές τίς αἰσθήσεις· πλῆκτρο εἶναι ἡ διάνοια, ἡ ὁποία μέ τό λογικό χτυπᾶ μέ γνώση τό πλῆκτρο πού εἶναι ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ, καί ἀπό αὐτήν ἔρχεται στήν ψυχή μία ἀνέκφραστη ἡδονή καί καθρεφτίζονται θεῖες λάμψεις στόν καθαρό νοῦ.
Πηγή: Φιλοκαλία, τόμ ε΄, περί προσευχῆς.
