Γιατί το λέμε έτσι;
Λένε για τον αρχαίο κυνικό φιλόσοφο Διογένη (4ος αιώνας π.Χ.), πως μια μέρα άναψε ένα λυχνάρι και περπατώντας στην αγορά έλεγε τις λέξεις αυτές σε όσους τον ρωτούσαν τί έκανε με το αναμμένο λυχνάρι, εννοώντας ένα σωστό άνθρωπο με προσωπικότητα (Διογένης Λαέρτιος 6.2). Γι’ αυτό μιλούμε και για το φανάρι του Διογένη. Λέμε σήμερα τη φράση αυτή με το νόημα, πω ζητούμε ανθρώπους, που δεν είναι εύκολο να βρεθούν για τη δουλειά, που τους χρειαζόμαστε ή που να έχουν ανώτερη ηθική προσωπικότητα.
Πηγή: Από το βιβλίο «Λέξεις και φράσεις Παροιμιώδης», του Τάκη Νατσούλη.
