Ἕνας διάλογος πού συχνά ἀκούεται ἀνάμεσα στούς γονεῖς καί τά παιδιά, εἶναι αὐτός – ὁ γεμάτος παράπονα καί ἀπό τίς δύο πλευρές.
– Τί σοῦ λείπει, ἀχάριστο πλᾶσμα; Τό φαγητό, τό ψωμί, τά ἐνδύματα, τά ὑποδήματα, τό σπίτι, τό σχολεῖο, τά ἰδιαίτερα φροντιστήρια, οἱ ξένες γλῶσσες, τό καράτε, τό μουσικό ὄργανο, ὁ χορός, τό γλέντι, ἡ διασκέδασις, ἡ ἐλευθερία νά πᾶς ὅπου θέλεις, νά ζήσης ὅπως θέλεις, νά κάνης ὅ,τι θέλεις; Τί σοῦ στερήσαμε; Ὅλα σοῦ τά δώσαμε, Ὅλα τά ἔχεις. Τίποτε δέν σοῦ λείπει.
«Ναί, ὅλα μοῦ τά δώσατε, ἐκτός ἀπό ἕνα. Ναί, καλοί μου γονεῖς, ὅλα αὐτά μοῦ τά δώσατε, ἀλλά μοῦ στερήσατε τόν ἑαυτό σας καί μοῦ ἀρνηθήκατε τόν Θεό μας.
Ποτέ δέν μοῦ μιλήσατε γιά τόν Θεό! Ποτέ δέν μοῦ μάθατε νά προσεύχωμαι. Ποτέ δέν μέ ὡδηγήσατε στόν ἱερό ναό νά ἐκκλησιασθῶ. Ποτέ δέν μοῦ εἴπατε πώς ὑπάρχει ἕνα βιβλίο τοῦ Θεοῦ, τό ἱερό Εὐαγγέλιο. Ποτέ δέν μοῦ δείξατε πῶς νά λατρεύω καί νά ὑμνῶ τόν Θεό καί ποτέ δέν μέ βοηθήσατε νά ζήσω μυστηριακή ζωή.
Μέ θρέψατε σάν χριστουγεννιάτικο θρεφτάρι καί σάν πασχαλινό ἀρνί. Μέ εἴδατε μόνον ὡς σῶμα μέ σάρκα καί ποτέ δέν μέ εἴδατε ὡς πνευματική ὕπαρξι καί ἀθάνατη ψυχή. Αὐτό εἶναι τό μεγάλο σας ἁμάρτημα.
Καί τό μικρότερο εἶναι τό ὅτι ποτέ δέν διαθέσατε λίγο χρόνο νά κάνετε διάλογο μαζί μου. Ποτέ δέν εἴχατε χρόνο γιά μένα. Ποτέ δέν μοῦ δώσατε τήν ἀκοή σας νά μέ ἀκούσετε. Ὅσες φορές σᾶς χρειάσθηκα, δέν εἴχατε χρόνο.
Καί τώρα, ἐγώ ἔκανα τίς δικές μου ἐπιλογές. Βρῆκα ἄλλους τρόπους καί ἄλλα μέσα γιά τά προσωπικά μου θέματα καί γιά τά ἀτομικά μου προβλήματα. Χάσμα μᾶς χωρίζει, πλέον. Ἐσεῖς τόν δρόμο σας, ἐγώ τόν δικό μου, καί ὁ καθένας ἄς ἀναλάβη τίς εὐθῦνες του.
Γονεῖς,
ὅσο εἶναι μικρά τά παιδιά σας βοηθῆστε τα. Δῶστε στά παιδιά σας τόν ἀπαιτούμενο χρόνο. Δεῖτε τά παιδιά σας ὡς πνευματικές ὑπάρξεις, πού ἐκτός τοῦ σώματος ἔχουν καί μιά ψυχή ἀθάνατη, τήν ὁποία ἔχετε χρέος νά φροντίσετε καί νά διαφυλάξετε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ.
Γονεῖς, τά παιδιά ἔχουν ψυχές ἀθάνατες!
Πηγή: Ἀπό τό βιβλίο «Δροσοσταλίδες θεϊκῆς αὔρας», τοῦ Ἀρχιμ. Θεοφίλου Ζησοπούλου.
