Αγία Ευδοκία η από Σαμαρειτών η Οσιομάρτυς



Η Αγία Ευδοκία γεννήθηκε στη Ηλιούπολη της επαρχίας Λιβανησίας, της Φοινίκης, την εποχή του Τραϊανού (98 - 117 μ.Χ.). Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής της στην αμαρτία και την ακολασία, παρασύροντας με την εκτυφλωτική της ομορφιά πολλούς άνδρες στη αμαρτωλή ζωή, ενώ συγχρόνως συγκέντρωσε πολλά χρήματα.

Η χάρη όμως του Θεού ευδόκησε, ώστε να συμβεί η θαυμαστή αλλοίωση και στην ψυχή της Ευδοκίας.

Περί υπακοής

Ὅπως πρίν από τον καρπό αναφαίνεται το άνθος, έτσι και πρίν από την υπακοή προηγείται η ξενιτεία, είτε του σώματος είτε του θελήματος. Με τις δύο αυτές αρετές, ωσάν με χρυσές πτέρυγες ανέρχεται άκοπα στον ουρανό η οσία ψυχή. Ίσως μάλιστα γι΄ αυτό κάποιος πνευματοφόρος άνθρωπος να έψαλλε: «Τις δώσει μοι πτέρυγας ωσείς περιστεράς, και πετασθήσομαι» -με την πράξι- «και καταπαύσω»- με την θεωρία και την ταπείνωσι; (Ψαλμ. νδ΄ 7).
Υπακοή είναι η τελεία απάρνησις της ψυχής μας[1], η οποία φανερώνεται καθαρά με τα έργα του σώματος. Ή και το αντίθετο: Υπακοή είναι νέκρωσις των μελών του σώματος, ενώ ο νους είναι ζωντανός. Υπακοή σημαίνει ενέργεια χωρίς εξέτασι, θάνατος εκούσιος, ζωή χωρίς περιέργεια, αμεριμνία για κάθε σωματικό κίνδυνο, αμεριμνία για το τι θα απολογηθής στον Θεόν, να μη φοβήσαι τον θάνατο, να ταξειδεύης στην θάλασσα χωρίς κίνδυνο, να οδοιπορής στην ξηρά ξέγνοιαστα σαν να κοιμάσαι.

Η ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

Μέρος Β΄

Ἀργολογία



Ἡ ἀργολογία φαίνεται νά εἶναι ἕνα τόσο μικρό, ἀσήμαντο μειονέκτημα. Γιατί νά εἶναι κάτι τό φοβερό; Πειράγματα, ἐξυπνάδες, κουτσομπολιό... Εἴμαστε ὅλοι ἄνθρωποι, εἴμαστε ὅλοι μπλεγμένοι σ’ αὐτές τίς παραβάσεις, ἀλλά βεβαίως πρέπει νά ὑπάρχουν ἁμαρτίες πολύ τρομερότερες ἀπ’ αὐτές. Ἔτσι μᾶς παρουσιάζεται τό θέμα καί ἔτσι ἔχουμε συνηθίσει νά σκεφτόμαστε. Τό εὐαγγέλιο ὅμως λέει πώς “πᾶν ῥῆμα ἀργόν ὅ ἐάν λαλήσωσιν οἱ ἄνθρωποι, ἀποδώσουσι περί αὐτοῦ λόγον ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως” (Ματθ. 12,36), καί συνεπῶς πρέπει νά ἀναρωτιόμαστε ἄν ἡ “ἀργολογία” εἶναι τόσο ἁπλή καί ἀθώα ὅπως φαίνεται...

Η ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ


Μέρος Α΄

Ὀκνηρία, ἀπόγνωση, δίψα γιά ἐξουσία


Γιά τήν πλειονότητα τῶν πιστῶν ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι ταυτισμένη πάνω ἀπ’ ὅλα μέ τή σύντομη εὐχή πού ἀποδίδεται στόν ἅγιο Ἐφραίμ τό Σύρο, ἕναν Πατέρα τοῦ τετάρτου αἰώνα. Ἡ εὐχή ἀπαγγέλεται στό τέλος κάθε ἀκολουθίας τῆς Σαρακοστῆς, καθῶς καί ἀπό τούς πιστούς ὡς μέρος τῆς πρωσοπικῆς τους προσευχῆς. Ἐκφράζει μέ ἀκρίβεια, συνοπτικότητα καί ἁπλότητα τό νόημα καί τό πνεῦμα ὅλων αὐτῶν πού οἱ χριστιανοί γιά αἰῶνες ἀπέδιδαν στή Μεγάλη Τεσσαρακοστή.
Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργείας, φιλαρχίας καί ἀργολογίας μή μοι δῷς.
Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καί ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.
Ναί, Κύριε βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τά ἐμά πταίσματα και μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου· ὅτι εὐλογητός εἶ εἰς τούς aἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Αὐτά εἶναι ἀρχαῖα λόγια. Ἄς προσπαθήσουμε ὅμως νά διεισδύσουμε πίσω ἀπό τήν ἀρχαία ἐπιφάνεια στό νόημα καί στήν οὐσία τους, ὅπως γύρω στά πενήντα μέ ἑξήντα χρόνια πρίν ἐπιστήμονες ἔμαθαν νά μετακινοῦν τήν ἐπιφανειακή σκόνη καί καπνιά ἀπό τίς παλιές εἰκόνες.

Περί υπακοής



Κάποτε, ενώ καθόμαστε μαζί στην τράπεζα, ο μέγας εκείνος Ηγούμενος έγειρε στο αυτί μου το άγιό του στόμα και μου λέγει: «Θέλεις να σου δείξω θεϊκό φρόνημα μέσα σε βαθύτατο γήρας»; Αφού δε εγώ τον παρεκάλεσα γι΄αυτό, φωνάζει ο δίκαιος κάποιον από το δεύτερο τραπέζι, πού ωνομαζόταν Λαυρέντιος και είχε σαράντα οκτώ περίπου χρόνια στο Μοναστήρι -ήταν μάλιστα και ο δεύτερος κατά σειράν πρεσβύτερος στο ιερατείο της Μονής. Ήλθε λοιπόν ο Λαυρέντιος, έβαλε μετάνοια στον Ηγούμενο και εκείνος του έδωσε την ευλογία του. Αφού όμως σηκώθηκε, δεν του είπε τίποτε απολύτως, αλλά τον άφησε να ίσταται όρθιος εμπρός στο τραπέζι και χωρίς να τρώγη (ενώ ευρισκόμεθα ακόμη στην αρχή του γεύματος).

Κυριακή της Τυρινής



«Εὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν. Οταν δὲ νηστεύητε, μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί· ἀφανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν. Σὺ δὲ νηστεύων ἄλειψαί σου τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπόν σου νίψαι, ὅπως μὴ φανῇς τοῖς ἀνθρώποις νηστεύων, ἀλλὰ τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ. Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι· Θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν· ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν.» (Ματθ. στ’ 14-21)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΥΓΓΝΩΜΗΣ



Ἡ τελευταία μέρα πρίν ἀπό τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἦταν ἀνέκαθεν γνωστή στό λαό ὡς “Κυριακή τῆς συγγνώμης”. Τήν ἡμέρα αὐτή διαβάζονται τά ἑξῆς λόγια τοῦ Χριστοῦ, “ἐάν δέ μή ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν, οὐδέ ὁ πατήρ ὑμῶν ἀφήσει τά παραπτώματα ὑμῶν” (Ματθ. 6,15). Τό ἴδιο βράδυ στήν ἐκκλησία ὁ καθένας ζητᾶ συγγνώμη ἀπό τούς ἄλλους στόν “ἑσπερινός τῆς συγγνώμης” ἔτσι, ὥστε νά εἰσέλθουμε στή Σαρακοστή, στόν καιρό τοῦ καθαρμοῦ, ἐμβαθύνοντας καί ἁγιάζοντας τή ζωή μας, συμφιλιωμένοι μέ τούς ἄλλους.

Μια Ελλάδα Φως...


Τα παντοτινά, θάλασσες, βουνά
κι ό,τι αγαπώ, μέσα μου κρατώ
τις ακρογιαλιές, σαν τις αγκαλιές
μια Ελλάδα φως, πέτρα κι ουρανός

Όλοι οι καιροί σκύβουν πάνω από τον Παρθενώνα
Μες στους αιώνες τα μάρμαρα ακόμα σκοπούς τραγουδούν
Πάνω στην Κύπρο με δυόσμο μυρίζει το χώμα
Και στις Κυκλάδες με χρώματα άσπρα και ήλιο μεθούν

Βράχοι και σπηλιές, σπίτια με αυλές
φύλλα και νερά, λόγια καθαρά
κόσμος τρυφερός, μέγας και μικρός
μια Ελλάδα φως, πέτρα κι ουρανός

Όλοι οι καιροί σκύβουν πάνω από τον Παρθενώνα
Μες στους αιώνες τα μάρμαρα ακόμα σκοπούς τραγουδούν
Πάνω στην Κύπρο με δυόσμο μυρίζει το χώμα
Και στις Κυκλάδες με χρώματα άσπρα και ήλιο μεθούν

Η πατρίδα αυτή, μήτρα ποιητή
λύρα τραγουδιού κι αλμυρού φιλιού
κέντημα χρυσό, πάνω σε κισσό
μια Ελλάδα φως, πέτρα κι ουρανός

Όλοι οι καιροί σκύβουν πάνω από τον Παρθενώνα
Μες στους αιώνες τα μάρμαρα ακόμα σκοπούς τραγουδούν
Πάνω στην Κύπρο με δυόσμο μυρίζει το χώμα
Και στις Κυκλάδες με χρώματα άσπρα και ήλιο μεθούν



Στίχοι: Τασούλα Θωμαΐδου
Μουσική: Yanni, Γιάννης Χρυσομάλλης
Πρώτη εκτέλεση: Κωνσταντίνα

Ουράνια Μηνύματα

Η πίστη




Όπως δεν μπορεί να υπάρξει καρπός
πριν από το δέντρο,
έτσι δεν μπορούν να υπάρξουν καλά έργα,
ευάρεστα στον Θεό,
αν πρώτα δεν υπάρξει η πίστη.

Ταπεινοφροσύνη


Ὁ ἡγέτης δέ ζεῖ γιά τόν ἑαυτό του, ἀλλά ζεῖ γιά τό λαό του


Ὁ καλός ἡγεμών πρέπει νά ἐνδιαφέρεται γιά τό κοινό καλό κι’ ἀντί γιά στέμμα νά φοράη ἐκεῖνο τό ἀξιοσημείωτο σύμβολο, δηλαδή, ἕνα γυάλινο φωτεινό ἀγγεῖο, γεμᾶτο φῶς μέ τήν ἑξῆς ἐπιγραφή ἀπό μέσα ἤ ἔξω: Αὐτός εἶναι ὁ πραγματικός σκοπός τοῦ Βασιλιᾶ, πού γιά νά τόν θυμᾶσαι, διαρκῶς, ἀγαπητέ ῎Αρχοντα, σοῦ τόν περιγράφω μέ μιά εἰκόνα, στήν ὁποία εἰκονίζεται ἕνας σύμβουλος μέ τίς μέλισσες καί τό μέλι. Κι’ ἐπάνω ἀπό τήν εἰκόνα ὑπάρχει ἡ ἐπιγραφή τοῦ Βιργιλίου: Αὐτό νά κάνετε κι’ ἐσεῖς. Νά μήν ἐνδιαφέρεσθε γιά τόν ἑαυτό σας, ἀλλά γιά τούς ἄλλους, ἔχοντας ὡς πρότυπο τίς ἐργατικές μέλισσες, οἱ ὁποῖες κάνουν τό μέλι γιά τούς ἀνθρώπους κι’ ὄχι γιά τόν ἑαυτό τους. ῎Ετσι καί οἱ ἄρχοντες πρέπει νά κοπιάζουν καί νά ἱδρώνουν γιά τό καλό τῶν ὑπηκόων τους κι ὄχι γιά τό προσωπικό τους συμφέρον. Αὐτό τό θέμα παρουσιάζει μέ μία ἀξιοθαύμαστη εἰκόνα καί τό ἐπιβεβαιώνει ἔμπρακτα ἡ Μπαρμπερίνα γενεά, ἡ ὁποία ζωγράφισε ἐπάνω στό βασιλικό της στέμμα μέλισσες πού μεταφέρουν μέλι.

Πηγή: Ἀπό τό βιβλίο «ΚΡΙΣΙΣ ΗΓΕΣΙΑΣ», τῆς Ὀρθοδ. Χριστ. Ἀδελφότητος ΛΥΔΙΑ.

Άγιος Πολύκαρπος Επίσκοπος Σμύρνης


Ο Άγιος Πολύκαρπος γεννήθηκε περί το 80 μ.Χ. από ευσεβείς και φιλόθεους γονείς, τον Παγκράτιο και τη Θεοδώρα, που είχαν εγκλειστεί στη φυλακή για την πίστη του Χριστού, και βαπτίσθηκε Χριστιανός σε νεαρή ηλικία. Υπήρξε μαζί με τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο μαθητής του Ευαγγελιστή Ιωάννη. Λίγο πριν αναχωρήσει από τον πρόσκαιρο αυτό βίο ο Άγιος Βουκόλος, Επίσκοπος Σμύρνης, χειροτόνησε μετά των Αγίων Αποστόλων, ως διάδοχό του, τον Άγιο Πολύκαρπο και μετά κοιμήθηκε με ειρήνη.

Ο Άγιος παρακολούθησε με αγωνία και προσευχή τη σύλληψη του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου, Επισκόπου Αντιοχείας και τα μαρτύρια αυτού. Η αγάπη του προς τον θεοφόρο Πατέρα μαρτυρείται και από την Επιστολή την οποία έγραψε προς τους Φιλιππησίους. Σε αυτή την επιστολή τους συγχαίρει για την φιλοξενία, την οποία παρείχαν στον Άγιο Ιγνάτιο, όταν αυτός διήλθε από την πόλη τους. Το κείμενο αυτό του Αγίου Πολυκάρπου διακρίνεται για τον αποστολικό, θεολογικό και ποιμαντικό χαρακτήρα του.

Ο Άγιος Πολύκαρπος, διακρινόταν για την σωφροσύνη, τη θεολογική κατάρτιση και την αφοσίωση στη διδασκαλία του Ευαγγελίου, καθώς μιλούσε πάντα σύμφωνα με τις Γραφές. Ήταν ο γνησιότατος εκπρόσωπος της αποστολικής διδασκαλίας σε όλες τις Εκκλησίες της Ασίας. Ο Άγιος Ειρηναίος παρέχει την πληροφορία ότι ο Άγιος Πολύκαρπος μετέστρεψε πολλούς από τις αιρέσεις του Βαλεντίνου και του Μαρκίωνος στην Εκκλησία του Θεού. Διηγείται μάλιστα και ένα επεισόδιο αναφερόμενο στη στάση του Αγίου Πολυκάρπου έναντι του Μαρκίωνος. Όταν ο αιρεσιάρχης αυτός τον πλησίασε κάποτε και του απηύθυνε την παράκληση: «ἐπεγίνωσκε ἠμᾶς», δηλαδή αναγνώρισέ μας, ο Άγιος απάντησε: «ἐπιγινώσκω, ἐπιγινώσκω σὲ τὸν πρωτότοκον τοῦ Σατανᾶ».

Ένα άλλο επεισόδιο ανάγεται στη γεροντική ηλικία του Αγίου Πολυκάρπου. Όπως είναι γνωστό, οι Εκκλησίες της Μικράς Ασίας εόρταζαν το Πάσχα στις 14 του μηνός Νισσάν, σε οποιαδήποτε ημέρα και αν τύχαινε αυτό. Αντίθετα οι άλλες Εκκλησίες δεν εόρταζαν καθόλου το Πάσχα, αλλά αρκούνταν στον εβδομαδιαίο κατά Κυριακή εορτασμό της Αναστάσεως, τονίζοντας ασφαλώς περισσότερο τον εορτασμό της πρώτης Κυριακής μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας. Επειδή λόγω της διαφοράς αυτής η Εκκλησία της Ρώμης τηρούσε αυστηρή στάση έναντι των Μικρασιατών, ο Άγιος Πολύκαρπος αναγκάσθηκε να μεταβεί στη Ρώμη, για να διευθετήσει το ζήτημα και άλλα δευτερεύοντα θέματα, με τον Επίσκοπο Ρώμης Ανίκητο.

Μετά την επιστροφή του από την Ρώμη, υπέργηρος πλέον, συνέχισε την αποστολική δράση του με τόση επιτυχία, ώστε προκάλεσε την οργή των ειδωλολατρών. Αυτή η προδιάθεση ήταν φυσικό να προκαλέσει το μαρτύριό του, που ακολούθησε την εξής πορεία. Ο Κόιντος, ζηλωτής Χριστιανός, ο οποίος ήλθε στη Σμύρνη από τη Φρυγία, παρακίνησε ομάδα Φιλαδελφέων Χριστιανών να προσέλθουν στον ανθύπατο Στάτιο Κοδράτο, για να δηλώσουν σε αυτόν την ιδιότητά τους και την πίστη τους στον Χριστό, πράγμα το οποίο φυσικά προοιώνιζε θάνατο. Τελικά μαρτύρησαν όλοι, εκτός από τον Κόιντο, ο οποίος δειλιάσας την τελευταία στιγμή, θυσίασε στα είδωλα. Ο όχλος, αν και θαύμασε την γενναιότητα των Μαρτύρων, απαιτούσε να εκτελεσθούν οι «άθεοι» και να αναζητηθεί ο Άγιος Πολύκαρπος, ο οποίος πιεζόμενος από τους Χριστιανούς είχε αναχωρήσει σε κάποιο αγρόκτημα. Τελικά ο Άγιος συνελήφθη το έτος 167 μ.Χ. και οδηγήθηκε ενώπιον του ανθυπάτου.

Ο γηραιός Επίσκοπος δεν ταράχθηκε. Το πρόσωπό του ήταν γαλήνιο και λαμπερό. Ο αστυνόμος Ηρώδης και ο πατέρας του Νικήτας προσπάθησαν να πείσουν τον Άγιο να αρνηθεί τον Χριστό. Ο Άγιος όμως, με πνευματική ανδρεία απάντησε ότι υπηρετεί τον Χριστό επί 86 έτη χωρίς καθόλου να Τον εγκαταλείψει. Πως μπορούσε λοιπόν τώρα να Τον βλασφημήσει και να Τον αρνηθεί; Ο ανθύπατος τότε διέταξε να τον ρίξουν στην φωτιά. Ο Γέρων Πολύκαρπος αποδύθηκε μόνος τα ιμάτιά του και περίμενε προσευχόμενος λέγοντας: «Κύριε, ὁ Θεὸς ὁ Παντοκράτωρ, ὁ τοῦ ἀγαπητοῦ καὶ εὐλογητοῦ παιδός Σου Ἰησοῦ Χριστοῦ Πατήρ, δι’ Οὐ τὴν περὶ Σοῦ ἐπίγνωσιν εἰλήφαμεν, ὁ Θεὸς τῶν ἀγγέλων καὶ δυνάμεων, καὶ πάσης τῆς κτίσεως, καὶ παντὸς τοῦ γένους τῶν δικαίων, οἱ ζώσιν ἐνώπιόν Σου, εὐλογῶ Σε, ὅτι ἠξίωσας μὲ ἧς ἡμέρας καὶ ὥρας ταύτης τοῦ λαβεῖν μὲ μέρος ἐν ἀριθμῷ τῶν μαρτύρων Σου, ἐν τῷ ποτηρίῳ τοῦ Χριστοῦ Σου, εἰς ἀνάστασιν ζωῆς αἰωνίου, ψυχῆς τε καὶ σώματος, ἐν ἀφθαρσίᾳ Πνεύματος Ἁγίου, ἐν οἲς προσδεχθείην ἐνώπιόν Σου σήμερον ἐν θυσίᾳ πίονι καὶ προσδεκτή, καθὼς προητοίμασας καὶ προσεφανέρωσας καὶ ἐπλήρωσας ὁ ἀφευδὴς καὶ ἀληθινὸς Θεός. Διὰ τοῦτο καὶ περὶ πάντων αἰνῶ Σε, εὐλογῶ Σε, δοξάζω Σε, σὺν τῷ αἰωνίῳ καὶ ἐπουρανίω Ἰησοῦ Χριστό....».

Η φωτιά σχημάτισε γύρω από το σώμα του Αγίου Πολυκάρπου καμάρα χωρίς να τον αγγίζει. Τότε στρατιώτης εκτελεστής τελείωσε τον Άγιο Μάρτυρα διά του ξίφους. Έπειτα το Ιερό λείψανο ρίφθηκε στην φωτιά, οι δε πιστοί συνέλεξαν τα ιερά λείψανα αυτού.

Η Σύναξη του Αγίου Πολυκάρπου ετελείτο στη Μεγάλη Εκκλησία.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.

Καί τρόπων μέτοχος, καί θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τήν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διά τοῦτο τόν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καί τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς Πολύκαρπε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.


Επιμέλεια: Κατηχητικό Σχολείο Οσίας Παρασκευής, Νέας Καλλικράτειας.
πηγή:www.saint.gr

Χρυσοστομικά μαργαριτάρια



Δεν θα χρειαζότανε λόγια,
αν έλαμπε η ζωή μας.
Δεν θα χρειαζότανε δάσκαλοι,
αν επιδεικνύαμε έργα.
Κανείς δεν θα παρέμενε άπιστος,
αν εμείς είμασταν πραγματικοί
Χριστιανοί.

Κάνε Θεέ μου...




Κάνε νά λιώσουνε τά χιόνια.
Κάνε νά φύγει ὁ χειμώνας.
Κάνε, Θεέ μου, τό κρύο νά σβήσει.
Κάνε ὅπως πρῶτα τό χρῶμα τῆς φύσης.

Κάνε τήν κάμπια πεταλούδα.
Κάνε ἀπ’ τίς στάχτες ν’ ἀνθίσουν λουλούδια.
Κάνε, Θεέ μου, νά πάρουνε σάρκα,
σάρκα κι ὀστά τά ὄνειρά μας.

Στεῖλε, Θεέ μου, οὐράνιο τόξο.
Στεῖλε τήν ἄνοιξη πού λείπει τόσο.
Στεῖλε στή μέρα καί πάλι τόν ἥλιο,
στεῖλε τή νύχτα ἀστέρια χρυσά.
Κάνε, ἡ ἀγάπη νά διώξει τό μῖσος.
Κάνε τόν οὐρανό γαλάζιο ξανά.

Κάνε τόν ἄνεμο νά σωπάσει,
κάνε τό κῦμα νά κοπάσει.
Κάνε, Θεέ μου, ἡ σιγή νά μιλήσει.
Κάνε στή γῆ ν’ ἁπλωθεῖ ἡ γαλήνη.

Κάνε νά σπάσουνε οἱ πάγοι.
Κάνε τό φῶς τίς ψυχές νά ζεστάνει.
Κάνε οὐρανό, Θεέ, τήν καρδιά μας.
Ἄχ νά χωροῦσε, νά χωροῦσε τά πάντα.

Στεῖλε, Θεέ μου, οὐράνιο τόξο...



Πηγή: Ἀπό τό cd “Οὐρανοδρόμοι”.

Οι πατάτες του θυμού…



Όταν ακόμα πήγαινα στο σχολείο, ως μαθητής, είχα έναν υπέροχο δάσκαλο. Μια μέρα είχαμε κουβεντιάσει για το πόσο απαραίτητο είναι να μην κρατάμε θυμό μέσα μας αλλά να κοιτάμε πως θα απαλλαγούμε από αυτόν, μας έβαλε να το δούμε αυτό πρακτικά.
- Αύριο, μας είχε πει, να φέρετε όλοι στο σχολείο μια πλαστική σακούλα και ένα μικρό σακί με πατάτες.
Τον κοιτάξαμε έκπληκτοι αλλά είχαμε μάθει πως δεν αστειεύεται με κάτι τέτοια. Έτσι την άλλη μέρα είχε ο καθένας μας ο,τι μας είχε ζητήσει.
Τότε εκείνος λέει: 
- Κάθε φορά που αποφασίζετε να μην συγχωρέστε κάποιον, να… παίρνετε μια πατάτα, να γράφετε πάνω της το όνομα εκείνου και την ημερομηνία και να την βάζετε μέσα στην πλαστική σακούλα. Δεν πέρασε πολύς καιρός που μερικές σακούλες ήταν αρκετά βαριές.
Μας είπε επίσης αυτή την σακούλα να την κουβαλάμε μαζί μας, όπου κι αν πηγαίνουμε. Στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο σχολείο, στα ψώνια παντού. Καταλαβαίνεις γιατί έτσι;
Μ’ αυτό τον τρόπο ήθελε να μας δείξει ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε το βάρος που κουβαλάμε. Να έχουμε επίγνωση κάθε στιγμή. Να το έχουμε μαζί μας ακόμα και στα μέρη που είναι κάπως… καθώς πρέπει. Για φαντάσου τώρα να έχεις μια σακούλα με πατάτες στην disco.

Όπως επίσης φαντάσου ότι αρκετές από αυτές τις πατάτες είχαν αρχίσει να σαπίζουν. Για να μας θυμίζουν το τίμημα που έχουμε να πληρώσουμε για τον αρνητισμό και τον πόνο μέσα μας, όταν δεν αποφασίζουμε να συγχωρούμε.
Πάρα πολλές φορές σκεφτόμαστε πως το να συγχωρήσουμε κάποιον είναι ένα δώρο που του κάνουμε. Θαρρώ πως είναι το αντίθετο. Είναι δώρο στον εαυτό μας. Απαλλασσόμαστε από ένα περιττό βάρος.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σκεφτείς πόσο δύσκολο είναι να συγχωρέσεις κάποιον θυμήσου:
«Δεν είναι ήδη αρκετά βαριά η σακούλα σου;»

Ἔκτακτος ἔκδοσις τοῦ Περιοδικοῦ «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ»

Γιά νά διαβάσετε ὅλο τό κείμενο, πατῆστε ἐπάνω στήν εἰκόνα.

Τά γεγονότα πού σημειώθηκαν ἐσχάτως στήν Ἑλλάδα ἀπέδειξαν πόσο μικροί εἶναι οἱ ἄνθρωποι καί πόσο μεγάλη κακία διαθέτουν. Δέν ἀγαποῦν τήν Ἑλλάδα. Δέν ἀγαποῦν τούς Ἕλληνες. Τούς ἐνοχλεῖ ἡ δόξα μας, τό μεγαλεῖο μας, ὁ πολιτισμός μας, οἱ θησαυροί μας, ἡ ἀρχοντιά μας, γι’ αὐτό καί ἐπιθυμοῦν τήν ἐξαφάνισί μας. Γιατί μᾶς πυρπολοῦν τά διατηρητέα μνημεῖα; Γιατί μᾶς φέρονται μέ τόση κακία; Γιατί ἀπό πρίγκηπες μᾶς κατήντησαν ζητιάνους, γιατί μᾶς ὡδήγησαν στήν πτώχευσι; Γιατί, κ. Σόιμπλε, τόσο μῖσος; Γιατί μᾶς ἀντιμετωπίζετε σάν πρόβατα;


Ἕλληνες, μή φοβεῖσθε ὅσο καί ἄν τά ἀνθρωπάκια μᾶς ἀδικοῦν. Σταθῆτε γενναῖοι καί ὄρθιοι μπροστά στήν θύελλα τοῦ κακοῦ. Ἐμεῖς ἔχουμε Θεό σύμμαχο. Ἐμεῖς ἔχουμε Ἑλλάδα μαζί μας. Ἐμεῖς ἔχουμε Ἀγγέλους πού μᾶς φρουροῦν.


Ἀδελφοί, ἐμεῖς νικητές.
Ἡ ἀλήθεια θά νικήση.

Ἡ ἀλήθεια θά θριαμβεύση.
ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΩΜΕΝΟΙ
Μή φοβεῖσθε!
Ἡ Ἑλλάδα ποτέ δέν πεθαίνει
ὅταν ἐμεῖ­ς εἴμαστε ἑνωμένοι.


Ο χρόνος είναι πολύτιμος


Αγία Φιλοθέη η Αθηναία


Η Αγία Φιλοθέη γεννήθηκε το έτος 1522 μ.Χ. στην τουρκοκρατούμενη τότε Αθήνα. Οι ευσεβείς γονείς της ονομάζονταν Άγγελος και Συρίγα Μπενιζέλου. Η μητέρα της ήταν στείρα και απέκτησε την Αγία μετά από θερμή και συνεχή προσευχή.

Ο Κύριος που ικανοποιεί το θέλημα εκείνων που Τον σέβονται και Τον αγαπούν, άκουσε την δέησή της. Και πράγματι, μια ημέρα η Συρίγα μπήκε κατά την συνήθειά της στο ναό της Θεοτόκου για να προσευχηθεί και από τον κόπο της έντονης και επίμονης προσευχής την πήρε για λίγο ο ύπνος. Τότε ακριβώς είδε ένα θαυμαστό όραμα. Ένα φως ισχυρό και λαμπρό βγήκε από την εικόνα της Θεομήτορος και εισήλθε στην κοιλιά της. Έτσι ξύπνησε αμέσως και έκρινε ότι το όραμα αυτό σήμαινε στην ικανοποίηση του αιτήματός της. Έτσι κι έγινε. Ύστερα από λίγο καιρό η Συρίγα έμεινε έγκυος και έφερε στον κόσμο τη μονάκριβη θυγατέρα της.

Μαζί με την Χριστιανική ανατροφή, έδωσαν στην μοναχοκόρη τους και κάθε δυνατή, για την εποχή εκείνη, μόρφωση. Έτσι η Ρηγούλα (ή Ρεβούλα, δηλαδή Παρασκευούλα), αυτό ήταν το όνομά της προτού γίνει μοναχή, όσο αύξανε κατά την σωματική ηλικία, τόσο προέκοπτε και κατά την ψυχή, όπως λέει το συναξάρι της.

Σε ηλικία 14 χρονών, οι γονείς της την πάντρεψαν, παρά την θέλησή της, με έναν από τους άρχοντες της Αθήνας. Αργότερα, αφού πέθαναν οι γονείς και ο σύζυγός της, ήρθε η ώρα να πραγματοποιήσει ένα μεγάλο πόθο της. Αφιερώνεται εξ ολοκλήρου στον Χριστό, γίνεται μοναχή και παίρνει το όνομα Φιλοθέη.

Κατ' αρχήν, ύστερα από εντολή του Αγίου Ανδρέα του Πρωτόκλητου, τον οποίο είδε σε όραμα, οικοδόμησε ένα γυναικείο μοναστήρι με αρκετά κελιά, στο οποίο και έδωσε το όνομα του Αγίου για να τον τιμήσει. Στο μοναστήρι πρόσθεσε και άλλα αναγκαία οικοδομήματα και εκτάσεις και το προικοδότησε με μετόχια και υποστατικά, που υπερεπαρκούσαν για τη διατροφή και συντήρηση των μοναζουσών.

Το μοναστήρι αυτό του Αγίου Ανδρέα σωζόταν στην Αθήνα, με τη Χάρη του Θεού, επί πολλά έτη μετά την κοίμηση της Αγίας και ήταν πλουτισμένο, όχι μόνο με υποστατικά και διάφορα μετόχια, αλλά και με πολυειδή χρυσοΰφαντα ιερατικά άμφια και σκεύη, απαραίτητα για τις ετήσιες ιερές τελετές και αγρυπνίες. Προπαντός όμως το μοναστήρι σεμνυνόταν και εγκαλλωπιζόταν με το θησαυρό του τιμίου και αγίου λειψάνου της Αγίας, το οποίο ήταν αποθησαυρισμένο και αποτεθειμένο στο δεξιό μέρος του Ιερού Βήματος, όπου και το ασπάζονταν με ευλάβεια όλοι οι Χριστιανοί. Το τίμιο λείψανο της Αγίας σκορπούσε ευωδία, γεγονός που αποτελούσε εμφανή μαρτυρία και απόδειξη της αγιότητας αυτής.

Το παράδειγμά της, λοιπόν, να αφιερωθεί στον Χριστό, το ακολουθούν και άλλες νέες. Σε λίγο διάστημα, η μονή έφθασε να έχει διακόσιες αδελφές. Η μονή της Οσίας Φιλοθέης γίνεται πραγματικό λιμάνι. Εκεί βρίσκουν προστασία όλοι οι ταλαιπωρημένοι από την σκλαβιά. Εκεί οι άρρωστοι βρίσκουν θεραπεία, οι πεινασμένοι τροφή, οι γέροντες στήριγμα και τα ορφανά στοργή.

Η Οσία, παρά τις αντιδράσεις των Τούρκων, οικοδομεί διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα, νοσηλευτήρια, ορφανοτροφεία, «σχολεῖα διὰ τοὺς παίδας τῶν Ἀθηναίων, διὰ ν’ ἀνοίξη τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν πρὸς τὴν παράδοσιν καὶ τὴν δόξαν τῶν προγόνων των». Πρωτοστατεί σε όλα αυτά τα έργα η ηγουμένη Φιλοθέη. Διδάσκει με τα λόγια και με τη ζωή της. Στηρίζει τους πονεμένους σκλάβους με την προσευχή της. Ιδιαίτερες είναι οι φροντίδες της για να σώσει από τον εξισλαμισμό ή την αρπαγή των Τούρκων τις νέες Ελληνίδες. Το έργο της, κατά βάση εθνικό και θρησκευτικό, ξεπέρασε τα όρια της Αθήνας και έγινε γνωστό σε όλη την Ελλάδα. Αδιαφιλονίκητη ιστορική επιβεβαίωση για το έργο αυτό παρέχει η αλληλογραφία της Φιλοθέης με τη Γερουσία της Βενετίας (1583 μ.Χ.), από την οποία ζητούσε οικονομική βοήθεια.

Η όλη όμως δράση της Αγίας Φιλοθέης εξαγρίωσε κάποτε τους Τούρκους. Κάποια στιγμή την συλλαμβάνουν και εκείνη με πνευματική ανδρεία ομολογεί: «Εγώ διψώ να υπομείνω διάφορα είδη βασανιστηρίων για το όνομα του Χριστού, τον οποίο λατρεύω και προσκυνώ με όλη μου την ψυχή και την καρδιά, ως Θεό αληθινό και άνθρωπο τέλειο και θα σας χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη αν μπορείτε μια ώρα πρωτύτερα να με στείλετε προς Αυτόν με το στεφάνι του μαρτυρίου». Ύστερα από την ηρωική αυτή απάντηση προς τους κατακτητές, όλοι πίστευαν ότι η πανευτυχής και φερώνυμη Φιλοθέη εντός ολίγου θα ετελειούτο διά του μαρτυρικού θανάτου. Όμως, κατά θεία βούληση, την τελευταία σχεδόν στιγμή πρόφθασαν κάποιοι Χριστιανοί και καταπράυναν τον ηγεμόνα με διάφορους τρόπους. Έτσι πέτυχαν να ελευθερώσουν την Αγία.

Αφεθείσα πλέον ελεύθερη, η Αγία Φιλοθέη, επέστρεψε αναίμακτη στο μοναστήρι της, όπως επί Μεγάλου Κωνσταντίνου ο μυροβλύτης Νικόλαος και πολλούς αιώνες αργότερα ο Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Φρόντιζε δε, όχι μόνο για τη σωτηρία της δικής της ψυχής αλλά και των άλλων, αφού τους μεν ενάρετους τους στερέωνε στην αρετή, τους δε αμαρτωλούς τους βελτίωνε ηθικά και τους οδηγούσε στη μετάνοια. Και αποκλειστικά για το σκοπό αυτό πέρασε στη νήσο Τζια (Κέα), όπου προ πολλού είχε οικοδομήσει μετόχι, για να αποστέλλει εκεί τις μοναχές εκείνες που φοβούνταν για διαφόρους λόγους να διαμένουν στην Αθήνα. Στην Τζια έμεινε αρκετό χρόνο και κατήχησε θεαρέστως τις ασκούμενες αδελφές στην ακριβή τήρηση των κανόνων της μοναστικής ζωής. Μόλις τελείωσε το έργο της εκεί, επέστρεψε και πάλι στην Αθήνα.

Έτσι λοιπόν, η Αγία Φιλοθέη, αφού έφθασε στην τελειότητα και στην πράξη και στην θεωρία, αξιώθηκε από τον Θεό να επιτελεί θαύματα, από τα οποία, προς απόδειξη του θαυματουργικού της χαρίσματος, θα μνημονεύσουμε ένα μόνο, το ακόλουθο: Ζούσε στην εποχή της ένας νέος, ποιμένας προβάτων, ο οποίος από πολύ μικρός είχε συνηθίσει στις κλεψιές και στις ραδιουργίες. Ο νέος αυτός, κατά παραχώρηση του Θεού, κυριεύθηκε από τον Σατανά. Εξ αιτίας τούτου περιφερόταν στα βουνά και στις σπηλιές γυμνός και τετραχηλισμένος, θέαμα όντως ελεεινό. Πολλές φορές, όταν συνερχόταν από την τρέλα, στην οποία τον είχε οδηγήσει ο Σατανάς, σύχναζε στα γύρω μοναστήρια για να βρει θεραπεία στην ασθένειά του. Δεν μπορούσε όμως να πετύχει τίποτε. Κάποιοι, που τον ευσπλαγχνίστηκαν, τον οδήγησαν στην Αγία Φιλοθέη η οποία, ύστερα από πολύ και εκτενή προσευχή τον λύτρωσε από εκείνη τη διαβολική μάστιγα. Έπειτα, αφού το νουθέτησε αρκετά, τον εισήγαγε και στην τάξη των μοναχών. Και έτσι ο νέος εκείνος, αφού εκάρη μοναχός, πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του με μετάνοια και άσκηση, θαυμαζόμενος απ' όλους.

Μάταια οι Τούρκοι προσπαθούν να ανακόψουν την δράση της. Ώσπου μια νύχτα, στις 2 Οκτωβρίου του έτους 1588 μ.Χ., πήγαν στο μονύδριο που είχαν οικοδομήσει στα Πατήσια (έτυχε τότε να εορτάζεται η μνήμη του αγίου ιερομάρτυρος Διονυσίου του Αρεοπαγίτου και η Αγία μαζί με τις άλλες αδελφές βρίσκονταν στον ιερό ναό επιτελώντας ολονύκτια αγρυπνία) και πέντε από αυτούς ανέβηκαν στον εξωτερικό τοίχο και πήδησαν μέσα στην αυλή. Στην συνέχεια εισέβαλαν στο ναό, όπου άρπαξαν την Αγία και την μαστίγωσαν με μανία και βαναυσότητα και την εγκαταλείπουν ημιθανή έξω από τη μονή της.

Έξω από το ναό, στα δεξιά της εισόδου του, σώζεται η κολώνα, όπου η Φιλοθέη δέθηκε και μαστιγώθηκε. Οι μοναχές της την μετέφεραν στην κρύπτη της στην Καλογρέζα. Εκεί η Φιλοθέη υποκύπτει στα τραύματά της στις 19 Φεβρουαρίου 1589 μ.Χ.

Είκοσι ημέρες μετά από την κοίμηση της Αγίας, ο τάφος της ευωδίαζε. Ακόμη, όταν μετά από ένα έτος έγινε η ανακομιδή, το τίμιο λείψανό της βρέθηκε σώο και ακέραιο. Επιπλέον ήταν γεμάτο με ευωδιαστό μύρο, τρανή και λαμπρή απόδειξη της θεάρεστης και ενάρετης πολιτείας της, προς δόξα και αίνο του Θεού και καύχημα της πίστεώς μας. Το ιερό λείψανό της βρίσκεται σήμερα στον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών. Στο μνήμα της απάνω βρεθήκανε γραμμένα τούτα τα λόγια: «Φιλοθέης υπό σήμα τόδ' αγνής κεύθει σώμα, ψυχήν δ' εν μακάρων θήκετο Yψιμέδων».

H Φιλοθέη ανακηρύχθηκε αγία επί Oικουμενικού Πατριάρχου Mατθαίου B΄ (1595 - 1600 μ.Χ.). Ο Nεόφυτος ο μητροπολίτης Aθηνών, αφού εξήτασε και ερεύνησε τα κατά τον βίον και το μαρτύριον της οσίας, σύνταξε αναφορά στο Πατριαρχείο μαζί με τους επισκόπους Kορίνθου και Θηβών και με τους προκρίτους της Aθήνας για να τάξει την οσία Φιλοθέη στους χορούς των αγίων. Σ' αυτό το συνοδικό έγγραφο είναι γραμμένα και τούτα: «Eπειδή εδηλώθη ασφαλώς ότι το θειότατον σώμα της οσιωτάτης Φιλοθέης ευωδίας πεπληρωμένον εστί και μύρον διηνεκώς εκχείται, αλλά και τοις προσιούσι τε ασθενέσι τε και θεραπείας δεομένοις την ίασιν δίδωσι... τούτου χάριν έδοξε ημίν τε και πάση τη ιερά Συνόδω των καθευρεθέντων ενταύθα αρχιερέων συγγραφήναι και ταύτην εν τω χορώ των οσίων και αγίων γυναικών, ώστε κατ' έτος τιμάσθαι και πανηγυρίζεσθαι». Tην Aκολουθία της την έγραψε κάποιος σοφός και ευλαβής άνθρωπος που ονομαζόταν Iέραξ. Aνάμεσα στα ωραία εγκώμια είναι και τούτο: «Δαυΐδ γαρ το πράον έσχες και Σολομώντος, σεμνή, την σοφίαν, Σαμψών την ανδρείαν, και Aβραάμ το φιλόξενον, υπομονήν τε Iώβ, του Προδρόμου δε θείαν άσκησιν...».


Ἀπολυτίκιον 

Ἀθηναίων ἡ πόλις ἡ περιώνυμος Φιλοθέην τιμᾷ τὴν ὁσιομάρτυρα καὶ ἀσπάζεται αὐτῆς τὸ θεῖον λείψανον, ὅτι ἐβίωσε σεμνῶς καὶ μετήλλαξε τὸ ζῆν ἀθλήσει καὶ μαρτυρίῳ, καὶ πρεσβεύει πρὸς τὸν Σωτῆρα, διδόναι πᾶσι τὸ θεῖον ἔλεος.


Επιμέλεια: Κατηχητικό Σχολείο Οσίας Παρασκευής, Νέας Καλλικράτειας.
πηγή:www.saint.gr

Κυριακή των Απόκρεω



«῞Οταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων, Καὶ στήσει τὰ μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων. Τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ· δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με. Τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν; Πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν; Πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ ἤλθομεν πρός σε; Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε. Τότε ἐρεῖ καὶ τοῖς ἐξ εὐωνύμων· πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ. ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με. Τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ καὶ αὐτοὶ λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα ἢ διψῶντα ἢ ξένον ἢ γυμνὸν ἢ ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐ διηκονήσαμέν σοι; Τότε ἀποκριθήσεται αὐτοῖς λέγων· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε. Καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον». (Ματθ. κε' 31-46)

* * *

Η τρίτη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στο πιο φοβερό γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, στη μέλλουσα Κρίση. Η ενθύμηση της φοβερής μελλούσης Κρίσεως στην αρχή του Τριωδίου είναι απαραίτητη, διότι απώτερος σκοπός του όλου πνευματικού αγώνα μας είναι να βρεθούμε εκ δεξιών του Δεσπότη Χριστού, κατά τη μεγάλη Kρίση. Αυτό είναι αποτυπωμένο κάλλιστα στην υπέροχη υμνωδία της ημέρας. Οι άγιοι υμνογράφοι συνέθεσαν διδακτικότατα τροπάρια, τα οποία προτρέπουν τους πιστούς να συναισθανθούν την επερχόμενη βεβαία και φοβερή Κρίση. Σε ένα από αυτά ψάλλουμε: «Την φοβεράν της κτίσεως, και αρρήτου σου δόξης, ημέραν ενθυμούμενος, φρίττω, Κύριε, όλως και τρέμων φόβω κραυγάζω΄ Επί γης όταν έλθης, κρίναι, Χριστέ, τα σύμπαντα, ο Θεός μετά δόξης, τότε οικτρόν, από πάσης ρύσαί με τιμωρίας, εκ δεξιών σου, Δέσποτα, αξιώσας με στήναι».


Κοντάκιον
Ἦχος α’.

Ὅταν ἔλθης ὁ Θεός, ἐπὶ γῆς μετὰ δόξης, καὶ τρέμωσι τὰ σύμπαντα· ποταμὸς δὲ τοῦ πυρὸς πρὸ τοῦ Βήματος ἕλκῃ, καὶ βίβλοι ἀνοίγωνται, καὶ τὰ κρυπτὰ δημοσιεύωνται· τότε ῥῦσαί με, ἐκ τοῦ πυρὸς τοῦ ἀσβέστου, καὶ ἀξίωσον, ἐκ δεξιῶν σου με στῆναι, Κριτὰ δικαιότατε.


Επιμέλεια: Κατηχητικό Σχολείο Οσίας Παρασκευής, Νέας Καλλικράτειας.
πηγή:www.saint.gr

ΕΥΧΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΙΚΗ ΔΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΙΝ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ


Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἐδέσσης κ. Ἰωήλ

Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ δείξας τό ἔλεός Σου ἐν πᾶσι τοῖς προσιοῦσι σοι καί ἐξαιτουμένοις τοῦτο, ὁ εὐμήχανος καί ποικίλα ἔχων τῆς σωτηρίας τά φάρμακα, «ὁ πατήρ τῶν οἰκτιρμῶν καί Θεός πάσης παρακλήσεως, ὁ παρακαλῶν ἡμᾶς ἐπί πάσῃ τῆ θλίψει ἡμῶν» (2 Κορ. 1,3), ὁ διά τοῦ μονογενοῦς Σου Υἱοῦ πληροφορήσας ἡμᾶς ὅτι «οἰκτίρμων» (Λουκ.6,3) ὑπάρχεις καί πολυέλεος, «ὁ ἐλεῶν πάντας, ὅτι πάντα δύνασαι καί παρορῶν ἁμαρτήματα ἀνθρώπων εἰς μετάνοιαν» (Σοφ. Σολ.11,23), ὁ παρακινήσας τόν προφητάνακτα Δαυΐδ εἰπεῖν· «καθαρισθήσομαι ἀπό ἁμαρτίας μεγάλης» τῇ δυνάμει σου, ὁ μή θέλων τόν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, πρόσδεξαι ἐν ταύτῃ τῇ ὥρᾳ τήν δέησιν ἡμῶν ὑπέρ τοῦ Ἔθνους καί τῆς Πατρίδος ἡμῶν. Πάντες γάρ οἱ ὁμοπάτριδες κείμεθα ἐπί ξυροῦ ἀκμῆς τῶν θλίψεων ὀδυνόμενοι ἐπί τῇ χλεύῃ καί καταφρονήσει τῆς φιλτάτης ἡμῶν πατρίδος οὐ μήν ἀλλά καί τῇ δυστυχίᾳ τῶν κατοίκων αὐτῆς. Ὄντως ἔκ τε τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν καί ἐκ τῆς ἐνεστώσης οἰκονομικῆς ἀνάγκης καί τῆς πνευματικῆς κρίσεως τῶν Ἐθνῶν κατέστημεν ἄνθρωποι θλῖψιν μόνιμον ἔχοντες καί Ἔθνος ὑπό τῶν ἄλλων Ἐθνῶν ὀνειδιζόμενον.
Δός, οὖν, ἡμῖν, Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν, ἄνεσιν βίου, πάντα τά χρειώδη  τῆς καθ’᾽ἡμέραν ἐπί τῆς γῆς ἡμῶν διαβιώσεως, μετάνοιαν διά τάς παραλείψεις  καί ἁμαρτίας ἡμῶν, ἐλευθερίαν ἐκ τῶν πολλῶν δυσοιώνων λογισμῶν, πίστιν βεβαίαν πρός Σέ, ἐλπίδα ἐπί τά βελτίω τῶν ὀχληρῶν ἡμῶν καταστάσεων, ἀκαταίσχυντον, χαράν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν σταθηράν. Ἐξάγαγε ἡμᾶς ἐκ τῶν λυπηρῶν ἐπί τά θυμηδέστερα, ἐκ τῶν στενωπῶν τῆς ἀπελπισίας εἰς τόν δίαυλον τοῦ θάρσους, ἐκ τῆς ὀλισθηρᾶς ὁδοῦ τῆς ἀπωλείας εἰς τήν ἀτραπόν τῆς σταθερότητος, ἐκ τῆς ἀπιστίας εἰς τήν πίστιν, φανερῶν τοῖς πᾶσι τόν δρόμον τῆς ἀληθινῆς ζωῆς.
Ὅτι σύ εἶ ἡ πηγή τῆς ζωῆς καί σοί τήν δόξαν ἀναπέμπομεν τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.



Οι σκάλες σώζουν χρόνο και βελτιώνουν την υγεία



Αν ο χρόνος σας είναι περιορισμένος και νομίζετε ότι οι σκάλες απλά σας καθυστερούν, μάλλον πρέπει να βρείτε μια … νέα δικαιολογία για να χρησιμοποιείτε το ασανσέρ, αφού σύμφωνα με στατιστικές μελέτες έχει αποδειχθεί ότι από τις σκάλες φθάνει κανείς γρηγορότερα στον προορισμό του.
Οι ερευνητές ενός Καναδικού νοσοκομείου διαπίστωσαν ότι, όσοι γιατροί ανέβαιναν από τις σκάλες αντί να χρησιμοποιούν το ασανσέρ του κτιρίου, εξοικονομούσαν καθημερινά περίπου 15 λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο τους. Οι σκάλες αποδείχθηκαν πιο αποτελεσματικές, δεδομένου ότι δεν υπήρχε χρόνος αναμονής όπως για τον ανελκυστήρα.
Σε γενικές γραμμές οι ειδικοί συστήνουν στους ανθρώπους να βρίσκουν τρόπους ώστε να προσθέτουν «βοηθητικές» για την υγεία καθημερινές ασκήσεις. Κάτι τέτοιο μπορεί να περιλαμβάνει περπάτημα μικρών αποστάσεων από το χώρο στάθμευσης μέχρι τον τελικό προορισμό ή την παράβλεψη του ασανσέρ και τη χρήση σκάλας.

Στη μελέτη μετρήθηκαν οι χρόνοι που χρειάστηκαν μερικοί γιατροί για να μεταβούν με τις σκάλες –όχι τρέχοντας- σε έναν όροφο και οι αντίστοιχοι όταν πήγαιναν με τον ανελκυστήρα. Αν και η μεγαλύτερη και πιο κουραστική απόσταση ήταν από το ισόγειο προς τον έκτο όροφο, αποδείχθηκε ότι ακόμα και σε αυτή την περίπτωση «τα πόδια» είναι πιο γρήγορα από την τεχνολογία! Κατά μέσο όρο χρειάστηκαν 13 δευτερόλεπτα από τον έναν όροφο στον άλλο, ενώ το ασανσέρ έκανε 37!
Ο γιατρός Philippe Meyer, καρδιολόγος στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης, συμφώνησε με τα αποτελέσματα της παρούσας μελέτης και σημείωσε ότι οι εργαζόμενοι οι οποίοι αναγκάζονται να ανεβοκατεβαίνουν σκάλες κάθε ημέρα, μη έχοντας τη δυνατότητα να κάνουν χρήση ασανσέρ, εμφανίζουν σημαντικότερα καλύτερη κατάσταση υγείας από εκείνους που κάνουν το δεύτερο, παρουσιάζοντας μείωση του σωματικού λίπους, ελάττωση της αρτηριακής πίεσης και της «κακής» χοληστερόλης LDL.

Πηγή: ygeianews.gr

Ουράνια Μηνύματα

Στόν ἄνθρωπο πού λέει ὅτι πιστεύει στόν Θεό ἀλλά δέν προσεύχεται.



Προσπάθησε καί δυνάμωσε τήν πίστη μέσα σου. Μέ τόν καιρό θα αἰσθανθεῖς τήν ἀνάγκη γιά προσευχή. Ἡ πίστη σου δέν εἶναι δυνατή, γι’ αὐτό δέν σέ προτρέπει στήν προσευχή.
Ὅταν πέσει λίγο νερό στόν τροχό τοῦ νορόμυλου, ὁ τροχός μένει ἀκίνητος. Ὅταν πέσει πολύ νερό, ὁ τροχός ξεκινᾶ.
Ἡ πίστη εἶναι πνευματική δύναμη. Ἡ ὀλιγοπιστία δέν κινεῖ οὔτε τόν νοῦ, οὔτε τήν σκέψη περί Θεοῦ, οὔτε τήν καρδιά γιά προσευχή στόν Θεό. Ἡ μεγάλη πίστη κινεῖ καί τόν νοῦ καί τήν καρδιά καί ὁλόκληρη τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Ὅσο διαρκεῖ στόν ἄνθρωπο ἡ μεγάλη πίστη τόσο μέ τήν δύναμή της παρακινεῖ τήν ψυχή του στόν Θεό.

...Οἱ γονεῖς ξέρουν ἐκ τῶν προτέρων τί χρειάζονται τά παιδιά τους, ἀλλά ὅμως ἀπαιτοῦν ἀπό τά παιδιά τους νά τούς παρακαλέσουν. Ἐπειδή οἱ γονεῖς ξέρουν, ὅτι ἡ παράκλησι μαλακώνει καί ἁπαλύνει τήν καρδιά τοῦ παιδιοῦ, ὅτι τήν κάνει μετριόφρονα, ταπεινή, σεμνή, ὑπάκουη, ἐλεήμονα καί εὐγενή. Βλέπεις λοιπόν, πόσες οὐράνιες σπίθες ἀναδύει ἡ προσευχή ἀπό τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου;

Πηγή: Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς «Δεν φτάνει μόνο η πίστη», ἐκδόσεις ΕΝ ΠΛΩ.