Ο Τσολιάς




Στίς κορφές τοῦ Ὀλύμπου,
τῆς Πίνδου ὁ τσολιάς μας
Τσολιάς ξακουσμένος.
Τούς μεγάλους τούς χτύπους
παλμούς τῆς καρδιᾶς μας
τήν δόξα ζωσμένος.

Τόν δέρνει τό χιόνι
τήν ἡμέρα παγώνει
σηκώνεται μπόρα
καί σέρνεται τώρα
ἀέρας ξεσπᾶ μανιασμένος.

Τσολιάς ξακουσμένος.
Ἡ μητέρα του κλαίει
στήν εἰκόνα καί λέει,
Παναγιά μου, ὁ γιός μου
μοναχός κι ἀκριβός μου
ἀέρα -ἀέρας-ἀέρας!

Κι ἄς δακρύζει ἡ ματιά.
Γιά τόν Ἕλληνα σκλάβο
ὁ τσολιάς μας πεθαίνει
Ἀέρας
καί στή δόξα τραβᾶ.

Τσολιᾶς ξακουσμένος......
..... καί στή δόξα τραβᾶ.

Στίς κορφές τῆς Βορείου Ἠπείρου
ὁ τσολιάς μας.
Τσολιάς ξακουσμένος.
Ἡ Μητέρα τῶν ὅλων γλυκειά Παναγία.
Θερμή προστασία.

Πάει μπροστά καί ἐνθαρρύνει
τόν τσολιά καί τοῦ δίνει
τήν ἀνδρεία, τό θάρρος
γιά νά λέει πέρα ὡς πέρα:
ἀέρα - ἀέρα - ἀέρα!

Κι ἄς δακρύζει ἡ ματιά.
Γιά τόν Ἕλληνα σκλάβο
ὁ τσολιάς μας πεθαίνει
Ἀέρας
Καί στή δόξα τραβᾶ.

Γλυκειά Παναγία...
..... καί στή δόξα τραβᾶ.