ΕΡΩΤΗΣΑΝ τόν Ἀββᾶ Ἀγάθωνα πῶς ἐκδηλώνεται ἡ εἰλικρινής ἀγάπη πρός τόν πλησίον, κι ἐκεῖνος ὁ μακάριος, πού εἶχε ἀποκτήσει τή βασίλισσα τῶν ἀρετῶν σέ τέλειο βαθμό, ἀποκρίθηκε:
− Ἀγάπη εἶναι νά βρῶ ἕνα λεπρό καί νά τοῦ δώσω εὐχαρίστως τό σῶμα μου καί, ἄν εἶναι δυνατόν, νά πάρω τό δικό του.
* * *
ΠΟΛΛΑ ἀνέκδοτα διηγοῦνται οἱ Πατέρες γιά τόν Ἀββᾶ Ἀγάθωνα καί τήν πολλή ἀγάπη πού ἔκρυβε στήν καρδιά του γιά τόν συνάνθρωπό του.
Κάποτε κατέβηκε στήν πόλι νά πουλήση τά πανέρια του καί σκόνταψε ἐπάνω σ’ ἕνα δυστυχισμένο ἄνθρωπο, παραπεταμένο στό δρόμο, ξένο καί ἄρρωστο, πού ὥς τή στιγμή ἐκείνη κανένας διαβάτης δέν εἶχε σκεφθῆ νά τόν βοηθήση.
Ὁ Ὅσιος τόν ἐσήκωσε, τόν περιποιήθηκε καί μέ τά χρήματα πού ἐπῆρε ἀπό τά πανέρια του ἐνοίκιασε δωμάτιο καί τόν ἔβαλε μέσα. Λέγουν μάλιστα πώς ἔμεινε ἀρκετό καιρό κοντά του καί τόν ἐφρόντιζε, ἐνῶ συγχρόνως ἐργαζόταν γιά νά βγάζη τά ἔξοδά του. Ὅταν πιά ὁ ξένος ἔγινε ἐντελῶς καλά καί ἦτο σέ θέσι νά γυρίση στήν πατρίδα του, ἐπέστρεψε καί ὁ Ἀββᾶς Ἀγάθων στήν ἀγαπημένη του ἡσυχία.
(Ἀπό το Γεροντικό τῆς Θεοδώρας Χαμπάκη πρώην ἡγουμένης τῆς Ἱ.Μ. Ὁσ. Θεοδοσίου, Ἐκδόσεις Ὀρθ. Χριστ. Ἀδελφότητος «ΛΥΔΙΑ»).
