Προσκλητήριο πρός τίς κορυφές


«Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς·
χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον καί Ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς»



Ὁ ἄνθρωπος, ἀδελφοί μου, ποθεῖ τά ὑψηλά. Δέν ἀρέσκεται στήν πεζότητα τῆς ζωῆς. Ὅ,τι εἶναι ὑψηλό ἐπιθυμεῖ νά τό κατακτήση. Γι’ αὐτό, βλέπετε, πολλές φορές ἐπισκεπτόμεθα μία πόλι καί ἀναζητοῦμε ν’ ἀνέβουμε σέ ὑψηλά σημεῖα καί ἀπό ἐκεῖ νά τήν ἀτενίσουμε. Στά βάθη τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει μία ἔφεσις πρός τά ἄνω. Γι’ αὐτό ὁ Κώστας Κρυστάλλης γράφει:

Θέλω, μά δέν ἔχω φτερά,
δέν ἔχω κλαπατάρια,
καί τυραννιέμαι, καί πονῶ,
καί σβυιέμαι νύχτα μέρα.
Παρακαλῶ σε, σταυραητέ,
γιά χαμηλώσου ὀλίγο
καί δός μου τές φτεροῦγες σου
καί πάρε με μαζί σου,
πάρε με ἀπάνου στά βουνά,
τί θά με φάη ὁ κάμπος!
Καί ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί ἀναζητοῦμε τά ὑψηλά, εἴμαστε ἀκρωρεῖται. Ὁ χριστιανισμός εἶναι ἀκρώρεια, εἶναι κορυφή. Oἱ χριστιανοί ἀναζητοῦν τίς κορυφές. Ὅπως ὑπάρχουν οἱ ὀρειβάται, οἱ ὁποῖοι ἀνεβαίνουν στίς ὑψηλές κορυφές τῶν ὀρέων - τούς βλέπετε νά βασανίζωνται καί μέ κίνδυνο πολλές φορές τῆς ζωῆς τους, κάτω ἀπό ἄθλιες καιρικές συνθῆκες-  ἔτσι κι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, ἀκούοντες τήν φωνή τοῦ ἀπ. Παύλου «τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς» (Κολ. γ΄ 1-2), καλούμεθα ν’ ἀφήσουμε τά ἐφήμερα, τά ὑλικά, τά πεζά καί νά ἀρχίσουμε ν’ ἀνεβαίνουμε στίς κορυφές, ἔχοντας ὁδοδείκτη τήν Παναγία μας.

(†) Ἀρχιμ. Θεοφίλου Ζησοπούλου