Οἱ ἀρχαῖοι Σπαρτιᾶται, γιά νά διατηροῦν τούς νέους ἠθικούς καί ἐγκρατεῖς ἀπό τό κρασί, μεθοῦσαν ὡρισμένους εἵλωτες (δούλους), ὥστε νά βλέπουν οἱ νέοι τό κατάντημά τους καί νά αἰσθάνωνται ἀηδία καί ἀποστροφή στό κρασί.
Βλέπετε; Ἡ θέα τῆς ἁμαρτίας προκαλεῖ τήν ἀηδία. Ἄν μπορούσαμε πάντα νά βλέπουμε τά θλιβερά ἀποτελέσματα κάθε παρανομίας, ποτέ δέν θά κάναμε τήν ἀρχή καί τό πρῶτο βῆμα στό κακό. ῾Η ἁμαρτία εἶναι γλυκειά στήν ἀρχή, ἀλλά φαρμάκι καί δηλητήριο στό τέλος. Αὐτός πού ἔχει τήν δύναμι καί τήν ἱκανότητα νά προβλέπη τήν τελευταία πρᾶξι, ποτέ δέν θά κάνη ἀρχή νά δῆ οὔτε τήν πρώτη.
Ἀπό τό βιβλίο «Διαβάζοντας ξεκούραστα», τεῦχος Α΄, τοῦ Ἀρχιμ. Θεοφίλου Ζησοπούλου.
