Ἡ Θεία χάρις, ἡ θεία εὐλογία, ἡ ἄνωθεν βοήθεια στήν ζωή μας εἶναι παράγοντας καθοριστικός γιά τήν πνευματική μας ζωή, ἀλλά καί γιά ὅλες μας τίς δραστηριότητες.
Πάντοτε ἦταν μαζί μέ τόν Ἰωσήφ ἡ θεία χάρις καί ὅλα ὅσα ἔκαμνε ἦσαν πλήρη χάριτος. Αὐτό, λοιπόν, ἄς φροντίσουμε καί ἐμεῖς νά κάνουμε, γιά νά ἔχουμε μαζί μας πάντοτε τόν Κύριο καί γιά νά εὐλογοῦνται ἀπ’ Αὐτόν, ὅσα ἐμεῖς πράττουμε. Διότι αὐτός πού ἔχει ἀξιωθῆ αὐτῆς τῆς βοηθείας, καί ἄν τύχη νά εὑρίσκεται μέσα στά βάσανα, θά τά περιφρονήση ὅλα καί δέν θά τά ὑπολογίση καθόλου, διότι ὁ Κύριος τοῦ παντός κατευοδώνει ὅλα καί κάμνει τά δύσκολα εὔκολα.
Πῶς, ὅμως, θά μπορέσουμε νά ἔχουμε μαζί μας τόν Κύριο νά μᾶς εὐλογῆ σέ ὅλα; Ἐάν εἴμεθα προσεκτικοί καί ἄγρυπνοι καί ἄν μιμηθοῦμε τήν σύνεσι καί ὅλη τήν ἀρετή καί τό γενναῖο φρόνημα τοῦ Ἰωσήφ καί δοῦμε ὅτι ἔτσι πρέπει, μέ προσοχή νά πράττουμε τά πάντα, γιά νά μήν κατηγορηθοῦμε ποτέ ἀπό τόν Κύριο. Ἀκόμη, δέν εἶναι δυνατόν νά διαφύγη κανείς τῆς προσοχῆς τοῦ ἀκοιμήτου ἐκείνου ὀφθαλμοῦ, ἀλλ’ ὅτι εἶναι ἀνάγκη ὁπωσδήποτε νά τιμωρηθῆ αὐτός ὁ ὁποῖος ἁμάρτησε. Καί ἄς μήν θεωροῦμε προτιμότερο τόν φόβο τῶν ἀνθρώπων ἀπό τήν θεία ἀγανάκτησι, ἀλλά ἄς ἐνθυμούμεθα πάντοτε τούς λόγους τοῦ Ἰωσήφ πού ἔλεγε· «Πῶς νά κάμω αὐτό τό κακό πρᾶγμα καί πῶς νά ἁμαρτήσω ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ;». Ὅταν, λοιπόν, μᾶς ταράσση κάποια σκέψις, νά ἐνθυμούμεθα αὐτούς τούς λόγους, καί ἀμέσως θά φύγη κάθε κακή ἐπιθυμία. Εἴτε, λοιπόν, κυριευθῆ κάποιος ἀπό σαρκική ἐπιθυμία, εἴτε ἀπό ἀγάπη πρός τά χρήματα, εἴτε ἀπό κάποια ἄλλη παράλογο ἡδονή, ἀμέσως νά σκέπτεται αὐτό, ὅτι δηλαδή μᾶς δικάζει Ἐκεῖνος ἀπό τόν ὁποῖο δέν εἶναι δυνατόν νά διαφύγη τίποτε, οὔτε καί οἱ λογισμοί τοῦ νοῦ.
Ὅταν ἡμεῖς προσφέρουμε ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπό μᾶς, θά ἀπολαύσουμε μέ ἀφθονία καί τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Διά νά μήν εἴμεθα, λοιπόν, ὀκνηροί καί νά μήν χάνουμε τό θάρρος μας, ἐπιθυμεῖ ὁ Θεός νά προσφέρουμε καί ἐμεῖς κάτι, γιά νά φανερώση ἔτσι καί τίς δικές Του ἐνέργειες. Καί οὔτε γίνεται τό πᾶν ἀπό τήν ἄνωθεν βοήθεια, ἀλλά πρέπει καί ἐμεῖς νά προσφέρουμε κάτι, οὔτε ἀπαιτεῖ πάλιν τό πᾶν ἀπό μᾶς, ἀφοῦ γνωρίζει τό μέγεθος τῆς ἀδυναμίας μας. Λόγω, ὅμως, τῆς φιλανθρωπίας Του καί ἐπειδή θέλει νά λάβη κάποια ἀφορμή, γιά νά φανερώση τήν φιλοτιμία Του, περιμένει νά προσφέρουμε ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπό μᾶς.
Ἁγ. Ἰω. Χρυσοστόμου, εἰς τήν γένεσιν, ὁμιλία ΞΒ΄, ΝΓ΄, ΕΠΕ, τ. 4.
Πηγή: Περιοδικό «Αγία Λυδία», τεῦχος 415, Σεπτέμβριος 2007.
